Antiterreuragent Lerre: ‘Dat de politie me zomaar bij het vuilnis zetten, heeft me meer gekraakt dan de kogel van die terrorist’

Op 18 maart 2016 haalden ze de wereldpers, toen ze in Molenbeek onder het oog van de nieuwscamera’s Salah Abdeslam arresteerden. Maar meestal werken de Speciale Eenheden van de federale politie (DSU) in de schaduw. Ze verijdelen overvallen, rollen drugsbendes op en onderhandelen bij gijzelingen en ontvoeringen. Het Eén-programma ‘Onder de radar’ reconstrueert een reeks geruchtmakende zaken met getuigenissen van leden van de Speciale Eenheden. Wie niet in het programma te zien is, maar 25 jaar in de vuurlinie stond, is voormalig hoofdinspecteur Lerre (52). Hij werd in 2016 neergeschoten door IS-terroristen in Vorst, en doet in Humo zijn hallucinante verhaal.

De kogel komt uit de slaapkamer, gaat dwars door de deurlijst en doorboort de kogelwerende helm van Lerre. Het projectiel, een 7.62 full metal jacket, rukt zijn oorlel eraf, schraapt langs zijn schedel, scheurt de zenuwbanen in zijn hoofd aan flarden, snijdt de pezen en spieren in zijn nek doormidden en komt er langs achteren uit. Lerre zakt in elkaar, twee collega’s grijpen hem vast en sleuren hem van de trap. Terwijl boven in het appartement een oorverdovend vuurgevecht volgt tussen IS-terrorist Mohamed Belkaïd en de agenten van de Speciale Eenheden, wordt Lerre met spoed naar het ziekenhuis gevoerd.

De klopjacht op Salah Abdeslam en de andere terreurverdachten is op dat ogenblik al maanden aan de gang. Die dag heeft de politie hem bijna te pakken, wanneer ze binnenvallen in een rijhuis in Vorst. Maar Abdeslam en zijn kompaan Sofien Ayari kunnen op het nippertje ontkomen langs een raam aan de achterkant. Alleen Mohamed Belkaïd blijft achter. Hij zal na een urenlang vuurgevecht met de leden van het Interventieteam door een sniper gedood worden.

Wanneer Abdeslam drie dagen later in Molenbeek wordt gearresteerd onder het oog van de televisiecamera’s, is Lerre er niet meer bij. De kalasjnikovkogel van Mohamed Belkaïd heeft op 15 maart 2016 omstreeks 15.30 uur een abrupt einde gemaakt aan zijn carrière bij het eliteteam van de federale politie. Een carrière waarin hij meer dan twintig jaar in de vuurlinie heeft gestaan bij de dienst Interventie, voorheen bekend als het Speciaal Interventie Eskadron (SIE). Hij lichtte samen met zijn collega’s zware gangsters van hun bed, overmeesterde gijzelnemers, verijdelde overvallen en gevangenisopstanden. Als lesgever in gevechtssport leidde hij de jonge rekruten op die nu in de reeks ‘Onder de radar’ op Eén te zien zijn als anciens die zelf nieuwe kandidaten opleiden tot vechtmachines.

‘Zolang ik leef, zal ik de DSU niet kunnen loslaten,’ zegt Lerre, die al enkele jaren met medisch pensioen is. Voor zijn veiligheid getuigt hij onder de schuilnaam die hij bij het SIE kreeg – alle leden van de Speciale Eenheden getuigen trouwens anoniem.

HUMO Je bent erg op je hoede.

LERRE «Altijd. Ik ben helemaal niet zeker dat het terreurnetwerk van IS met wortel en tak is uitgeroeid. We kennen alleen de mensen die de onderzoekers hebben gevonden. Wie zegt dat er geen anderen meer rondlopen? Nabestaanden die op wraak zinnen, een IS’er die geduldig zit te wachten op het moment dat hij een agent kan neerschieten?

»Neem nu Hakim Benladghem, een Algerijnse radicale islamist op wie de Franse veiligheidsdiensten al jaren jacht maakten omdat ze hem van terroristische activiteiten verdachten. Hij is in 2013 doodgeschoten in België, in een vuurgevecht met enkele van mijn collega’s, na een wilde achtervolging op de autosnelweg A8 tussen Doornik en Brussel. Zijn familie heeft achteraf alles geprobeerd om de identiteit van de schutters te achterhalen – via juridische procedures, maar ook op slinksere manieren. Waarom willen ze die namen absoluut hebben? Waar het om draait is toch of alles wettelijk is verlopen of niet?

»Je kunt me paranoïde vinden, maar we hebben met een zwaar terreurnetwerk te maken. Je weet niet tot hoever hun tentakels raken. Kijk naar de drugsmaffia. Er waren plannen om minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open VLD) te ontvoeren. Wie had dat twee jaar geleden verwacht? Maar als het gebeurt, is het te laat. Dat is de reden waarom ik tot vandaag vecht voor een betere bescherming van de anonimiteit van mijn collega’s die nu nog bij het Interventieteam werken.»

Lerre heeft voor dit gesprek extra zware medicatie genomen, want hij heeft nog altijd last van cognitieve stoornissen, epilepsieaanvallen en ondraaglijke zenuwpijnen.

LERRE «Ik kijk uit naar de reeks. Ik kan fysiek niets meer aan, maar zodra ik beelden van een operatie zie, giert de adrenaline door mijn lijf. Ik droom nog elke week van mijn jaren bij het SIE. Nooit over de kogel in Vorst, maar over onze trainingen, schietoefeningen, spannende missies, zoals naar drugspakketten onder fruitschepen duiken die uit Colombia kwamen. Het was de beste tijd van mijn leven.»

HUMO Toch ben je achteraf niet erg correct behandeld door de federale politie.

LERRE «Daar ben ik nog altijd boos om. Toen ik na de schietpartij in Vorst maandenlang moest herstellen van mijn zware verwondingen en uiteindelijk mijn job moest opgeven, heb ik van mijn werkgever geen enkele steun of nazorg gekregen. Integendeel, ze maakten het me extra moeilijk. Ik was zwaargewond en nergens toe in staat, maar ik moest talloze medische onderzoeken ondergaan. Ik heb tweeënhalf jaar lang een strijd moeten voeren om mijn doktersrekeningen terugbetaald te krijgen. Het was een administratieve helletocht. Mijn vrouw Heidi heeft een jaar verlof zonder wedde moeten nemen om mij te verzorgen, en had dus geen inkomen meer. Ik durf eerlijk te zeggen: als zij er niet was geweest, had ik al lang in de goot gelegen. Ik ging kapot van de pijn, ze nekten me financieel, ik kon nergens nog alleen naartoe. En wat deed de werkgever? Niets. Na meer dan twee jaar vechten heb ik hulp gekregen van één arts, de directeur van de medische dienst, die zich om mijn dossier heeft bekommerd, dokter Dirk Wynsberghe. Ik ben hem er eeuwig dankbaar voor.»

HUMO Je zou denken dat ze net heel goed zouden zorgen voor mannen die hun eigen veiligheid op het spel zetten voor de veiligheid van de bevolking.

LERRE «Ik had ook nooit verwacht dat ze me zo in de steek zouden laten. Ik heb nooit een bedankje gekregen voor mijn inzet – mijn collega’s van het interventieteam trouwens ook niet. Toen ik met medisch pensioen ging, kreeg ik zelfs geen afscheidsmail. Integendeel, mijn politiemail werd in alle stilte afgesloten. Ik werd langs de achterdeur naar buiten geleid en bij het vuilnis gezet. Dat heeft me meer gekraakt dan de kogel van die terrorist. Gelukkig zijn mijn oude makkers bij Interventie me nog niet vergeten. Ze bellen en komen geregeld langs. Ik had nooit verwacht dat die band zo sterk zou zijn.»

HUMO In Brussel loopt het proces van de aanslagen van 22 maart 2016 tegen Abdeslam en de andere terreurverdachten op wie jullie jacht hebben gemaakt. Volg je het?

LERRE «Ik kijk weinig naar het nieuws, omdat ik me dan te veel opwind, maar ik kan het toch niet laten als er weer een incident is geweest omdat de terreurverdachten klagen over de ‘vreselijke naaktfouilleringen’ en de ‘satanische muziek’ waar ze naar moeten luisteren. Ze doen alsof de politie hen martelt, terwijl die procedures voor de overbrengingen al jaren wettelijk vastliggen en ook in andere landen worden toegepast.

»Ik heb het zelf vroeger vaak gedaan, toen gevaarlijke gangsters overbrengen een taak van het SIE was. Ik heb leden van de bende-Haemers of de bende-Habran naar de rechtszaal vervoerd. Hoe zwaarder de gangsters, hoe minder miserie je met hen had. Ze hadden een eergevoel en wisten dat we hen correct behandelden als ze geen problemen veroorzaakten. Die IS-terroristen zijn van een heel ander slag. Een kerel als Abdeslam mag dan zware feiten hebben gepleegd, hij blijft een straatboefje. Iemand die een scheermesje zou binnensmokkelen op het proces om de politie in verlegenheid te brengen.»

HUMO Hoe gebeurt zo’n fouille?

LERRE «De verdachte doet zijn kleren uit en steekt zijn armen omhoog, zodat we onder de oksels kunnen kijken. Dan heffen ze hun balzak op: dat is een klassieke verstopplaats. We hebben er zelfs al eens een gsm gevonden, vastgeplakt op de plek waar de prostaat zit, en heel vaak drugs. Vervolgens draaien ze zich om en moeten ze drie keer door de knieën buigen: als er iets tussen de bilspleet zit, valt het eruit. Vaak zijn dat scheermesjes, gewikkeld in papier. Sommigen proberen zelfmoord te plegen met een scheermesje, of willen iemand bedreigen. En niet alleen de politie, hoor. Als de verdachten onderling ruzie hebben, proberen ze soms elkaar om het hoekje te helpen tijdens een overbrenging. We hebben ooit een tandenborstel gevonden waar een scherpe punt aan was geslepen: daar kun je iemand zwaar mee verwonden. Om maar te zeggen dat die naaktfouilles wel degelijk nut hebben.»

GROEP DIANE

HUMO Hoe ben je bij de Speciale Eenheden terechtgekomen?

LERRE «Ik ben na mijn middelbare school in 1989 bij de rijkswacht gegaan, zonder dat ik goed wist waar ik aan begon. Ik wist alleen dat je er veel aan sport deed, en dat wilde ik absoluut doen. Zes jaar later werd ik toegelaten tot de opleiding voor wat toen nog bekendstond als de Groep Diane – officieel was de naam al veranderd in het Speciaal Interventie Eskadron (SIE). Dat was het eliteteam van de rijkswacht, opgericht na het gijzelingsdrama in 1972 op de Olympische Spelen in München, waar terroristen een bloedbad hadden aangericht.

»Verschillende Europese landen hebben toen een eigen antiterreurdienst opgericht, en bij ons was dat de Groep Diane. Voor flikken was dat het hoogste wat je kon bereiken, er hing een waas van geheimzinnigheid rond. Alleen na loodzware testen en een beenharde opleiding werd je tot die mythische groep toegelaten. Daarna moest je je eerst nog vijf jaar op het terrein bewijzen voor je iets mocht zeggen tegen de anciens. Ik kon me vrij snel specialiseren als gevechtsduiker, en heb mijn opleiding in Zeebrugge trouwens samen met Fly gedaan, de instructeur van de Special Forces van het leger die je kent van ‘Kamp Waes’.»

HUMO De Groep Diane had bij het gewone publiek een grimmige reputatie. De fictiereeks ‘1985’, over de aanslagen van de Bende van Nijvel, wijst met een beschuldigende vinger naar de rijkswacht.

LERRE «Die reeks ligt erg gevoelig bij de mannen van de DSU, ook al gaat het over veertig jaar geleden. Het is niet echt reclame voor ons, hè. Maar het is natuurlijk fictie, waarin waargebeurde feiten worden vermengd met complottheorieën. Geruchten waar nooit bewijzen voor zijn gevonden. Toen ik bij de rijkswacht kwam, voelde je nog de naweeën van de zaak-François (het drugsschandaal binnen de rijkswacht, red.) en hoorde je de verhalen over de Bende van Nijvel nog in de kazernes nagonzen. Sommige collega’s maken zich druk dat de burger het verschil tussen feit en fictie niet zal zien, maar ik vind het een goed feuilleton. Het is gefilmd in de oude kazerne van de rijkswacht, en dat maakt de setting heel realistisch. Als ik de kamer zie waar die twee jongens slapen, is het alsof ik terug in de tijd stap: het is precies dezelfde kamer als die waar ik als jonge rekruut heb geslapen.

»De rijkswacht van toen was natuurlijk helemaal anders dan de federale politie van nu. Het was een militair gestructureerde organisatie. Neem nu de scène waarin kolonel Vernaillen van de generaal te horen krijgt dat hij opzij zal worden geschoven, omdat hij de rijkswacht met zijn onderzoek in een slecht daglicht heeft geplaatst: ik kan me levendig voorstellen dat dat echt gebeurd is. De rijkswacht was een machtig orgaan, een staat binnen de staat, en de almacht van de officieren was totaal. Er waren voordelen aan, want daardoor was de rijkwacht erg performant, maar het had ook een duistere kant.

»Toen de Groep Diane in de jaren 70 werd opgericht, kreeg die veel vrijheid omdat er nog geen regelgeving voor bestond. Ze zochten sterke mannen met ballen aan hun lijf. Dat trok in het begin ook verkeerde mensen aan, straatvechters en cowboys. Maar die zijn vrij snel uit de groep gezet, en de tijd heeft die mentaliteit eruit gewassen. Na een paar jaar kwamen er strenge selecties en opleidingen, en zijn we geëvolueerd naar één van de beste antiterreureenheden van Europa.»

SMEERLAPJE

HUMO In de eerste afleveringen van ‘Onder de radar’ krijgen we een blik achter de schermen tijdens de testweken, waarin nieuwe kandidaten loodzware proeven moeten afleggen om aan een opleiding voor de Speciale Eenheden te mogen beginnen. Destijds was jij één van die lesgevers die de jongens afmatte tot ze erbij neervielen.

LERRE (lachje): «Mijn bijnaam, Lerre, is eigenlijk een dialectwoord in het Pajottenland, dat ‘smeerlapje’ betekent. Ik was monitor in de gevechtssport, het zwaarste deel van de opleiding – de meeste kandidaten haken dan af. En ja, tijdens de testweek en in de opleiding kon ik venijnig uit de hoek komen. Dat is een vorm van selectie. Wat we bij de Speciale Eenheden zoeken, zijn mensen met een enorm incasseringsvermogen en een onverwoestbare kern, zowel fysiek als mentaal. We matten die jongens tijdens de testweek niet alleen fysiek af, maar stellen hen ook psychologisch op de proef.

»In die week eten en slapen ze zeer weinig, en moeten ze zware inspanningen leveren zonder te weten wanneer de oefening eindigt. Pompen, squatten, een plank maken, gevechtsoefeningen, lopen met een boomstam op de schouders… Tot elf uur ’s avonds hebben ze schietoefeningen, dan mogen ze uitgeput gaan slapen. En om twee uur ’s nachts staan we alweer aan hun bed: ‘Opstaan, we gaan een wandelingetje in de natuur maken!’ Dan volgt weer een marteltocht van lopen, pompen, springen, kruipen door de modder…

»Dat doen we omdat we hun oervorm willen zien. Sommige jongens zijn heel sportief en lopen in het gewone leven met gemak een triatlon of drukken 150 kilo op in de fitness. Maar neem het comfort van de kledij en de warmte weg, de voeding en de slaap. Wat blijft er dan over? Is het dan nog altijd een beer? We kregen dikwijls de vraag of het echt nodig was om met die mannen in zee te lopen bij min 3 graden, of om ze uit te hongeren. Maar in onze job komen we ook in dat soort extreme situaties terecht. Ten tijde van de terreurdreiging in ons land en de jacht op Abdeslam draaiden we shifts van 24 uur. We deden huiszoeking na huiszoeking, zonder adempauze, onder zware stress, want achter elke deur kon een terrorist met een bommengordel zitten. Wat we dan nodig hebben, zijn mannen die nergens voor terugdeinzen en toch tactisch blijven functioneren, ook al is iedereen uitgeput en weten we dat we onze eigen veiligheid op het spel zetten. Als collega’s vertrouwen we elkaar onze levens toe. Daarom zijn de proeven tijdens de testweek en de opleiding bikkelhard.»

HUMO De terreurgolf was iets van de laatste jaren, maar je hebt bijna 25 jaar bij de Speciale Eenheden gewerkt. Welke operaties zijn jou het meest bijgebleven?

LERRE «Er zijn spectaculaire zaken bij, zoals de overmeestering van de gangster Farid Bamouhammad, bijgenaamd Farid le Fou, die zijn familie gegijzeld hield in het hartje van Brussel en dreigde een granaat te gooien. We hebben hem na 33 uur kunnen ontwapenen door een slaapmiddel in zijn koffie te doen. Of de arrestatie van Nizar Trabelsi in Ukkel, twee dagen na 9/11, die in naam van Al Qaeda een zelfmoordaanslag wilde plegen op de militaire basis van Kleine-Brogel.

»Maar vooral de drama’s met kinderen blijven me bij. In Brasschaat is in 2004 een gijzeling met een 9-jarig jongetje slecht afgelopen, en dat heeft diepe sporen nagelaten in de groep. Een man was met geweld binnengedrongen bij zijn ex en had de vrouw en hun zoontje gegijzeld. Zij kon ontsnappen, maar het zoontje bleef achter bij zijn gewelddadige vader.

»De onderhandelaars hebben urenlang geprobeerd om contact te leggen met de gijzelnemer, maar dat lukte niet. Wij drongen aan om binnen te vallen, want er werden schoten gehoord, maar we kregen geen groen licht. Toen we eindelijk met de interventieploegen naar binnen gingen, was het te laat.

»Het kind lag op zijn buik in een pyjama, tussen kleurpotloden en tekeningen, met in zijn achterhoofd een grote schotwonde. Achter hem lag de vader, die zelfmoord had gepleegd met hetzelfde pistool. Ik zie het beeld van dat toegetakelde jongetje nog voor me, en ik voel nog altijd de frustratie dat we niet vroeger zijn binnengegaan. Misschien hadden we het kind kunnen redden.

»We werden ook geregeld opgeroepen voor een fort chabrol, een situatie waarin iemand zich met een wapen in een gebouw verschanst en zich weigert over te geven. Meestal zijn dat wanhopige types die straalbezopen of onder invloed van drugs met een wapen staan te zwaaien en hun gezin onder schot houden. Ik herinner me zo’n triest geval in Wallonië, waar een man zich in zijn keuken had verschanst met een jachtgeweer en met zelfmoord dreigde. Zijn vrouw was gelukkig al gevlucht met hun kind.

»De onderhandelingen lopen stroef, de man reageert nauwelijks, en we gaan binnen om hem te ontwapenen. Ik kom langs de achterdeur in een keukentje en zie hem op een stoel zitten, een hoopje ellende, met het wapen tussen zijn benen. We proberen vriendelijk op hem in te praten: ‘Meneer, doe dat niet, laat dat jachtgeweer vallen.’ Ik kom wat dichter, en ik vraag hem nog eens om het wapen niet te gebruiken. Hij kijkt naar mij, met een weemoedige blik die ik nooit ga vergeten, hij steekt dat wapen in zijn mond en schiet.

»Zijn hoofd ontplofte. Ik stond zo dicht dat ik zijn hersenen van mijn schoenen moest poetsen. Dat zijn schrijnende beelden die je meeneemt.»

700.000 EURO

HUMO Met de terreurdreiging veranderde de vijand tegen wie jullie het moesten opnemen: het waren geen klassieke gangsters of straatboeven meer, maar terroristen die niet bang waren om te sterven.

LERRE (knikt) «We voelden al een tijdje dat er iets aan het broeien was. We trainden soms met buitenlandse antiterreureenheden en hoorden hun verhalen over ondergrondse terreurnetwerken. Op 8 januari 2015 vielen er twaalf doden in Parijs bij een aanslag op de redactie van Charlie Hebdo en op de winkel Hyper Cacher. En een week later hadden we prijs in België, toen we binnenvielen in een rijhuis in Verviers, waar zich drie terreurverdachten schuilhielden. Het gerecht had informatie dat de mannen een aanslag aan het voorbereiden waren. Die inval is, samen met Vorst, één van de zwaarste operaties uit mijn carrière en die van mijn collega’s.

»Die mannen hadden een kleine GoPro-camera aan het raam in de voorgevel gemonteerd, en filmden alles wat er op straat gebeurde. Ze zaten op ons te wachten met hun kalasjnikovs in de aanslag en toen we het raam aan de straatkant verbrijzelden, openden ze onmiddellijk het vuur. Er volgde een minutenlang oorverdovend vuurgevecht. We zagen de vuurmonden oplichten in het donker en de salvo’s bleven maar komen, terwijl we dekking zochten en terugschoten. Ik keek naar mijn ploegmaats en zag de gensters van de muur springen door de afketsende kogels. Een paar centimeter meer naar links of naar rechts, en er waren doden gevallen aan onze kant. Die mannen gebruikten oorlogsmunitie die door alles heen boort, zoals de kogel die in Vorst door mijn helm is gegaan.

»We hebben de sporen van het vuurgevecht achteraf gezien: de kogels waren dwars door geparkeerde auto’s gevlogen en zaten ook in de parkmuur aan de overkant van de straat. We beseften dat we door het oog van de naald waren gekropen, en dat we in een terreuroorlog zaten.»

HUMO Bij de terreurverdachten in Verviers zijn wel twee doden gevallen. Hun nabestaanden willen jullie nog altijd voor de rechter dagen wegens doodslag.

LERRE «Daar staat niemand bij stil. Die inval in Verviers is intussen acht jaar geleden, maar de juridische nasleep is nog altijd aan de gang. Mijn collega’s en ik hebben net weer een stapel conclusies gekregen van de advocaten van de familie, die zich burgerlijke partij hebben gesteld en ons willen aanklagen wegens doodslag, machtsmisbruik en schuldig verzuim. Dat weegt erg zwaar. We hebben in Verviers onze job gedaan en we hebben een bloedbad verijdeld. De overlevende dader is ook veroordeeld. De raadkamer moet nu beslissen of we ons voor de schietpartij moeten verantwoorden voor de rechter. Als die beslist van niet, dan kan de familie in beroep gaan. En zo gaat het eindeloos door. Heel vermoeiend.»

HUMO Intussen is het proces over de inval in Vorst wel achter de rug. Salah Abdeslam en Sofien Ayari werden veroordeeld en moeten jou een schadevergoeding van 700.000 euro betalen.

LERRE (knikt) «Ik kreeg een fenomenaal bedrag toegekend, waar ik niets van zal zien, want Abdeslam en Ayari hebben geen rooie duit. Ik kan wel een beroep doen op de Commissie voor Slachtoffers van Terreur voor een vergoeding uit het schadefonds, een bedrag dat uiteraard niet zo hoog zal zijn. Maar daarvoor moet de commissie eerst onderzoeken waar ik recht op heb. Dat onderzoek loopt ook al een jaar. Ik heb dus nog geen enkele schadevergoeding gekregen voor de terreuraanval in Vorst, waar ik zwaargewond ben geraakt.

»Ik heb nochtans wel schade geleden. Mijn gezondheid is kapot, mijn carrière is abrupt gestopt. Ik deed zes dagen in de week gevechtssport, dat is gedaan. Lopen: gedaan. Fietsen: kan ik niet meer. Ik mag niet meer met de auto rijden. Ik speelde gitaar, maar door mijn hersenschade en mijn spasmen lukt dat ook niet meer. Al mijn passies zijn mij afgenomen.»

GEZICHT ONDER BLOED

HUMO Hoe is het vandaag met je gezondheid?

LERRE «Mijn problemen zijn niet zichtbaar aan de buitenkant, ik mis geen arm of been. Maar ik heb heel zware pijnen, omdat er zoveel zenuwbanen zijn geraakt door de kogel. Ik krijg ’s nachts nog altijd aanvallen van ondraaglijke hoofdpijn, en zenuwpijnen die soms uitstralen tot in mijn voeten, waardoor ik helemaal verkramp. Soms is de aanval zo hevig dat ik mijn pijnstillers niet kan binnenhouden en ze uitbraak. Tegenover de buitenwereld probeer ik me zo sterk mogelijk te houden. Ik zal nooit laten merken hoeveel pijn ik heb. Zo deden we het ook bij het SIE: we verbeten onze pijn en deden door. Ik blijf toch altijd dat alfamannetje met een groot eergevoel (lacht).

»Ik heb ook evenwichtsproblemen. Als ik over mijn grenzen ga of mijn hartslag te hoog is, dan slaan mijn hersenen op tilt en val ik flauw. In het begin gebeurde dat vaak, en dan had ik een gat in mijn hoofd of een snee in mijn gezicht. Ik was ervan overtuigd dat ik kon herstellen en dus forceerde ik me, in de hoop dat ik sneller zou recupereren. Maar het enige resultaat waren die valpartijen.

»De enige hobby’s die ik nog heb, zijn lezen en wandelen met mijn hond Jack. Die wijkt niet van mijn zijde. Ik ben tijdens een wandeling eens bewusteloos in een greppel gevallen. Toen ik wakker werd met mijn gezicht onder het bloed, voelde ik dat Jack onder mij gekropen was en me uit de greppel probeerde te duwen. De band tussen ons is heel sterk geworden. Als ik op het punt sta om flauw te vallen, komt Jack bij mij en begint hij achter mijn oor te likken, op de plek waar de kogel is binnengedrongen. Hij moet op de één of andere manier voelen of ruiken dat er bij mij iets niet in orde is. Mijn vrouw ziet het trouwens aan het gedrag van de hond als ik ga flauwvallen.

»Ik ben verhuisd naar een rustige omgeving en heb alle prikkels uit mijn leven geweerd om de pijn zo veel mogelijk onder controle te houden. Ik ga ’s morgens in alle stilte wandelen. Ik doe geen grote inspanningen. Ik slaap ’s middags enkele uren. Ik zie nog mensen, maar één tegelijk. En ik ben nu, heel voorzichtig, beginnen te trainen met gewichtjes van 3 kilo – vroeger drukte ik met gemak 125 kilo op. Mentaal is het niet makkelijk om mezelf in de spiegel te zien stuntelen en te denken: pannenkoek! Dingen die ik vroeger riep tegen de kandidaten tijdens de opleiding, om ze wat op te jagen. Dat is confronterend, maar het is nu zo. Ik heb voor die job gekozen, ik wist dat ik het risico liep om een kogel te vangen.

»Voor mijn vrouw Heidi is het veel moeilijker. Zij zorgt al zeven jaar voor mij, en ze heeft daarnaast een fulltimejob bij de lokale politie. Ze heeft al mijn ellende gedragen en al mijn administratie gedaan, en nog altijd. Haar bakje is stilaan vol. Er bestaat geen aangepast statuut om voor mij te zorgen. Als ik weer een pijnaanval heb en ze de hele nacht is opgebleven om voor mij te zorgen, moet ze ’s morgens naar haar werk. Ze staat er altijd alleen voor. We hebben een heel sterke relatie, maar het vraagt veel van haar.»

ANONIMITEIT

HUMO Je deed je verhaal twee jaar geleden voor het eerst in het boek ‘Terroristenjager’ van je collega Lionel D., over zijn jaren bij het SIE. Daarna heeft minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) je ontvangen. Daar pakte ze onlangs nog mee uit in ‘De tafel van vier’. Heeft dat onderhoud iets opgeleverd?

LERRE «Eerlijk gezegd hoefde zo’n ontmoeting met de minister niet meer voor mij. Toen haar kabinet me belde, wilde ik de uitnodiging afslaan. Ik had mijn verhaal gedaan, voor mij was het doek gevallen. Maar die medewerker zei dat ik minister Verlinden een aantal voorstellen kon doen om het lot van de collega’s te verbeteren die vandaag voor de DSU werken. Daar ben ik wel op ingegaan. Met een aantal eenvoudige maatregelen kun je al veel problemen oplossen waar ik na Vorst mee te maken heb gekregen, en die hoeven niet zoveel te kosten.

»Ik moet zeggen dat mijn vrouw en ik heel goed zijn ontvangen. De minister was geïnteresseerd en begripvol. Ik heb een aantal voorstellen gedaan om de anonimiteit van de leden van de DSU beter te beschermen en om in administratieve, juridische en medische ondersteuning voor mijn collega’s te voorzien. De minister reageerde heel positief en beloofde dat ze het zou aankaarten bij de top van de politie en van de DSU. Ik was er echt van overtuigd dat er eindelijk iets zou gebeuren.»

HUMO Niet dus?

LERRE «We zijn twee jaar verder en er is nog geen enkel teken van beweging in het dossier. Binnenkort komt er een nieuwe directeur bij de DSU en een nieuwe commissaris-generaal bij de federale politie. Ik hoop dat er dan een nieuwe wind waait.»

HUMO Stel dat je het allemaal kon overdoen: zou je opnieuw binnengaan in dat rijhuis in Vorst?

LERRE «Zonder twijfel. Ik zie elke dag af, maar als ik mijn leven kon herbeginnen, deed ik precies hetzelfde. Ik zou opnieuw binnengaan in Vorst, dat was mijn job. Ik heb niks dan goede herinneringen aan mijn tijd bij het SIE. Ik hoop alleen dat het beleid lessen trekt uit mijn zaak, en vandaag beter zorgt voor de jongens dan ze voor mij hebben gedaan.»

In een reactie zegt het kabinet van minister Verlinden dat er al verschillende maatregelen bestaan om de identiteit van de DSU-leden te beschermen. Alleen de anonimiteit in strafprocedures is niet gegarandeerd, maar de mogelijkheid wordt juridisch onderzocht.

Er wordt binnen de DSU ook een systeem uitgewerkt voor een betere opvolging en ondersteuning van het personeel. Het systeem uitrollen wordt de eerste uitdaging voor de nieuwe directeur van de DSU, die in april aantreedt.

‘Onder de radar’
Eén, dinsdag 28 februari, 20.40

Lionel D. en Annemie Bulté, ‘Terroristenjager’, Lannoo