Arctic Monkeys - Suck It and See
Hun passage op Pukkelpop 2009 maakte het pas echt duidelijk: de schouders van de Arctic Monkeys
waren nog te tenger om de naar Cream
, Led Zeppelin
en Black Sabbath
zwemende machoriffs op de Desert Session genaamd 'Humbug' te dragen.
Het concert schokte en haperde - het was voortdurend schipperen tussen de jeugdige, springerige, door The Vines
en The Strokes
vormgegeven gitaarpop van de eerste twee Monkeys-platen en de breed uitgesponnen gitaarsolo's van de nieuwe songs, die ze met Josh Homme
hadden opgenomen.
Konden die op plaat nog doorgaan voor geestverruimend, live waren ze gewoon slaapverwekkend, en de sérieux waarmee ze gebracht werden, irriteerde zelfs. Laten we de schuld vooral op Homme schuiven - als u ooit met de QOTSA
-hulk in de studio zou verzeilen, zou ú hem tegenspreken? - en vooruitspoelen naar 2011 en studioplaat vier: 'Suck It and See'
.
En laten we beginnen met 'The Hellcat Spangled Shalalala'
, een song zo frivool als de titel doet vermoeden: parmantig parelende pop (alliteratie van de week!) met aangename echo's van The
Smiths
en The La's
. 't Is 'Suck It and See' in een notendop: met de hulp van een ouwe getrouwe, producer James Ford
, hebben de Monkeys hun nonchalance en spontaniteit volop teruggevonden.
Dat hadden de twee vooruitgeschoven (en goeie) singles 'Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair'
en 'Brick by Brick'
natuurlijk al aangekondigd: staan die sixtiesgaragerockers al op uw party playlist, dan mag u daar zonder nadenken nog zo'n no-nonsenserocker aan toevoegen: ook van 'Library Pictures'
spetteren de riffs en het spelplezier je in het gezicht.
Het liefst horen we Alex Turner bezig als een hopeloos romantisch dwaasje. Op 'Suck It and See' raakt hij andermaal verstrikt in de vangnetten van de vampy verleidsters en andere vixens die hij voor het eerst achternazat op 'The Age of the Understatement', het meesterwerk van The Last Shadow Puppets
. Het levert hoogst sierlijke liedjes op als 'She's Thunderstorms'
, 'All My Own Stunts'
, 'Reckless Serenade'
en 'Love Is a Laserquest'
, waarin hij hijgt: 'I poured my aching heart into a pop song / I couldn't get the hang of poetry / That's not a skirt, girl / That's a sawn-off shotgun'. Sorry jongen, maar dat is wél poëzie.
Het begint u vast al te dagen: wij zijn blij met de nieuwe Monkeys, een plaat die blaakt van het zelfvertrouwen, en die een goed evenwicht vindt tussen de Britse (behalve Smiths en La's klinken ook The Stone Roses
door) en Amerikaanse (de legendarische 'Nuggets'-compilaties) fixaties van Sheffield's finest. Nog twee dingen voor we u naar de platenboer sturen.
Eén: er lijkt een stevige Echo & The Bunnymen
-revival op komst. Dat kondigde de (aan de barokke 'Ocean Rain'-sound schatplichtige) nieuwe single 'Still Life' van The Horrors
, en we horen het ook in de afsluiter van 'Suck It and See': met z'n gierende gitaren, galopperende ritme en croonende Turner is de prachtsong 'That's Where You're Wrong'
haast een reïncarnatie van 'Bring On the Dancing Horses' van Ian McCulloch
en co.
En twee: Arctic Monkeys blijft de groep met de debielste plaattitels van hun generatie.
Arctic Monkeys speelt op vrijdag 1 juli op Rock Werchter.
