In tijden waarin de doorsneelangspeler een losse verzameling songs geworden is die u naar hartenlust kunt bloggen, shuffelen of mixtapen, zien de overlevingskansen van de ep er weer een stuk gunstiger uit: twintig minuten is zelfs voor de meest gedegenereerde aandachtsbogen kort genoeg én de mooiste liedjes komen makkelijker bovendrijven.

Herbert Struyfvrijdag 31 oktober 2008, 01:00

Neem nu de titeltrack van 'Another World', waarmee Antony Hegarty na zijn flirts met Björk, Hercules and Love Affair en de Dylan-biopic 'I'm Not There' terugkeert naar één van de mooiste en essentieelste bestaansredenen van popmuziek: het verlangen om te ontsnappen aan het hier en nu.

Maar Antony's reisplannen lijken ons iets te drastisch: aan de overkant blijkt hij zelfs de meest elementaire dingen de zee, de sneeuw en 'things that grow' te missen. Bovendien mág hij van ons niet gaan, want wie met alleen een swoonende stem, een behoedzaam om zich heen tastende pianomelodie en een zucht gitaarnoise zoveel schoonheid kan oproepen, heeft de godverdomde plícht om ons allemaal troost te blijven bieden.

De overige nummers wijken nooit ver af van de Johnsons-blauwdruk, op 'Shake That Devil' na, dat zich middels rollende drums en een venijnige sax tot bluesy gospel ontpopt. We zouden bijna zeggen - nee, fluisteren: rock-'n-roll!