Babyshambles - Shotters Nation
Wat is dat toch met Pete Doherty? Wij willen de tragische held niet romantiseren, maar waarom wordt hij door de moraalridders zo genadeloos aangepakt? Lees een willekeurige bio (van Slash, Warren Zevon, Dylan, Oasis, invullen naar keuze): denkt u dat zij vies waren van de spuit, de fles, exotische rookwaren of wispelturigheid?
Denk opnieuw! Maar Doherty is een crapuultje dat zich geen leger privédokters & raadgevers kan (of wil) veroorloven, en dat dus aan de schandpaal moet. Hij papte bovendien aan met een model (Kate Moss), baggert op zomerfestivals niettemin door de modder zoals u en wij in plaats van zich af te schermen zoals de Stones, Pearl Jams of Yorkes van deze wereld, en hij wordt op een doordeweekse avond weleens gesignaleerd in zijn Londense stamkroeg - waar ook Shane McGowan 's nachts klokvast van de barkruk tuimelt. Het strookt allemaal niet met de onbereikbaarheid van de rockster, en dus: nail the sucker!
Stephen Street, producer van de tweede Babyshambles-plaat en bekend van The Smiths, kreeg het tijdens de opnames naar verluidt óók een paar keer flink op de heupen. Maar de samenwerking heeft wel een fraai eindresultaat opgeleverd. Toegegeven, wij zijn niet objectief: met Katia Vlerick zijn wij zowat de enigen die het slonzige debuut 'Down in Albion' ook al prima vonden. En 'Shotters Nation' is béter. Sterkere songs, goeie teksten, radiovriendelijker, de chaos in (bochtige) banen geleid.
't Is waar wat iemand in Uitlaat postte: 'Mijn papa zegt dat Pete Doherty de volledige backcatalogue van The Kinks aan het recycleren is' (o.a. 'Delivery' en 'UnBiloTitled' zijn krék Ray Davies), maar dat deden The Libertines (én The Kinks in hun tijd) ook al, en beïnvloedde dat oergroepje van Doherty en Carl Barât niet de complete lichting Britse gitaargroepen die vandaag top is?
De azijnpisser die in Uitlaat balkte 'dat de tsunami van gitaargroepjes van tegenwoordig zo ongelofelijk ssssaaai, cliché, plat en déjà entendu is', zal door 'Shotters Nation' niet overtuigd worden, maar fistfuck him! Ons klinkt de rammelende Britpop opwindend in de oren. En de toekomst? Wie op een hotsende botsende gitaarplaat een dartele vaudeville durft te smokkelen ('There She Goes') en afsluit met 'Lost Art of Murder', eenplea met de legendarische folkgitarist Bert Jansch (auteur van 'Needle of Death') in de belangrijkste nevenrol, heeft de weg wijdopen liggen. Alleen nog in leven zien te blijven!
Grijns: de belezen Doherty (zie ook pag. xxx) koos voor de hoes een remake van het doek 'The Death of Chatterton', en de pseudomiddeleeuwse dichter Thomas Chatterton heette 'an icon of unacknowledged genius' te zijn! Nog meer branie: 'Time for Heroes' heet de best of van The Libertines die dit weekend verschijnt. Met slechts twee, weliswaar voortreffelijke platen op het actief en nauwelijks bonussongs (alleen een paar singles) lijkt dat evenwel een ongeïnspireerde uitgaaf.
PS: Babyshambles is een groep.
(Babyshambles speelt op 20 januari in de AB in Brussel.)
