Archive - Light
U kon het vorige week al lezen op deze pagina's, pièce de résistance van 'Lights', de vijfde cd van de Britse band Archive, is het bijna twintig minuten durende titelnummer. Voortgestuwd door een dwingende ritmetrack die almaar sterker dreigt en waarover noise van een overstuurde mellotron gedrapeerd ligt, eindigt het met een uitstervende piano die de onuitwisbare wanhoop verklankt na een ingrijpend verlies terwijl de pijn door je hoofd blijft razen en je uiteindelijk uitgeteerd achterlaat.
'Lights', is op zich al de aanschaf van deze cd waard, maar er is - gelukkig - veel meer, zoals het manische 'System', de ijselijke claustrofobie van 'Programmed' en 'I Will Fade', een rustig gitaarliedje op een bedje van kabbelende elektronica, dat na de somberte van 'Lights' een straaltje, maar ook niet méér, licht afgeeft. Archives combinatie van robuuste rock en ontregelde elektronica, courtesy de twee aartsarchivarissen Darius Keeler en Danny Griffiths, heeft vaak een industrial randje, al loopt het eenmaal spaak: het saaie 'Black' is ronduit banaal. De repetitiviteit van het zweverige 'Headlights' werkt evenmin.
De nieuwe zanger Pollard Berrier, ook aan de slag met Oostenrijkse beatbox-bende Bauchklang, is een aanwinst, die zowel verbeten snauwend ('Sane'), als met een onschuldige koorknaapzang ('Sit Back Down') overtuigt. En dat Berrier in zijn vrije tijd folkliedjes schijft, hoor je aan 'Taste of Blood'.
Ook Marie Q en Dave Penney mogen elk een paar nummers zingen, en samen wagen ze zich aan het verslavingsnummer 'Veins' - het is lang geleden dat Archive nog zo poppy heeft geklonken, maar een opkikkerend shot is altijd sneller uitgewerkt dan je zou wensen, en de zon zakt alweer nog voor ze goed en wel boven de kim geklommen is.
In de wereld van Archive zijn lights peertjes van 30 watt die zwart geschilderd zijn en nauwelijks nog een schijntje licht afwerpen. Kortom, geflest voor fysica, maar met onderscheiding geslaagd voor muziek.
