Babette Moonen: ‘Ik voelde meer integriteit toen ik als student vuile toiletten kuiste dan als woordvoerder van Groen’

Niemand die ‘Ronde van Frankrijk’ zo heerlijk rollend uitspreekt als Babette Moonen (33), dezer dagen naast Gert Geens de stem van ‘Sporza Tour’ op Radio 1. Beheerst maakt ze bruggetjes tussen de groene trui van Wout van Aert en een zoveelste dappere demarrage in het wielerpeloton. Hoewel zes van de zeven hoofdzonden géén verrukkelijke r bevatten, zetten we toch koers naar Leuven, voor de biecht van Babette Moonen.

Babette Moonen is de oudste in een gezin van acht kinderen – zij is 33, haar jongste broer is 19. Maar wie bij acht kinderen denkt aan een streng katholieke opvoeding, vergist zich. Vader Erik Moonen is volgens de oudste dochter niet erg gelovig, haar moeder trekt wel nog af en toe naar de kerk. ‘Maar ze hebben ons nooit gepusht,’ klinkt het. ‘We gingen af en toe op bedevaart naar Scherpenheuvel, maar we kregen álle vrijheid: niet alleen qua geloof, maar in de hele opvoeding. Niemand bij ons thuis heeft bijvoorbeeld zijn communie of vormsel moeten doen. Ik ben begonnen op een katholieke school, maar uiteindelijk zijn de meesten van ons in het freinetonderwijs en op athenea terechtgekomen. Sinds kort is één van mijn broers wel helemaal in de ban van de Bijbel. Dat levert op zondag soms interessante discussies op aan de familietafel.’

HUMO Waar ben jij je geloof kwijtgeraakt?

Babette MOONEN «Ik word heel erg zenuwachtig in een eucharistieviering. Het hele concept ligt me niet zo. Het is toch vreemd dat je daar altijd moet zeggen dat je gezondigd hebt, terwijl ik nooit het gevoel heb dat ik iets echt fout heb gedaan (lacht). Sinds Operatie Kelk snap ik het nog minder: niet alle priesters blijken zelf vrij van zonden. Maar wat me nog het meest stoort, is dat de Kerk precies liever niet heeft dat we genieten van dit leven. Ik kan me ook niet voorstellen dat God, gesteld dat Hij al zou bestaan, het daarmee eens is. We weten niet wat hierna komt, waarom zou je dan toch eerst tachtig jaar moeten afzien?

»Als mijn lief Olivier en ik later kinderen hebben, zijn we ook niet van plan om die katholiek op te voeden. Ik vind het wel belangrijk dat ze de verhalen uit de Bijbel kennen, maar dat heeft meer met de culturele verwijzingen te maken dan met de traditie van het geloof. Uiteindelijk zeggen al die godsdiensten toch hetzelfde: wees geen klootzak.»

GULZIGHEID

HUMO ‘People who love to eat are always the best people’, zegt je omslagfoto op Twitter. Dat verraadt dat er een gulzige vrouw voor me zit.

MOONEN «Eten is voor mij alles. Olivier en ik gaan straks op citytrip naar Madrid, Valencia en Barcelona. Er ligt nog niet veel vast, behalve de restaurants. Voor de beste adresjes rijden we kilometers om. Dat hoeven trouwens niet per se sterrenzaken te zijn. Ook een groezelige bar waar ze toevallig de beste churros serveren, is een omweg waard. Ik wil niet noodzakelijk véél eten, maar het moet wel goed zijn. Anders is het toch zonde van de calorieën?»

HUMO Roer je zelf ook graag in de potten?

MOONEN «Ja! Ik kan echt uren in de keuken staan en bergen eten maken, net zoals mijn mama. Ik geniet evenveel van het koken als van het eten. Je kunt deze vegetariër ook geen groter compliment maken dan als vleeseter te zeggen dat je in mijn maaltijden geen vlees hebt gemist.»

HUMO Sinds wanneer eet je geen vlees meer?

MOONEN «Ik heb het thuis nooit gekregen. Dat klinkt heftig, maar dat was het helemaal niet: ik ben er mijn ouders enorm dankbaar voor. Ik heb ooit één keer vlees moeten eten, tijdens de plattelandsklas in het zesde leerjaar. Mijn bord macaroni met kaas en ham moest leeg, of ik mocht niet meedoen aan het avondspel. Wel, ik héb niet meegedaan aan dat spel (lacht). Niet omdat ik koppig weigerde te eten, maar omdat ik de hele avond boven het toilet heb gehangen. Mijn lijf verdraagt gewoon geen vlees. Ik ben nieuwsgierig naar de smaak, maar ga het nooit eten.»

HUMO Sta je los van het eten ook gulzig in het leven?

MOONEN «Enorm. Ik hoor mezelf te vaak ‘ja’ zeggen, terwijl in mijn hoofd dat stemmetje van Frank Focketyn uit ‘Het eiland’ weerklinkt: ‘Zeg dan toch nee, Guido.’ Ik ben zo’n vreselijke pleaser. En nog een gulzige ook: ik wil alles geproefd hebben, voor het te laat is. Ik kan ook moeilijk maat houden: als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ook als ik daarvoor twaalf uur per dag moet werken. Zelfs het huis poetsen kan ik niet op halve kracht. Dan moet het meteen ook zijn alsof er een professionele ploeg is gepasseerd. Vermoeiend, hoor.»

HUMO Heeft op alles ja zeggen je ook al in lastige situaties gebracht?

MOONEN (knikt) «Ik heb helaas al iets te vaak keuzes gemaakt waar ik zelf niet helemaal achter stond. Vaak zei ik dan gewoon ja omdat ik voelde dat dat van me verwacht werd. Voor de vijfde keer met iemand afspreken, bijvoorbeeld, terwijl ik na de eerste date al wist: dit wordt niets. Of een huis kopen met iemand met wie het al lang niet meer goed zit.»

HUMO Excuseer?

MOONEN «Ik pleit schuldig. Iedereen in mijn omgeving leek dat de logische volgende stap te vinden na een relatie van acht jaar, maar niemand wist hoe ongelukkig we waren. Dat vertelde ik er niet bij, want dat paste niet in het plaatje van deze pleaser. Ik wilde zo graag Het Goede Voorbeeld geven aan mijn jongere zussen en broers. In plaats van weg te lopen, heb ik toch die handtekening gezet… Drie maanden later was het effectief gedaan.

»Vier jaar geleden heb ik ‘To thine own self be true’ op mijn linkerpols laten tatoeëren, een vers van Shakespeare dat zich laat vertalen als ‘Blijf altijd trouw aan jezelf’. Sindsdien zeg ik ook: ‘Tot hier en niet verder.’ Sinds ik weet dat het niet egoïstisch is om af en toe schaamteloos voor jezelf te kiezen, heb ik het geluk omarmd. Vroeger heb ik me veel te vaak weggecijferd, terwijl ik nu weet dat je door voor jezelf op te komen vaak beter ten dienste kunt staan van anderen. Al moest in het najaar van 2020 het licht nog even kort uitgaan om dat helemaal te laten doordringen.»

HUMO Een hobbelig parcours, of toch minstens één met wat colletjes van derde en vierde categorie. Pittig.

MOONEN «Ik kan best tegen een stootje, dankzij een geweldige familie, even geweldige vrienden en een heel goede psycholoog. Hij heeft me geleerd om mezelf af en toe op de eerste plaats te zetten. Toen het even genoeg was, wilde de dokter me maanden thuishouden. Zelf wilde ik na een week al terug (lacht). Drie weken bleken uiteindelijk te volstaan, dankzij die psycholoog die ik wel maanden ben blijven zien. Na die dip ben ik ook meteen bij de bazen binnengestapt: dit wil ik wél nog doen, dit niet meer.

»Het was de allereerste keer dat ik dat heb durven uit te spreken, maar het bleek mijn redding. Want daarna heb ik ook meer kansen gekregen bij Radio 1. Ik had het daarvoor al vaak genoeg gehoord bij Studio Brussel: ‘Hadden we maar iemand die dat kon’, terwijl ik op mijn stoel zat te schuiven en dacht: please, kijk naar mij! Alleen durfde ik dat toen nooit luidop te zeggen.»

HUMO Heb je al die rimpelingen intussen verwerkt?

MOONEN «Ja. Zelfs van de dingen die me ontzettend veel pijn hebben gedaan, heb ik nu geen spijt meer. Ze hebben me voor een deel gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ken genoeg mensen die nu nog altijd samenzijn met hun high school sweetheart, een half afbetaald huis hebben en een warm gezin. Fijn voor hen, maar ik ben erg blij dat het leven mij al een paar keer flink door elkaar geschud heeft. Het heeft me veel sterker gemaakt en intussen is mijn leven helemaal in balans: ik geniet van mijn job en met Olivier voelt het héél goed.»

HUMO Hij werkt als sportjournalist voor Play Sports, Eleven en Sporza. Hoe gulzig consumeren jullie het nieuws?

MOONEN «Héél gulzig. Wij zitten allebei veel te vaak op onze smartphone. Het helpt wel dat we allebei zo zijn: dat maakt het aanvaardbaar. Ik zou dit ritme nooit kunnen verklaren aan iemand die gewoon is om nine to five te werken. Olivier begrijpt me, ook al omdat hij meewerkt aan ‘Sporza Tour’. Soms staan we samen in de studio. Dat lijkt een tikje gek, maar het voelt heel natuurlijk.»

HEBZUCHT

MOONEN «Delen is echt de basis geweest van onze opvoeding. Als iemand van het gezin een zakje snoep kreeg, ging dat pas ’s avonds open, wanneer iedereen mee kon eten. Ook vandaag deel ik met plezier restjes taart of overschotjes met buren of vrienden. Delen maakt me gelukkig en geluk wordt ook écht groter als je het kunt delen.»

HUMO Het cliché wil dat grote gezinnen het niet altijd breed hebben.

MOONEN «We zijn nooit iets tekortgekomen. Ik heb tijdens een verhuis een dagboekfragment teruggevonden waarin ik hartverscheurend beschreef dat ik geen sneakers van Missy Elliott kreeg. Dat leek het einde van de wereld, terwijl ik mijn ouders uiteindelijk dankbaar ben geweest dat het niet mocht. Idem met Buffalo’s. Er bestaan nu tenminste geen foto’s van mij met die foute schoenen (lacht). Mijn ouders voelden aan dat die trends ook maar hypes waren. Ze hebben ons daar altijd voor behoed, zonder dat het pijnlijk werd.»

HUMO Maakte dat van jou een buitenbeentje op school?

MOONEN «Vroeger heb ik wel gevloekt dat ik al die trends niet mocht volgen – we keken bijvoorbeeld ook amper televisie – maar nu ben ik daar heel dankbaar voor. Van jongs af wist ik: het is een keuze om die trends te volgen. Ik was misschien af en toe het buitenbeentje, maar werd geapprecieerd om wie ik was, niet om de schoenen die ik droeg.»

HUMO Geef je nu makkelijk geld uit?

MOONEN «Neen, nog altijd niet. Ik jaag op deals en kortingen en als ik nieuwe kleren koop, denk ik ook twee keer na of ik die wel écht nodig heb. Mijn kleren moesten vroeger ook dienen voor de andere kinderen, waardoor ik nu nog altijd weinig waarde hecht aan de spullen die ik koop. Al ben ik van al mijn broers en zussen wel het verst doorgeslagen: in tegenstelling tot hen kan ik tegenwoordig wél geld uitgeven aan nieuwe Stan Smiths of een iPhone.

»Voor goed eten haal ik wél mijn bankkaart boven. Bij ons in Veltem is er bijvoorbeeld een heel goede bakker, de Brooderij van Velthem. Sinds ik die ontdekt heb, koop ik nooit meer brood in de supermarkt (lacht).»

HUMO Heb je veel nodig om te overleven?

MOONEN «Neen, al doe je mij geen plezier met kamperen. We hebben zoveel jaren beschaving meegemaakt om te staan waar we staan en dat zouden we tijdens de vakantie allemaal opzijschuiven? Back to basics, ik snap het niet! En die tiny houses zonder internet nog minder. Als je veel geld wilt uitgeven om ergens in de natuur onbereikbaar te zijn moet je dat vooral doen, maar als ik dat wil, zet ik gewoon mijn gsm uit.»

TRAAGHEID

HUMO Beschouw je jezelf als een laatbloeier?

MOONEN «Sommige dromen had ik tien jaar geleden ook al kunnen verwezenlijken, maar maakt dat een laatbloeier van me? Net voor mijn 30ste heb ik het even moeilijk gehad: ik kwam net uit een slechte relatie, kende mijn fantastische lief nog niet en stelde alles in vraag. Het leek alsof ik nog niks bereikt had. Nu wéét ik dat ik nog een heel leven voor me heb. Ik heb me ermee verzoend dat ik geen jonge mama zal zijn – en maar goed ook. Ook professioneel is er nog zoveel te bereiken.»

HUMO Radio is een erg snel medium. Het lijkt me ook geen toeval dat je net daarvoor hebt gekozen.

MOONEN «Radio is pure magie. Het hoort natuurlijk niet, maar ik bloeide helemaal open toen we bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne bij ‘Classic Stories’ onze voorbereiding in de prullenbak hebben gegooid. Met een klein team waren we niet zomaar wat plaatjes aan het draaien, maar begonnen we mensen te bellen, duiding te geven, interviews af te nemen...

»Bij ‘Sporza Tour’ improviseren we ook vaak. Er is natuurlijk een houvast, maar het heeft geen zin om alle teksten of bruggetjes netjes uit te schrijven. Je moet permanent schakelen en bijsturen. Heerlijk!»

HUMO Vanaf welk moment wist je: geef me een microfoon en ik lééf?

MOONEN «Ik heb op Studio Herman Teirlinck gestudeerd omdat ik (proeft het woord) actrice zou worden. Het was dat of vroedvrouw, wellicht omdat ik zoveel thuisbevallingen heb meegemaakt. Voor geen van de twee bleek ik voldoende talent te hebben (lacht).

»Op Studio kregen we les van Christophe Lambrecht. Toen hij ons meenam naar Studio Brussel, zijn voor mij alle puzzelstukjes in elkaar geklikt. Vanaf die dag had ik maar één doel: zélf radio maken. (Zwijgt even) Het was een voorrecht om bij StuBru onder de vleugels van Christophe te kunnen groeien. Ik denk nog elke dag aan hem. Hij heeft me veel meer geleerd dan alleen radio maken.»

HUMO Toch heb je het ooit bij de televisie geprobeerd. Je bent na je tijd bij StuBru een jaar voor ‘Van Gils & gasten’ gaan werken.

MOONEN «Televisie was niks voor mij: het ging veel te traag. Zelfs als iemand heel spontaan een taart in het gezicht gegooid kreeg, werd dat drie keer geoefend. Ik werd zenuwachtig van dat oeverloze repeteren.»

HUMO Van televisie ging het naar de politiek, een nog tragere wereld. Wat heeft je bezield om tien maanden woordvoerder bij Groen te willen zijn?

MOONEN «Ik worstelde al een tijdje met de vraag of ik niet iets moest doen dat maatschappelijk relevanter was dan entertainment maken. In de politiek – en zeker bij Groen – dacht ik écht te kunnen wegen op het debat. Het leek allemaal logisch, maar na amper twee weken wist ik dat ik de fout van mijn leven had gemaakt. De communicatiestrategie van de partij bleek niet de mijne en het botste met mijn eigen waarden. Toen ik daarover iets zei, klonk het al snel: ‘Ach, meisje, je leert het politieke spel nog wel.’ Terwijl ik alleen maar kon denken: ik wil dat niet leren, ik wil gewoon samenwerken met mensen die opkomen voor hun idealen en van deze wereld een betere plek maken.

»Het bleek mijn ergste job ooit. Ik heb als student weleens heel vuile toiletten gekuist, maar toen voelde ik nog enige integriteit. Bij Groen heb ik net iets te veel dingen moeten proberen te verkopen waarvan ik zelf wist dat het niet helemaal klopte. Sorry, maar dan poets ik liever een vuil toilet. Al moet ik niet naïef zijn: dit was me wellicht bij om het welke partij overkomen.»

HUMO Nog voor de verkiezingen keerde je al terug naar de VRT: je kon achter de schermen aan de slag bij Radio 1.

MOONEN «Bij mijn terugkeer werd ik gezien als het groene soldaatje van de redactie. Terwijl ik alleen maar kon denken: ik ben nu veel minder groen dan vóór mijn overstap. Intussen is het wel duidelijk dat ik die periode helemaal achter me heb gelaten.

»Het is cynisch, maar ik ben door die korte passage ook alle vertrouwen in de politiek kwijtgeraakt. Misschien moeten we het klimaatbeleid maar aan experten overlaten, dan krijg je tenminste een objectief debat. Ook dat is in deze tijden helaas onmogelijk geworden.»

WOEDE

HUMO Wat maakt jou nog meer kwaad, behalve politieke spelletjes?

MOONEN «Alles wat te maken heeft met discriminatie of onrecht. Ook op de werkvloer. Ik zie getalenteerde mensen die het nog niet maken, simpelweg omdat ze te weinig durven te zeggen dat ze iets kunnen. Terwijl er anderen zijn die mínder getalenteerd zijn, maar zichzelf wel heel wat vinden en op die manier toch de job krijgen.

»Ik heb lang gedacht dat kwaliteit wel komt bovendrijven, maar het maakt me ontzettend boos dat je anno 2022 nog echt je ego moet oppompen om ergens te raken.»

HUMO Komt de brutale Babette dan bovendrijven?

MOONEN «Helaas wel. Zeker op het werk durf ik mij te laten horen. Al heb ik van mijn periode bij Groen geleerd dat het geen zin heeft om mensen te veroordelen omdat ze anders denken. Nu weet ik dat naar hun argumenten luisteren vaak meer oplevert dan hen hardnekkig van mijn grote gelijk proberen te overtuigen.»

HUMO Ik kan me voorstellen dat alles wat in de Verenigde Staten gebeurt rond de abortuswetgeving, je als vrijgevochten vrouw ook kwaad maakt?

MOONEN «Waanzinnig kwaad, zelfs. Het is zo erg dat ik er fysiek ongemakkelijk van word. Je wéét dat het maar een kwestie van tijd is voor dat conservatisme naar hier overwaait. Toen ik naar ‘The Handmaid’s Tale’ keek, dacht ik: dit kan toch nooit bij ons gebeuren? Maar nu zie je dat die absurde werkelijkheid steeds dichterbij komt. Blijkbaar heb je in de VS meer rechten als dolle schutter dan als iemand die zichzelf nog niet klaar acht om moeder te worden. (Zucht) Dat maakt me woest en triest tegelijk.»

HUMO Na de vrouwonvriendelijke uitspraken van Eddy Demarez heb je je ook heel erg boos gemaakt.

MOONEN (knikt) «Net als veel collega’s was ik niet alleen boos op Eddy, maar ook op de VRT. Die ene uitspraak over de Belgian Cats wierp een schaduw over al het goede dat we als openbare omroep tijdens de Spelen hadden gedaan. Maar ik ben pas echt kwaad geworden toen ik las dat de VRT afstand nam van zijn uitspraken. Ik was verbijsterd: gaan we zo’n goeie journalist nu aan zijn lot overlaten en hier als organisatie niets mee doen? Met iemand cancelen schiet je toch niets op?»

HUMO Dus zei je op Twitter: ‘Afstand impliceert dat je ergens van wegloopt. Terwijl het omgekeerde nodig is. Maak hier een goed programma over.’

MOONEN «Die tweet is me niet door iedereen in dank afgenomen. Achteraf bleek ik ook te snel gereageerd te hebben: in een persoonlijk gesprek verzekerde onze CEO, Frederik Delaplace, me dat de VRT wel degelijk werk maakte van een traject waar de hele organisatie beter van zou worden. Ook anderen die boos hadden getweet, kregen dezelfde boodschap.

»De zaak ligt intussen achter ons: Eddy is helemaal terug en is nu bijvoorbeeld de collega die iedereen op het hart drukt dat we niet over het EK vrouwenvoetbal, maar gewoon het EK voetbal en de Red Flames moeten praten. Kijk, dat is toch geweldig?»

HOOGMOED

HUMO Van de Red Flames terug naar ‘Sporza Tour’: 24 opeenvolgende dagen vijf uur radio maken. Hoe hoogmoedig is dat?

MOONEN «Ik heb best lang getwijfeld voor ik ja zei. Niet zozeer het vooruitzicht van die meer dan honderd uur live radio bracht me aan het wankelen, wel de vraag of ik dit inhoudelijk wel zou kunnen. Bij de Olympische Spelen vergeeft een luisteraar het je wel wanneer je een fout maakt. Wielrennen is een staatszaak, wat de druk veel groter maakt. Maar dat ik dat aan de zijde van de ervaren rot Gert Geens mag doen, heeft geholpen om toe te zeggen.

»Wat ik nu doe, ligt best ver uit mijn comfortzone. Ik ben geen sportfreak: ik hou ervan om naar sport te kijken, maar dat betekent niet dat ik het hele tactische plaatje snap. Ik heb bijvoorbeeld nog maar pas door dat wielrennen echt een ploegsport is. En vraag me alsjeblieft niet om voetbaljargon als buitenspel uit te leggen.»

HUMO Gelukkig heb je daar thuis iemand voor.

MOONEN «Ja! Olivier geniet er echt van om mij die dingen te kunnen uitleggen (lacht). En hij is stiekem blij dat ik nu meer sport kijk dan vroeger.»

HUMO Je vindt televisie een traag medium, maar droomt niet iedereen die voor de radio werkt stiekem van het scherm?

MOONEN «Ze zeggen altijd dat wie voor de radio werkt eigenlijk te lelijk is voor tv, maar dat klopt niet. Ik ken namelijk heel erg mooie mensen die voor de radio werken. Ik ben gewoon heel blij dat ik me niet elke dag moet schminken of moet nadenken over welke outfit ik ga dragen.»

HUMO Als ijdelheid je toch vreemd is: liever achter de schermen of toch maar achter een microfoon?

MOONEN «Ik moet daar niet flauw over doen: ik leef echt voor de microfoon, al is achter de schermen werken ook leuk als je van iemand kunt bijleren. Toen ik de eindredactie deed bij ‘Nieuwe feiten’ heb ik iedere dag waanzinnig veel geleerd van Lieven Vandenhaute. Met Sofie Lemaire zou ik ook graag nog eens samenwerken. Voor zulke kansen sta ik met plezier mijn plaats achter de microfoon af.»

HUMO Je noemde jezelf daarnet al een enorme pleaser. Je wilt echt een allemansvriendin zijn, hè?

MOONEN «Het ergste dat mij zou kunnen overkomen, is dat mensen over mij zeggen dat ik een ongelooflijke bitch ben. Je mag het toch niet dromen dat iedereen opgelucht zou ademhalen als je ergens vertrekt? Ik wil gewoon dat mensen graag met mij werken.»

HUMO Maar finaal kiest iedereen toch voor de eeuwige roem van de eigen carrière?

MOONEN «Neen! Liever een minder zichtbare loopbaan maar wel graag gezien worden door mijn directe collega’s, dan een carrière opbouwen waarbij je alleen maar brokken hebt gemaakt of over lijken bent gegaan.»

AFGUNST

HUMO Hoe jaloers ben je?

MOONEN «Als puber ben ik weleens jaloers geweest op vriendinnen die hun kamer vol posters uit de Joepie hadden hangen, maar door onze opvoeding heb ik me daar snel overheen gezet. Er werd ons echt ingelepeld dat wat anderen hebben niet noodzakelijk mooier of beter is.

»Ook in relaties heb ik gaandeweg geleerd niet meer jaloers te zijn. Dat was een omslachtig traject: ik ben ooit serieus bedrogen en dat heeft diepe wonden geslagen. Het heeft tijd gekost om dat vertrouwen weer op te bouwen, ook in mijn nieuwe relatie. Olivier en ik hebben daar open over gepraat. Nu kan ik zelfs glimlachen als een andere vrouw iets te veel interesse voor hem toont.»

HUMO En op het werk?

MOONEN «Daar ben ik veeleer gezond jaloers. Als iemand echt beter is, probeer ik gewoon in zijn of haar buurt te komen en – daar ben ik weer – gulzig bij te leren.»

HUMO Krijg je veel jaloerse reacties nu je ‘Sporza Tour’ mag presenteren?

MOONEN «Er zijn een paar mensen van wie ik weet dat hun gelukwensen niet helemaal oprecht zijn. Maar dat hoort er dan maar bij. Ik vind het wel lastig dat mensen me het gevoel geven dat ik me extra moet bewijzen omdat ik een vrouw ben. Of dat ik dit alleen maar mag doen omdát ik een vrouw ben. Ik besef natuurlijk wel dat het de VRT niet slecht uitkomt, de quota zijn wat ze zijn, maar ik hoop toch dat er meer redenen waren om me hiervoor te vragen dan mijn geslacht. Riadh Bahri is toch ook journaalanker geworden omdat hij goed is en niet omdat de VRT zo nodig enkele vakjes wil aanvinken.»

HUMO Kun je ook jaloers zijn op sportprestaties? Zo’n Wout van Aert in de gele trui of een Yves Lampaert die de wereldtop verslaat.

MOONEN «Dat noem ik geen jaloezie, maar bewondering. Wat zij kunnen, ligt simpelweg niet binnen mijn mogelijkheden. Ik kan alleen maar het hoofd buigen bij het doorzettingsvermogen van Van Aert.»

HUMO Het maakt je ook soms emotioneel, bleek al tijdens ‘Sporza Tour’.

MOONEN «De verbazing en emotie van Yves Lampaert… ‘I’m just a farmers’ son from Belgium.’ Tja, dan schiet ik vol, hè. De tranen rolden over mijn wangen, gewoon omdat het zo puur was.»

ONKUISHEID

HUMO We moeten het nog hebben over...

MOONEN (onderbreekt) «...inspanningsgeilheid?»

HUMO Nu je er toch zelf over begonnen bent: hoeveel spijt heb je dat je drie jaar geleden in ‘Nieuwe feiten’ op Radio 1 getuigde over jouw grote goesting na het sporten?

MOONEN «Ik heb absoluut geen spijt dat ik het heb gezegd, wel dat ik de stroom aan reacties en bagger heb onderschat. Ik zie ons na de uitzending nog zitten in het bedrijfsrestaurant: ‘Kijk, er is een zieligaard die me heeft toegevoegd op Instagram.’ Wist ik veel dat er een weekend lang honderden mannen zouden volgen. Het is helemaal geëscaleerd. (Blaast) Als samenleving moeten we toch beschaamd zijn dat zoiets zo opgeblazen wordt? Er zijn opiniestukken geschreven als reactie op mijn opiniestuk over de storm waarin ik terecht ben gekomen. Dat is toch absurd? Zijn we echt nog niet volwassener dan dat?»

HUMO Namens alle mannen: sorry, Babette.

MOONEN «Dat heb ik vaak gehoord. Ik vond dat ook erg, want die paar honderd idioten verpesten het voor zoveel goeie mannen. Maar het is intussen verteerd, en niemand hoeft sorry te zeggen. Hoewel: waarom is het oké dat mannen elke zeven seconden aan seks denken, maar is het fout als vrouwen dat ook doen? Veel mannen verwachten stiekem dat hun vrouw een pornoster is, maar wel alleen binnen de vier muren van het huis. Zodra je als vrouw verkondigt dat je ook een seksueel wezen bent, is het kot te klein. Als je dan nog eens publiek zegt wat je écht leuk vindt, ben je blijkbaar aangeschoten wild. Ik zal het nooit snappen.

»Ik was op dat moment natuurlijk ook single. Ik denk voortaan wel twee keer na wat ik vertel over mijn privéleven, zeker omdat het nu iets van Olivier en mij is. Alles wat ik vertel over mijn seksleven, is per definitie ook een uitspraak over het zijne.»

HUMO Hoe reageerden ze thuis op die ontboezeming?

MOONEN «Ik had geen applaus verwacht, maar ze waren vooral bezorgd. Mijn vader, een doctor in de taal- en letterkunde en docent aan de UHasselt, was zelfs een beetje boos dat ik zo naïef was geweest. Maar ik vermoed dat hij het gewoon liever niet had geweten.»

HUMO Is seks in dat grote gezin altijd bespreekbaar geweest?

MOONEN «Totaal niet. Er was wel een boekje over seksuele voorlichting dat gretig gelezen werd, maar verder ging het niet. Er zijn gezinnen waar de condooms klaarliggen, maar dat was bij ons zeker niet het geval. Al besef ik nu dat we er ook nooit naar gevraagd hebben. Misschien hadden we dat gewoon moeten doen.

»We hebben met ons achten ook altijd kamers gedeeld: we woonden in Tienen in een gewoon rijhuis, niet in één of ander kasteel of zo.»

HUMO Dus eenmaal alleen op kot was het alle remmen los?

MOONEN «Eigenlijk niet, op dat vlak was ik een laatbloeier: het heeft lang geduurd voor ik mijn weg had gevonden. Pas nu, met wat ervaring op de teller, kan ik makkelijker over seks praten met vriendinnen.»

HUMO Je verwees daarnet al naar jouw ervaringen met bedrogen worden. Hoe heilig is trouw voor je?

MOONEN «Dat is echt een harde grens geworden. Toen ik door mijn toenmalige lief bedrogen werd, heeft me dat echt getekend. Ik had toen ook te weinig zelfvertrouwen om daar op de juiste manier mee om te gaan. Olivier weet nu dat er over alles gepraat kan worden en dat er veel ruimte is voor analyse en vergeving, maar dat bedrog wel een stap te ver is. Hij vindt dat oké. Gelukkig maar (lacht).»

Sporza Tour

Radio 1, elke dag om 13.00