Average Rob: ‘In elke fase van mijn leven ben ik dom genoemd, of oppervlakkig, of ongetalenteerd’

Average Rob, het YouTube-fenomeen dat bij de burgerlijke stand beter bekendstaat als Robert Van Impe (30), goot Voor Humo jaren de betere onzin in geestige filmpjes, nu doet hij samen met z’n broer Arno de servers van Instagram en YouTube zoemen. ‘De broer van’, nu beter bekend als Arno The Kid, groeide ondertussen zelf ook uit tot een internetfenomeen. En dat vervult de grote broer met trots: ‘Lang heb ik Arno alleen maar beschouwd als het kleine broertje. Het heeft me wat tijd gekost om in te zien dat ook hij 18 geworden was en een snor had.’

HUMO Je bent online al langer een populair snoepje, op YouTube bereikte je onlangs de kaap van de 100.000 volgers, en vorige week maakte je het kerstfilmpje van de Rode Duivels.

ROBERT VAN IMPE «En toch zou ik het verwaand vinden om mezelf nu succesvol te noemen. Ik heb een aangeboren afkeer van mensen die zichzelf te ernstig nemen. Zeker hier in België: het is toch pathetisch om te roepen dat je het gemaakt hebt in een land dat ocharme een scheet groot is? Die bewoording – ‘het gemaakt hebben’ – klinkt ook zo vadsig. Je moet er altijd naar blijven streven om een betere versie van jezelf te worden, vind ik. En geluk is belangrijker dan succes. Een beetje lief zijn voor de mensen rond je: voor mij is dát het grootste wat je kunt presteren.»

HUMO Je wilt mensen aan het lachen maken, zei je. Waar komt dat verlangen vandaan?

VAN IMPE «Zo is het gewoon altijd geweest. Als kind al probeerde ik voortdurend voor humor te zorgen. Omdat het zo bevrijdend is, denk ik: dat moment waarop een groep vrienden samen in lachen uitbarst, waarop alle ernst even verdwijnt voor lichtheid… Dat is toch heerlijk?»

HUMO Wat voor een kind was je?

VAN IMPE «Heel energiek, heel aanwezig, heel, euh, onhandelbaar (lacht). Mijn aandacht zwiepte alle kanten uit, ik was heel luid, en ik zocht voortdurend de discussie met leerkrachten en klasgenoten. Ik haalde goeie punten, dat was het probleem niet, maar ik werd vaak gezien als een pain in the ass. Ik had gewoon te veel energie, en ik besefte nog niet dat dat storend of intimiderend kan zijn voor anderen.

»In het vierde middelbaar is de klik gekomen. Ik begreep plots dat er een filter moet tussen wat je denkt en wat je ook effectief zegt. Ik werd wat liever voor m’n omgeving. En ik besefte dat die leerkrachten het allemaal heus niet zo slecht meenden met me. Dat ze zich ook maar gewoon staande probeerden te houden in het leven, en dat zo’n drukke wijsneus dat soms in de weg stond.»

HUMO Weet je waarom je precies toen tot dat inzicht kwam?

VAN IMPE «Ik deed al een poos aan competitiezwemmen op een behoorlijk niveau. Op mijn 12de was ik daarmee begonnen, en al vrij snel werd ik kampioen van Vlaams-Brabant en mocht ik meedoen aan het Belgisch kampioenschap. Dat zwemmen zat me echt als gegoten. Het repetitieve zorgde ervoor dat er rust en structuur kwam in mijn hoofd. En ik genoot ervan om fysiek helemaal afgepeigerd te zijn, om te voelen dat mijn lichaam léég was. Zoiets heb ik nodig, want ik ben fundamenteel rusteloos – mijn hoofd gaat maar door en door. Ik ben niet toevallig ook een slechte slaper.»

HUMO Hoe was je bij dat zwemmen gekomen?

VAN IMPE «Zoals het altijd gaat bij mij: ik zie iets dat mijn aandacht trekt, ik word nieuwsgierig en ik probeer het. In dit geval had ik tijdens het zwemmen met de school de gasten van de zwemclub aan het werk gezien. De badmutsen, de zwembrilletjes, de ernst waarmee ze baantjes trokken: ik vond dat allemaal heel aantrekkelijk. Ik vroeg of ik erbij mocht komen, en al snel bleek die sport me goed te liggen. Ik was snel en explosief – mijn beste nummers waren de vijftig en de honderd meter.»

Zotte comeback

HUMO Op YouTube heb je momenteel een reeks waarin je telkens focust op een extreme sport.

VAN IMPE «Die fascinatie is er ook al lang. Ik ben altijd een skater geweest, en in de zomer ging ik surfen, in de winter snowboarden. Ik hou van sporten die je in stresserende situaties brengen, waar een beetje gevaar aan kleeft. Testen hoeveel ik durf: dat vind ik leuk. Vroeg je me als tiener naar mijn toekomstdromen, dan lagen die ook in die richting. Ik wilde de creative director van Nike worden voor de avontuurlijke sporten, of m’n eigen merk van skatekleding ontwikkelen.

»In die YouTube-reeks doe ik dingen die bij veel mensen op de bucketlist staan, maar doorgaans nooit afgevinkt worden. Motorcrossen, uit een vliegtuig springen: het blijft vaak bij vage voornemens. Ik mag het allemaal écht doen, en dan nog samen met topatleten als onze hockeyboys en Nina Derwael. Nog het meest van al gaat het voor mij daarover: dat ik nu dingen meemaak die niemand me ooit nog zal afpakken en waar ik altijd op zal kunnen terugkijken. Ik voel nu al plezier als ik denk aan het moment waarop ik mijn kinderen die filmpjes zal laten zien: ‘Kijk, dat waren papa en nonkel Arno toen ze jong waren.’»

HUMO Die filmpjes halen ook moeiteloos een groot publiek.

VAN IMPE «Toch laat ik me daardoor niet leiden bij de keuze van m’n onderwerpen. Ik heb net iets gemaakt over curling. Dat gaat niet zo goed werken als het filmpje met Nina Derwael, maar ik ben er gewoon nieuwsgierig naar. Als dat dan maar twintigduizend views haalt, vind ik dat óók prima. Als het leuk en interessant en geestig is, is het goed voor mij.

»Weet je waar ik nog het meest trots op ben? Dat je in die filmpjes te zien krijgt hoe pakweg Nina Derwael écht is. Ik zet niets in scène en ik laat mensen nooit iets overdoen. Dat is helemaal anders dan bij klassieke televisie. Daar wordt aan Nina Derwael eigenlijk gevraagd: ‘Doe nu even zoals we je kennen – elegant, netjes, gefocust.’ Ik doe dat bewust niet. En ze bleek vervolgens zó chill, zó leuk. Hetzelfde met Thomas Pieters, de topgolfer. Die bleek lak te hebben aan het protocol dat bij golf hoort, aan de dikdoenerij. Hij wil gewoon tegen dat balletje kloppen en plezier maken. Ik vind het fijn om dát te laten zien.»

HUMO Je behoort tot de generatie die opgroeide met ‘Jackass’. Dat lijkt me geen toeval te zijn.

VAN IMPE «Zeker niet. Johnny Knoxville en Bam Margera – en bij uitbreiding de hele bende – zijn mijn grote helden. Ik ken niemand van mijn generatie die ‘Jackass’ kut vindt. Een zootje ongeregeld dat gekke shit deed en dat filmde met handycams: het was de briljante fuck you naar klassieke televisie. ‘Jackass’ heeft de basis gelegd voor YouTube, vind ik. Omdat het niet te netjes was. Televisie is vaak zo georkestreerd.»

HUMO Denk je dat er effectief een generatiekloof is tussen wie opgegroeid is met klassieke televisie en wie dat deed met het internet?

VAN IMPE «Toch wel, ja. Je voelt alleszins dat die twee werelden zich heel moeilijk laten vermengen. Probeer je dat toch, dan krijg je een troebel brouwsel.

»Bij televisiemakers is de frank nu wel aan het vallen, denk ik. Almaar minder mensen kijken naar klassieke tv-programma’s. Een brug bouwen naar de online wereld is een kwestie van overleven. Je zag het dit seizoen ook in ‘De slimste mens ter wereld’: Flo Windey en Acid deden mee, Jennifer Heylen en Bockie De Repper zaten in de jury. Dat vind ik al een goeie stap: ze krijgen eindelijk het respect dat ze verdienen. Er is te lang neergekeken op ons. Wij waren máár van online, van de onnozele TikTok-dansjes. Geen vakmensen. Terwijl wij precies hetzelfde doen als een radio- of een televisiepresentator: een medium gebruiken om ons verhaal bij een publiek te krijgen. Ik zie niet in waar het grote verschil zit. We zijn allemaal entertainers. Meer nog: ik denk dat wij online dichter bij ons publiek zitten, en veel beter aanvoelen wat dat verlangt. Plus: we doen zowat alles zelf – dingen bedenken, filmen, monteren en publiceren.»

HUMO Stoort het je als er wordt neergekeken op wat je doet?

VAN IMPE «Ik gebruik dat als brandstof. Ik ben allergisch aan dedain. In elke fase van mijn leven ben ik dom genoemd, of oppervlakkig, of ongetalenteerd. Er was ooit een leerkracht die zei dat mijn ouders me beter naar het circus konden sturen, en dat was niet bedoeld als compliment. Op zo’n moment denk ik altijd: fuck you, we spreken over een paar jaar nog wel eens. Telkens wanneer iemand publiekelijk liet blijken dat het niets zou worden met mij, plande ik in mijn hoofd al de zotte comeback. Als je mijn leven in een grafiek zou gieten, zou je na elke afwijzing een ontploffing van de curve zien. Ik moet de haters vooral dankbaar zijn, want ze zorgen ervoor dat ik naar de volgende vitesse schakel. Maar eigenlijk vind ik het vooral treurig dat er mensen zijn die hun eigenwaarde halen uit neerkijken op anderen.»

HUMO Je acteert nu ook: in ‘Match’, een serie die momenteel te zien is op VRT NU, speel je de hoofdrol.

VAN IMPE «Acteren is al langer iets dat ik heel graag wil doen. Maar het is heel moeilijk om een ingang te vinden in dat wereldje – zeker in België is het erg gesloten. Maar ik heb me nooit laten opjagen. Acteren kun je tot de dag dat je sterft: het hoefde niet metéén te lukken. En dus heb ik de afgelopen jaren lessen genomen en hier en daar laten vallen dat mensen me gerust konden vragen voor een rolletje. Uiteindelijk kreeg ik de kans om in ‘Match’ te spelen. Mijn online bekendheid zal daarbij wel geholpen hebben, maar ik kreeg het niet in de schoot geworpen, hoor: ik kwam als de meest geschikte uit twee auditierondes.

»Het is afwachten hoe de reeks valt, maar ik hoop dat die rol een stap is naar een film of een Netflix-serie. Ik vind acteren echt plezierig, en ik wil ook graag personages spelen die niets met mezelf vandoen hebben: heel donkere of agressieve rollen, bijvoorbeeld.»

Broederliefde

HUMO Voor je YouTube-filmpjes werk je samen met je broer Arno.

VAN IMPE «Hij is zeven jaar jonger, en lang heb ik hem alleen maar beschouwd als het kleine broertje. Het heeft me wat tijd gekost om in te zien dat ook hij 18 geworden was en een snor had (lacht). Tijdens de eerste lockdown voelde ik dat hij aan het struggelen was. Arno wist niet goed waar hij heen wilde. Hij had wat dingen geprobeerd, maar vond niet echt een pijl die naar de toekomst wees. Ik vertelde hem dat ik met YouTube zou beginnen, en nog een cameraman zocht. Misschien moest hij dat eens proberen? En als hij het goed deed, zou ik hem betalen. Het ging meteen prima, en vooral: ik merkte dat de conversatie tussen ons heel entertaining was. Dat het klopte, dat het funny was. Ik begon ’m steeds meer te betrekken, en hij kreeg meteen ook heel veel liefde van de kijkers. Dus voilà: nu zijn we een duo.

»Mijn broer is ook mijn vriend geworden. Het is zo zalig om de dingen die je met je kameraden doet – elkaar onzin doorsturen, chillen, praten – ook met je broer te doen. Ik vind het ook fijn om Arno onder mijn vleugels te nemen. Hem een eindje meepakken en hem het vak leren dat ik intussen zeven jaar doe. (Ontroerd) Ik hou echt heel veel van die gast.»

HUMO Jullie ouders zijn gescheiden. Jij was toen 12, Arno 5. Betekent dat dat jullie er anders op reageerden?

VAN IMPE «Arno en Laurence, onze zus, beseften het minder, denk ik. Ik ben heel lang bij die scheiding blijven stilstaan. Ik wilde ze doorgronden. Dat komt door mijn gevoeligheid, denk ik: in een gezelschap absorbeer ik altijd de sfeer die daar heerst. Voelen mensen zich slecht, dan neem ik dat over. En zo was het dus ook thuis: ook al werd het niet altijd uitgesproken, ik voelde dat er onheil in de lucht hing. En toen het uiteindelijk tot een scheiding kwam, wilde ik die helemaal doorgronden. De dingen snappen, zoals je chemie of fysica kunt snappen: dat was wat ik wilde. Waarom was het gebeurd? Hoe komt het dat liefde soms gewoon ophoudt? Ik bleef kauwen op die vragen. Maar sommige dingen vallen nu eenmaal niet helemaal te doorgronden.

»De scheiding heeft ervoor gezorgd dat ik snel heel onafhankelijk werd. Ouders die net uit elkaar zijn, kunnen heel kwetsbaar zijn. Er zitten deuken en scheuren in hun zelfbeeld, en vaak willen ze die herstellen door de lievelingsouder te worden voor de kinderen. Maar daar had ik indertijd geen boodschap aan. Ik wilde niet kiezen tussen twee kampen. En dus trok ik me wat terug en ging ik zélf verder met m’n leven. Die inschrijving in de zwemclub is een goed voorbeeld: dat deed ik toen helemaal in m’n eentje.»

HUMO Miste je na de scheiding de warmte van een echte thuishaven?

VAN IMPE «Mijn oudere broer Charles en ik zijn altijd blijven doen wat we tevoren ook al deden. Tot lang na bedtijd stiekem schaken en dammen, samen kampen bouwen en tot diep in de nacht gamen… Maar het voelde wel anders, natuurlijk: we misten dat thuisgevoel.

»Toen ik voor het eerst de familie van Lien ontmoette, mijn vriendin, was ik verbaasd. Een mama en een papa die nog gewoon samen waren, de familie die er voortdurend binnen- en buitenliep: ik kende dat niet meer. Ik had dat zelfs nooit gekend, eigenlijk, want ook voor de scheiding was ons gezin een eilandje binnen de familie. Veel van mijn neven en nichten ken ik bijvoorbeeld maar vaag. Kerstfeestjes waren ook niet altijd even gezellig – ik herinner me spanningen en dronken ruzies.

»Op haar beurt zit Lien vaak met grote ogen te kijken naar de dynamiek tussen m’n broers, m’n zus en mij. We zijn allemaal nogal heftig en direct in onze communicatie: aan tafel kunnen we schelden en ruziemaken, om elkaar even later gewoon in de armen te vallen. Veel meer dan echt met elkaar te praten, maken we theater, zegt Lien.»

HUMO Heeft de scheiding je kijk op de liefde bepaald?

VAN IMPE «Zeker. Ik ben er wat sceptisch door geworden. Ik geloof niet in het ‘voor altijd’-sprookje, en ik zal ook nooit trouwen. Want trouwen associeer ik met scheiden, en met de narigheid die daarbij hoort. Het magische van zo’n huwelijk is voor mij weg.»

Uit de friendzone

HUMO En toch ben je samen met de vrouw op wie je al sinds je vroege tienerjaren verliefd bent. Meer nog: je hebt haar jarenlang het hof gemaakt voor jullie effectief een stel werden. Dat is toch heel romantisch?

VAN IMPE «Misschien wel, ja. Ik heb indertijd zelfs liefdesgedichten geschreven voor Lien. Waarop telkens diezelfde teleurstelling volgde: ‘Ik vind je heel tof, Robert, maar ik wil je niet verliezen als vriend.’ De subtekst: je bent speciaal voor mij, maar niet zó speciaal.

»Toen we een jaar of 15 waren, vond ik het tijd voor closure. Ik zou haar nog één keer klaar en duidelijk zeggen hoe verliefd ik was op haar, zij zou me nog één keer afwijzen, en dan konden we beiden weer verder. En dus fietste ik op een woensdagnamiddag naar haar, belde ik aan en verklaarde ik nog een keer mijn liefde. Lien reageerde er nogal onwennig op, maar op de terugweg naar huis kreeg ik een berichtje: ‘Je bent gewoon een hele goede vriend, die ik niet kwijt wil. Ik hou van u.’ Weer die verwarring: wat bedoelde ze daarmee? Zat ik voor eeuwig vast in de friendzone, of was er toch meer mogelijk? Enfin, het is lang heel wazig gebleven, maar Lien bleef al die tijd wel the special one voor mij. Ik was zó verliefd op haar. De hele wereld wist dat ook, want tegen mijn ouders en mijn vrienden liep ik de hele tijd te zagen over haar. En toen we voor het eerst kusten, voelde dat crazy. Dat was een werk van zes jaar geweest! (Glunderend) Sindsdien zijn we samen. Dat is nu elf jaar geleden.»

HUMO Dan moet je zo stilaan toch wél gaan geloven in de grote, standvastige liefde?

VAN IMPE «Natuurlijk wel. Maar dat het zo goed marcheert tussen Lien en mij, komt net doordat we er geen druk op zetten. We doen elkaar niet de dwingende belofte dat het voor eeuwig en altijd moet zijn. We genieten gewoon van hoe het nu al elf jaar is: we zijn elkaars beste vrienden, we delen een bepaald gevoel voor humor, en er is altijd tederheid als we met elkaar praten. En we zijn nog altijd even kinderlijk blij als we in de koelkast een pot spaghetti ontdekken die de ander de avond tevoren gemaakt heeft. (Trots) Het is mooi dat die liefde niet aan kracht verliest. Ik ben nog altijd zo verliefd als toen ik die gedichten schreef.»

HUMO Heb je je ooit gelukkiger gevoeld dan nu?

VAN IMPE «Neen, zeker niet. Het leven is nog nooit zo goed geweest als nu. Ik ben wat rustiger geworden dan vroeger, wat burgerlijker ook – Lien en ik hebben een huis gekocht, en ik hou van de vastigheid daarvan, van het gevoel dat mijn leven in een comfortabele plooi ligt. Dat is iets dat ik met al mijn vrienden deel, trouwens: de overtuiging dat drama het leven te complex maakt. We zijn allemaal heel rustig, bijna zorgeloos. Daar hebben we elkaar lang geleden al in gevonden: het merendeel van mijn vrienden stamt uit de tijd van de middelbare school. Het zijn stuk voor stuk mensen met wie ik de draad meteen weer kan oppikken, ook als we elkaar drie maanden niet gezien hebben.

»Een jaar geleden heb ik het even moeilijk gehad. Een geval van coronablues, denk ik: ik wist niet goed hoe ik met die nieuwe realiteit moest omgaan en voelde me wat verloren. Maar zoals zo vaak hebben de dingen zichzelf gewoon opgelost. Ik ben 29 nu, bijna 30, en mijn prioriteiten zijn automatisch opgeschoven. Vroeger ging ik voor m’n werk, voor m’n carrière, en wilde ik vooral knallen. Nu word ik het gelukkigst van dingen doen met m’n lief, met m’n broer, met m’n vrienden. Van in de zetel zitten en gewoon content zijn. Echt, een goeie zetel: ik kan het iedereen aanraden. Een goeie zetel, én een goed lief (lacht).»

Bekijk hier enkele filmpjes van Average Rob: