Arbeid Adelt! (Vooruit (Balzaal))
Het was een kort Facebookbericht, en het kwam van Arbeid Adelt! zelf: 'Deze week verkondigde de Russische premier Medvedev zonder blikken of blozen dat de Koude Oorlog opnieuw woedt. Daar hoort natuurlijk een soundtrack bij, en wie kan daar beter voor zorgen dan Arbeid Adelt! Tot vrijdag in de Vooruit!'
Marcel Vanthilts favoriete maat is geen mensenmaat, het is zijn apparaat dat overgaat. Maar dat zal hij straks pas zingen. Voorlopig zoekt hij de opgeslagen sample 'Stimmen aus dem Massengrab', en hij vindt 'm. Er zit wat nationaal-socialistisch gebral in het lied, en Vanthilt meldt ons na afloop dat dat er even uit moest. Maar vooral: de concertopener is blijkbaar een nieuwe track.
Luc Van Acker heeft ook een nieuw apparaat gekocht, a machine that goes 'ping' dat kleiner is dan hetgeen wij op zak hebben. Waarom verbaast het ons trouwens niks dat Van Acker een Chinees Mandarijnenkostuum draagt. David Salomon aka Jan Vanroelen wisselt toetsen en sax af, is qua looks een kruising van Dr. Lektroluv en Herr Seele, en is het dus aan zijn status verplicht een vlinderdas te dragen. In het prachtige 'Popcornmario' (die man danst niet alleen in utero, maar ook Manifesto én in Sacramento) horen we Vanroelens saxspel veel meer versmelten met de gitaar van Van Acker dan op de nieuwe plaat 'Slik'. En dat bevalt ons wel.
'Ik sta scherp' en '65+' (Vanthilt: 'Eindelijk zijn we waar we dertig jaar geleden over zongen: bejaarden') zijn de eerste twee oudjes. Ook Van Ackers 50+-stem zit aan het eind in het stukje 'Les souvenirs sont là pour s'en servir', en we herkennen meteen die één-op-één-miljoenbariton uit zijn klassieker 'Zanna'.
Van Acker heeft een gele en een blauwe gitaar bij zich, maar in 'Apparaat' doet hij vooral handjeklap. 'Verdrink in je Martini / verdrink in je bikini', gaat het vervolgens in 'Mediterrannee'. Zelf hadden wij in de tekst ook iemand in een boerkini laten verdrinken, maar passons. 'Niemandsland' is hard en straf, en wordt koud en bloedeloos geserveerd: 'Er is niemand in Niemandsland / niemand claimt het / niemand framet het'. En nog beter: 'Dit is het stil dat ik wil'.
'Sarmakarma' lijst woorden op met de uitgang -ist, brengt een ode van zeven woorden aan Boon én Berckmans ('Is er nog iemand viezentist in Barakstad?') en wordt door Vanthilt aangekondigd als een hit die er nooit één is geworden, waarna Studio Brussel en Oscar en de Wolf ervan langs krijgen. Er waren al moppen over dode muzikanten bij die zelfs wij (!) op de Humo-site dan nog (!!) niet hebben durven noteren, maar de anecdote van Sharon Stone die in Amerika Eddy Wally ontmoet mag wel. Stone zou ter begroeting 'Nice to see you' hebben gezegd. Wally zou met 'I see yóu' hebben geantwoord. Waarna ze in Amerika dachten dat er een alien geland was.
Had Marcel Vanthilt een wijntje te veel op? Ach wat! 'Soms zegt iemand: goeie bindteksten. Hoezo, bindteksten? Ik ben die na het concert alweer vergeten'. Een bijzonder moment: 'Ik heb twee kinderen die nog meer praten dan ik. Ik krijg thuis geen woord gezegd. Het begint vrijdagavond, en zondagavond krijg ik nog snel 'Morgen is het alweer school' gezegd. Ze spelen allebei saxofoon. Soms kruipen ze op mekaar en staan ze achter me sax te spelen, zoals vanavond. Vooral leuk voor de bovenste als hij moet pissen.' Vanroelen antwoordt met hoog stemmetje: 'Papa! Papa!'
Er volgt 'een nummertje dat niet bestaat en dat we toch gaan spelen'. Er is de belofte van Van Acker dat AA! op TW Classic 2018 zal staan (Vanthilt: 'Tegen dan heb ik een nieuwe heup'). '50000 Hi-Hats' is erbij. 'De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen' ook. In 'Lekker Westers' zitten twee groene melodica's. Als 'De Man Die Alles Noteert' een popkwis was geweest, wij hadden zelfs de vraag over het huisnummer van Rue Vanderkinderen correct beantwoord). Aan het eind is er een mash up van 'Rebel Rebel' en 'Golden Years' van David Bowie (waarin ook de zwemmende dolfijnen van 'Heroes' verstopt zitten). Dáárna nog 'Op Verzoek/ Death Disco', een geestige cover van 'Complexity' van Eagles Of Death Metal en 'Jonge Helden'.
Vanthilt blijft vanavond de zotste der dadaïstische mutsen: 'De songs zijn op, maar mijn fles wijn nog niet. Er zitten nog twee liedjes in.' Iemand roept 'Singer naaimasjien' van Paul Van Ostaijen, maar dat kan niet geleverd worden. Het niemendalletje met 'Roodborstje tikt tegen 't raam / tingtingting' dan weer wel. 'Stroom' komt op verzoek van een heel gezin op de eerste rij: Omdat Vanthilt deze mensen al een avond lang heeft geschoffeerd moet hij iets goedmaken. Het duurt een eeuwigheid voor David Salomon de track geladen krijgt (Salomon, na een paar minuten, tegen Vanthilt: 'Wat wilde je eigenlijk hebben? 'Stroom'? Dan moet je nog een mopje vertellen'). De versie stijgt met stip in onze persoonlijke hitparade Slechtste Live-Moment In Tijden, maar care we do not, want we krijgen zicht op de gezellige pesterijen in het repetitiekot. Dat was even tevoren ook al zo, toen Van Acker eindelijk een stukje 'Zanna' mocht zingen, en Vanthilt olifant-in-de-porceleinwinkelgewijs tussenkwam met 'Dat ken ik, da's 'Beats of Love', en dát lied luidkeels begon te zingen.
Veel gelachen, dus. Maar ook ei zo na alle vier onze sterren moeten uitdelen. Dit trio in een categorie onderbrengen gaat van hier af nooit meer lukken: hun freedom land strekt zich ondertussen uit van de meest snerpende No Wave tot aan het indicatiefje van Tik Tak. Dank voor dat soort onzin, heren. En thanks for all the joy it's bringing!
