Antony and the Johnsons
Tegen het einde van 2005 was 'I Am a Bird Now' met prijzen overladen, en was Antony Hegarty door zowat iedereen doodgeknuffeld. We hebben er Humo's eindejaarsvragen van toen nog eens op nageslagen: van Tom Lenaerts tot Karl Vannieuwkerke, van Stany Crets tot Annelies Van Herck, en van Siegfried Bracke tot Tom Waes, allemaal hadden ze een dikke boon voor de boomlange Amerikaanse Engelsman, de liefste vrouw in een mannenlichaam die ik ken.
De kans is niet klein dat 2009 weer zo'n jaar wordt, want vanaf dit weekend ligt 'The Crying Light' in de winkel, de derde Antony and the Johnsons. Het had een draak van een conceptplaat kunnen worden - Antony buigt zich over het lot van Moeder Aarde! - maar dat is het niet. Het is een intimistische parel met tien songs die zich ongezien onder je huid nestelen en je bloedbaan binnendringen. De delicate kamerpop is minder frivool dan vroeger, maar wordt nog altijd gedragen door die uit duizenden herkenbare stem.
''Ik heb eindelijk mijn ware ik gevonden''
Enkele quotes uit het interview met Antony Hegarty:
Ik heb altijd gedacht dat mijn muziek tot de obscuriteit gedoemd was, en ik had daar ook vrede mee. Toen 'I Am a Bird Now' zo'n succes werd, heeft me dat een tijd de daver op het lijf gejaagd. Maar ik heb dat gevoel in positieve energie omgezet, en dat heeft me een boost gegeven. Daardoor had ik vorig jaar bijvoorbeeld de moed om een reeks concerten met een symfonisch orkest te geven. Amazing! Ik heb me geweldig geamuseerd. Het is veel te duur om met zo'n troep op tournee te gaan, maar de truc is om je overal door een plaatselijk orkest te laten uitnodigen. Als een Belgisch gezelschap zich ooit geroepen voelt!
Björk is altijd een grote inspiratiebron geweest - op vocaal vlak heb ik veel van haar geleerd. Het is wonderbaarlijk om haar bezig te zien in de studio: ze is zo onvervaard en tegelijk engageert ze zich voor het volle pond. Ik heb haar de naakte versies van onze nieuwe songs gespeeld, en ze heeft me aangemoedigd om meer risico's te nemen.
De verkiezing van Obama is even belangrijk als de val van de Berlijnse Muur. En nu moeten we duimen dat hij ook echt voor verandering kan zorgen. Miljoenen mensen hebben ieder tien dollar aan zijn campagne geschonken: wat een warm gebaar! En wat een breuk met de antipathie van de laatste jaren.
Ik heb me lang een gestoorde bezoeker gevoeld in onze maatschappij. Ik had van huis uit een heel duidelijk beeld van hoe mannen en vrouwen zich moeten gedragen: een jongetje zus, een meisje zo - en niet anders. Als transgenderist (iemand die zich deels man en deels vrouw voelt, red.) was ik verplicht om tegen de stroom in de roeien. Achteraf bekeken is dat mijn grote geluk geweest: het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar nu is mijn zelfvertrouwen groter dan ooit.
U vindt het volledige interview in Humo 3567 van 13 janurari
Mixtuur (Antony-special)
Klara, maandag 19 januari, 22.00
Interview met Antony Hegarty over 'The Crying Light'
