'b'lieve me i'm going down...': alweer een driestuiversplaatje van Kurt Vile

Veertien jaar geleden was Kurt Vile een heftruckchauffeur in Boston, diep gefrustreerd door de te gauw genomen beslissing geen hogere studies te doen. Op zijn nieuwe plaat schaamt hij zich niet langer voor zijn frustraties: ze laten zich namelijk gewillig vertalen in geweldige muziek.

Kurt Vile is opgegroeid in een brave buurt van Philadelphia. Hij is tegelijk aangenaam en awkward, verlegen én excentriek. Zijn lange haar vormt te allen tijde de laatste barrière tussen hem en de buitenwereld – hij kromt zich aldoor en heel bewust zo dat het precies voor zijn ogen valt. Op de vraag hoe je zijn muziek omschrijft, antwoordde één Brit: ‘Het exacte middelpunt tussen Tom Petty en Pavement, tussen Neil Young en Beck’ – en daar is iets van aan. Vile is ook de man die zijn bandleden naar zichzelf genoemd heeft: zij zijn de Violators. Aan welke voorwaarden moet iemand voldoen om een Violator te worden, en wie zou hij – levend of dood – tot ere-Violator willen benoemen? ‘Een Violator moet ziekelijk obsessief zijn, een uniek soort weirdo, hij moet zijn klassiekers kennen, maar er niet aan vasthangen. En hij moet minstens drie instrumenten kunnen bespelen. Warren Ellis zou de perfecte Violator zijn.’

HUMO Wat houdt je tegen om iets met hem te doen?

Kurt Vile «Warren Ellis speelt bij The Bad Seeds, en zijn baas Nick Cave geeft hem te veel werk. Alle begrip: ik zou ook liever met God werken dan met mezelf (lacht). Ellis is ook lid van de Dirty Three, en de andere twee leden – Mick Turner en Jim White – ken ik redelijk goed. Het is dus niet compléét onrealistisch dat ik ooit muziek met hem maak. En dromen is sowieso leuk.»

HUMO Kim Gordon – ex-Sonic Youth, nog steeds glorieus zichzelf – heeft de bio van ‘b’lieve i’m goin down...’ geschreven. Daarin stond: ‘It’s a weird, mature record.’ En: ‘Het erkent de onmogelijkheid van elke mens om ooit vollédig volwassen te worden.’ Begrijp je waarom ze dat zegt?

Vile «Yeah. I see that. Ik ben 35, maak al een tijdje muziek, en weet ondertussen hoe dat moet. Maar ik voel me nog steeds niet klaar voor een verantwoordelijk leven, ook al heb ik duidelijk niet te ontlopen verantwoordelijkheden. Ik vertel over wat ik voel. En de plaat is ‘raar’, omdat de teksten tegelijk donker en onnozel kunnen zijn, en ze, euh, psychedelisch is. (Twijfelt) Moet ik dat ‘weird’-deel echt uitleggen? Luister naar ‘Lost My Head There’, dan wordt het snel duidelijk.»

undefined

'Ik ben meer dan capabel genoeg om mezelf lelijk te maken. Dat hoef ik niet uit te besteden'

HUMO Je kent Gordon al een tijdje, las ik. Vanaf de hoeveelste ontmoeting voelde het niet langer alsof je je in het gezelschap van rock-’n-rollroyalty bevond?

Vile «Kim is een fan sinds 2009. Ik was rond die tijd met producer John Agnello – praktisch familie van haar – aan het werken en via hem had ze me een paar keer laten weten hoe goed ze me vond. Daarna hebben we elkaar ook echt leren kennen, and oh man, ze is zo lief, zo cool... Ik ben blij dat ze zich nu, via haar boek ‘Girl In a Band’ en zo, ook los van Sonic Youth weet te ontplooien.

»Ik zie haar niet zo vaak meer, maar als ik bij haar ben, voel ik me daadwerkelijk nog altijd alsof ik in de nabijheid van adel vertoef. Ik weet nu gewoon beter hoe ik me dien te gedragen in dergelijk gezelschap – vroeger kreeg ik vaker giechelbuien.»

HUMO Een beginnende muzikant maakt bij wijze van spreken elke dag een nieuwe first mee: het eerste optreden, het eerste gesigneerde dijbeen, de eerste plaat, de eerste hit, de eerste flop... Jij schreef je eerste song 21 jaar geleden en hebt dus al een aantal firsts achter de rug. Wat was de meest recente?

Vile (denkt lang na) «Lastige vraag, zeg. Ik kan enkel een first bedenken die nog moet komen. Ik zou graag hebben dat grappige mensen uit de entertainmentindustrie me opmerken, me vragen om met hen op te trekken en me vervolgens een rol aanbieden in hun films en programma’s (lacht hard). Ik zou mezelf graag bezig zien op pellicule, being stupid and funny.»

HUMO Heb je al stappen in die richting gezet?

Vile «Actually... Er was één film waarvoor ze me gevraagd hebben om auditie te doen. Het script leek me niet fenomenaal goed, maar mijn manager heeft me overtuigd er toch maar heen te gaan. Desnoods uit beleefdheid. Heel blij dat ik die auditie uiteindelijk verknald heb: de film heeft het namelijk niet erg goed gedaan.

»(Na enig aandringen) Het ging over de film ‘Song One’ (een dramafilm met onder meer Anne Hathaway, red.), en ze hadden me gevraagd voor de rol van de singer-songwriter. In theorie was het cool geweest: een acteerdebuut waarvoor ik mijn eigen songs had mogen schrijven. Mocht ik een deftige auditie gehad hebben én mocht het een blockbuster geworden zijn, dan was ik nu binnen. Maar de praktijk is de theorie niet.»

HUMO Wat ging er mis op de auditie?

Vile (lacht ongemakkelijk) «Ik was mezelf. Ik zag er op het scherm naar verluidt heel awkward uit, ik was te veel de onaangepaste slungel. Ik probeerde te hard om mijn comfortzone te verlaten, zodat het er niet natuurlijk uitzag. Het vóélde ook niet natuurlijk aan: je staat daar gewoon te acteren in een doorsneekantoortje met tapis-plain, hè. Probeer dan maar eens een zekere naturel aan de dag te leggen, als je geen acteerervaring hebt.

»Ken je de comedian Tom Scharpling? ’t Is een goede vriend van mij. Hij heeft een internetradioprogramma dat ‘The Best Show’ heet, waarin hij samen met zijn collega – Jon Wurster, tevens de drummer van Superchunk – de meest absurde telefoongesprekken heeft. Echt goed. Het is: improviseren. Jezelf zijn, maar dan een surrealistische uitvergroting van jezelf. Dat soort comedy zou ik willen doen. Geen ‘hou je aan het script of ga weg’-comedy.»

Duizendpoten in de studio

HUMO We hebben elkaar ook gezien ten tijde van je vorige plaat, ‘Wakin on a Pretty Daze’. Ik vertelde dat het de perfecte muziek was om mijn toen drie maanden oude zoon bij te slapen te leggen. Enkele maanden geleden is mijn vader plots overleden: een periode waarin ik ook weer voortdurend naar ‘Wakin’ luisterde. Sindsdien kan ik de plaat door die connotatie niet meer horen. Ken jij geweldige platen die je, om wat voor reden ook, niet meer wil opzetten?

Vile «‘Laid’, van James. Afhankelijk van wat voor soort hipster je bent, zou je die plaat cheesy of oubollig kunnen noemen – maar ik vind ze geweldig. Het was ook de favoriete plaat van een zeer goede vriendin: zij heeft mij die plaat leren kennen. Later werd ze brutaal vermoord. We spreken over een jaar of vijftien geleden: dat is een tijdje, en ik kan er ondertussen weer over praten. Maar als ik aan die plaat denk, komen alle negatieve associaties terug – vooral omdat het ook zo’n trieste plaat is. Lots of heartbreakers on that one. Ik wil er zeker ooit opnieuw naar beginnen te luisteren – ik heb me voorgenomen de plaat vroeg of laat bij mijn dochters te introduceren – maar het zal nog niet voor meteen zijn.»

HUMO Je hebt dus twee jonge dochters. Hoe leg je hun uit dat je weer voor een paar weken verdwijnt als je op tournee vertrekt?

Vile «Ik leg het níét uit. Het gaat al hun hele leven zo, ze zijn het gewoon. Ze weten dat ik muziek maak, ze zijn al op optredens geweest. Ze kunnen het muzikantenleven allicht niet ten volle vatten, maar ik hoef hun in elk geval niets meer uit te leggen.»

HUMO Sinds een paar weken op het net te bekijken: een featurette over de making-of van ‘b’lieve i’m goin down...’. Ik zag dat er in de studio een terrarium met enkele duizendpoten stond. Als dat je huisdieren zijn: laten ze zich aaien?

Vile (lacht) «Nee, nee, dat terrarium is eigenlijk het huis van de hagedis van mijn goede vriend Farmer Dave, de andere kerel die je in dat filmpje vaak voorbij ziet wandelen. Hij heeft een Australian bearded dragon die Alan Maestro heet. Aanwezig op elke sessie, en een soort mascotte voor ons. Alan zorgt voor de goede vibes. Ik kan mijn eigen muziek niet horen zonder aan Alan te denken. Die duizendpoten waren zijn voedsel.»

HUMO Je vorige plaat heette ‘Wakin on a Pretty Daze’, op de nieuwe plaat heeft één song de woordspeling ‘All in a Daze Work’ als titel. Wat heb je met het woord ‘daze’?

Vile «Het klinkt goed. Het heeft psychedelische connotaties. En: dazed zijn is een aanrader. Het is ook handig, want wie dazed is, raakt overal mee weg. ‘Ik ben er, man. Ik ben hier om je fysiek en moreel te steunen. Ik zit wél met mijn hoofd in de wolken, dus dat zul je me moeten vergeven.’ (Denkt na) Waarom stel je mij deze vraag ook weer? Ik heb het woord ‘dazed’ niet zelf bedacht, voor zover ik weet.»

'Ze hebben me eens gevraagd voor de rol van singer-songwriter in een film, maar het werd niets. Ik was te veel mezelf'

undefined

HUMO Wanneer was de laatste keer dat je een optreden hebt moeten stilleggen omdat een zatlap over de muziek heen aan het brullen was?

Vile «Lang geleden. Zatlappen zullen altijd blijven brullen, maar tegenwoordig speelt mijn band luid genoeg om alles te overstemmen. Ik herinner me wel één van onze vroegste optredens. Nagenoeg niemand wist toen wie we waren. We hadden een gig op de eerste verdieping van een restaurant, op het gelijkvloers stond Interpol geboekt. De deal voor de klanten was: ‘Betaal voor Interpol, en ga die rare Kurt Vile gratis en voor niks bekijken.’ Dus ja: het stikte er van de meatheads die met ons kwamen lachen. Eén dronken aap was luider dan de rest, en hij was me aan het bespotten. Na een tijdje was ik het beu en heb ik de buitenwipper aan de deur een teken gegeven: ‘Zou je die lul willen buitengooien? Díé daar, ja.’ Ik had het niet verwacht, maar hij deed het nog ook: bij de kraag gegrepen en op straat gegooid (grijnst). Dat moet één van de eerste keren geweest zijn dat ik van de macht geproefd heb. En het smaakte goed (lacht).»

HUMO Betrap je jezelf af en toe op divagedrag?

Vile «Helaas wel. Min of meer. Als ik uitgeput en zat ben, ga ik een soort personage spelen dat iedereen bevelen geeft. Allemaal om te lachen, maar soms melk ik het te lang uit en gaat het vooral vervelen. Bijvoorbeeld tijdens mijn vorige perstournee: die eindigde in Londen, en ik bleef mijn booking agent – een Belg, trouwens – maar lastigvallen. Ik riep tegen hem: ‘Jij werkt voor mij, doe wat ik zeg!’ – ‘Wel, om precies te zijn: jij en ik werken samen.’ – ‘Jij werkt voor mij!’ (lacht hard) Ik voelde me er achteraf wel schuldig over, en ik heb me geëxcuseerd.

»Ik maak soms ook moppen over de songs die ik schrijf. Dan zeg ik dat ik ‘weer een nieuwe hit’ ga maken. Daar hoor ik ook zelden iemand om lachen.»

HUMO In de single ‘Pretty Pimpin’ zing je: ‘I woke up this morning / Didn’t recognize the man in the mirror’. Een song over ouder worden?

Vile «Nee. Dat ik ouder geworden bén, is wellicht de reden dat ik het geschreven heb, maar in feite gaat die song over het gevoel een kutperiode mee te maken, een vlaag van verregaande onzekerheid, waarbij je het gevoel hebt dat je alles opnieuw moet leren.

»De voorbereidingen van de ‘Pretty Pimpin’-videoclip waren ook één groot fiasco. De regisseur zei: ‘Deze song gaat duidelijk over ouder worden. We weten het al: we grimeren enkele rimpels op je gezicht, geven je grijs haar, het wordt geweldig.’ Fuck that, dude. Waarom zou ik mezelf lelijk maken in een video waarvan het de bedoeling is dat ze me nieuwe fans oplevert? Ik ben trouwens meer dan capabel genoeg om mezelf lelijk te maken. Dat hoef ik niet uit te besteden.»

Zweten op het grote podium

HUMO Wanneer heb je Adam Granduciel, een vriend en de frontman van The War On Drugs, waar je ooit bij speelde, voor het laatst gezien?

Vile «De laatste keer was op Coachella, in april. Hij woont niet langer in Philly, dus ik zie hem niet meer zo vaak.»

HUMO Ik vraag het omdat ik vernam dat Granduciel het een tijd moeilijk heeft gehad om het plotse succes van zijn groep te verwerken. Enig idee hoe jij ermee zou omgaan mocht je in een-twee-drie wereldberoemd worden?

Vile «I would just eat it up, man. Fluitje van een cent, stukje cake (lacht). Nee, ik zou het er ook lastig mee hebben. Ik heb nogal snel last van stress, ga niet goed om met verwachtingen. Maar ik hoef me geen zorgen te maken: met het soort muziek dat ik maak, zal het altijd geleidelijk en traag gaan. Ik zal ooit op grotere podia staan, maar ik zal tijd hebben om eraan te wennen.

»Het probleem met ineens heel groot worden, zoals bij The War On Drugs, is ook dat je er al je gewoontes voor moet omgooien. Je kunt geen supergrote podia innemen zónder iets aan je podiumact en je geluid te doen. Om dezelfde emoties naar een groter publiek over te brengen, moet je je voorbereiden. (Blaast) Ik begin er nu al van te zweten. Ik zál ooit groot worden – dat weet ik – maar dan moet ik gaan bijleren over elektriciteit en technologie. Dat zijn dingen waarbij heel veel verkeerd kan gaan, man.»

Bekijk en beluister 'Like Like This'