Arctic Monkeys - AM
‘De riffs van BlackSabbath en Captain Beyond, de drums van TheStones en The Notorious B.I.G., gemixt met de vocal harmonies van Aaliyah.’ Een groep die dit in z'n bio voor Humo's Rock Rally zet, mag zich aan een bijzonder sceptische jury verwachten.
’t Is een recept van Alex Turner, die het verzon vooraleer Arctic Monkeys met producer James Ford naar de Sage & Sound Studios in Hollywood trokken. Een verschrikkelijk idee op papier, maar u moet er verder maar niet meer aan denken: op wat Sabbath of T-Rex aandoende riffs na, valt het nergens van de songs op ‘AM’ af te pellen. Of toch niet voor de modale muziekfan met lak aan nerdy techneutenpraat, die gewoon op zoek is naar een stel pakkende songs.
Na twee maanden in m'n iTunes blijkt ‘AM’ een plaat die wordt gedragen door een haast ouderwets verlangen naar de femme fatale. Zie ook The Last Shadow Puppets. Of nee, zie de eigenhandig door God de Vader geschapen oppervrouw uit de films van Roger Vadim, over wie Turner in ‘Arabella’, de meest verslavende rocksong op ‘AM’, verzucht: ‘She’s got a Barbarella silver swimsuit’.
Een song die in m'n playlist ‘vrouwenfantasietjes’ tussen ‘Rosalyn’ van The Pretty Things en ‘Blue Collar Jane’ van The Strypes staat geprogrammeerd. ‘Arabella’ is een eerste climax, na de openers/singles ‘Do I Wanna Know?’ en ‘R U Mine’ (nog twee ‘ze houdt van me, ze houdt niet van me’-songs) en het sinistere ‘One for the Road’, waarin ene Joshua Homme een uil imiteert op backings (‘Oohoo!’).
Song vijf is dan weer een teleurstelling: ‘I Want It All’ is een rockertje in een seventies spijkerpak met olifantenpijpen, meer gimmick dan song. Was ideaal geweest als B-kantje voor Miles Kane. Hetzelfde geldt voor ‘Snap Out of It’ in de tweede helft van de plaat, die voor het overige in het teken staat van de ballad.
Uitschieters hier zijn het morning after-walsje ‘No. 1 Party Anthem’, het door Matt Helders’ rollende ritmes voortgedreven, hevig verliefde ‘Fireside’ (met een extra gitaar van Bill Ryder-Jones, ooit nog bij The Coral), de charmante, stumperige vaudeville van ‘Why’d You Only Call Me When You’re High?’ en ‘Knee Socks’ (met Homme alweer op backings).
Die laatste song hééft waarachtig snelle, bakvisachtige r&b-vocals, en is een voyeuristische fantasie van Turner waarin Vadim BrigitteBardot maar wat graag had zien ronddartelen: ‘When you know who’s calling even though the number is blocked / When you walked around your house wearing my sky blue Lacoste / And your knee socks’.
Dat slotsong ‘I Wanna Be Yours’ zo ontroert, is integraal te danken aan de geleende tekst van punkdichter John Cooper Clarke – je hoort direct dat die ‘I wanna be your Ford Cortina’ niet van Turner is. Maar Turner kent wel degelijk z'n plaats in de wereld, en dat bewijst hij met ‘AM’: aan de voeten van dat beschikkende, maar o zo begeerlijke vrouwelijke opperwezen.
