Atoms For Peace - Amok
Nu we allemaal weten waarom Black Beauty het destijds – in die ene aflevering met dat kind in nood – op een zenuwachtig briesen zette bij het zien van een teljoor dampende lasagne, kunnen we weer verder met het echte leven. En het natuurverschijnsel dat we gemakshalve Thom Yorke zullen noemen, helpt daarbij.
Hij heeft een nieuwe groep, Atoms For Peace, samen met vier andere jongelui die hem eerder al gezelschap hielden op de tournee van ‘The Eraser’, zijn soloplaat uit 2006. Samen hebben ze nu ‘Amok’ gemaakt, dat er geen gras over laat groeien en zich meteen voorstelt als de getoonzette Duo Penotti: geen zwart zonder wit. Er is de bewust wat koude, glazen productie, maar daaronder zit warm bloed. Lieve songs en griezelige soundscapes in één. De klank is van de mooiste en meest verzorgde die we dit jaar al hoorden, maar ze zit vol auditieve wolvenklemmen.
Yorke en Nigel Godrich. Als zij het doen, lijkt het allemaal zo gemakkelijk. Er staan slechts negen songs op ‘Amok’, maar meer vragen ware onbetamelijk. ‘Judge Jury and Executioner’ en ‘Default’ kent u al: twee songs die – hevig piepend en knarsend, als een stel tandwielen in een zandbak – proberen te verbergen wat na vijf luisterbeurten nochtans niet meer te ontkennen valt: waanzinnig mooie pop.
En, toegegeven, we hoorden het eerst ook niet, wat Yorke ons onlangs in Londen op de mouw had trachten te spelden: dat ‘Amok’ in de eerste plaats een vrolijke plaat is, een happy camper vol dikbuikige joie de vivre. Nu wel: het is net door die branievolle levenslust dat de plaat ons nog dierbaarder is dan (het ook niet malle) ‘The Eraser’. Ondertussen ook zeer goede vrienden geworden: het nerveuze ‘Dropped’ (dat Godrich zelf omschrijft met ‘dansbaar = het nieuwe ingetogen’), ‘Stuck Together Pieces’ en (zorg dat u een zakdoek bij de hand hebt) slotsong ‘Amok’.
U weet dat ook Flea meewerkt aan Atoms For Peace: dat schept bepaalde, dwingend funky, van zwaar slappende basgitaar en laaghangende balzak voorziene verwachtingen. No dice: waar hij bij Rocket Juice and the Moon, zijn groep met Damon Albarn en Tony Allen, nog gewoon zijn zin mocht doen – ten goede of ten slechte – wordt hij hier stevig bij de teugels gehouden door Godrich. We wensen het ‘m vaker toe.
Gisteren gelezen: ‘Ten’ van Pearl Jam heeft net – meer dan twintig jaar na datum – de ‘Tien miljoen verkochte exemplaren in de VS’-grens overgestoken. In de rangschikking van best verkochte platen sinds '91 (ja, wij vroegen het ons ook af) staan ze tussen Adele (‘21’) en Celine Dion (‘Let’s Talk About Love’). Creed, in de States alleen al verantwoordelijk voor 11,64 miljoen vernauwde kringspieren, staat trouwens op acht. Lachen, maar alleen omdat zuchten pijn begint te doen aan de kaken. Atoms For Peace zal nooit in dat rijtje figureren, maar dat hoeft ú geenszins tegen te houden. Kopen.
