Antony Beevor en Artemis Cooper - Parijs na de Bevrijding 1944-1949
Antony Beevor
schijnt echt te bestaan: een grijzende Brit met die naam vertelt op YouTube over zijn eigen boeken. Maar dat zijn er intussen al zoveel dat Antony Beevor ook wel een soort schrijffabriekje moet zijn. Een Beevor-boek gaat altijd over de Tweede Wereldoorlog of verwante episodes. En het is altijd gebaseerd op een enorme waaier van gedrukte memoires en dagboeken, aangevuld en gekruid met pittig nieuw materiaal, vaak uit voormalige Sovjetarchieven.
Ook 'Parijs na de Bevrijding' (Ambo) komt uit dat atelier. Eén van de dagboeken die Beevor daarin het vaakst citeert is dat van ViscountDuff Cooper
, de eerste Britse ambassadeur in Parijs na de Bevrijding, en een geweldige schuinsmarcheerder en bon vivant. Toevallig ook de grootvader van mevrouw Beevor, coauteur Artemis Cooper
.
Anders dan de titel aangeeft gaat dit boek niet alleen over Parijs, maar ook over de politieke geschiedenis van héél Frankrijk in de periode net na de oorlog. Het waren jaren van aanhoudende schaarste en scherpe politieke tegenstellingen. Eén op drie Fransen stemde communistisch. Zelfs Picasso
kocht een lidkaart van de PCF. Maar dankzij Stalin
s cynische machtspolitiek raakte de partij snel veel krediet kwijt. Generaal De Gaulle
keerde zijn rug naar de Vierde Republiek, ging oorlogsmemoires schrijven in Colombey-les-Deux-Eglises, en kwam af en toe nog eens buiten om in één of andere uithoek een dreigende toespraak te houden.
De ene kwakkelende regering volgde de andere op. Het Amerikaanse Marshallplan hielp het land er weer bovenop, tot groot chagrijn van de communisten, die zich bleven verzetten tegen de 'coca-colonisation'.Het was ook de glorietijd van Saint-Germain-des-Prés. Van cafés, bars en theaterkelders vol hele en halve intellectuelen. Ze droomden van een nieuw Frankrijk. Hun belangrijkste tijdschrift, onder leiding van onder anderen Jean-Paul Sartre
enSimone de Beauvoir
, heette niet voor niets Les Temps Modernes. Maar in de kortste keren lag iedereen met iedereen overhoop. De Marshallhulp genas de economie, maar was geen medicijn tegen Frankrijks historische demonen. Die zouden het land nog tientallen jaren kwellen.
