Band Of Horses: 'Wij proberen voor een streepje human kindness te zorgen'

Band Of Horses is terug, met een nieuwe plaat én een nieuw elan: ‘Why Are You OK’ is hun beste sinds ze bijna tien jaar geleden een kortstondige afspraak met de rockgeschiedenis hadden. Het vervolg ziet u volgende week op Rock Werchter.

undefined

HUMO Ben, de hoes toont twee mensen op het strand, en zo klinkt de plaat ook: fris uit de zee, een nieuwe start. Bewust?

Ben Bridwell «Oei, vind je dat echt? Het is waar dat we wat aan het twijfelen en treuzelen waren na de vorige plaat (het lauw onthaalde ‘Mirage Rock’, red.) en de bijbehorende tour, maar dat was toch voornamelijk omdat we de batterijen weer moesten opladen. We zaten ook al zo lang op elkaars lip. Wat wel nieuw was: ik heb deze plaat op een heel andere manier geschreven.»

HUMO Daar zeg je wat: jij schrijft de plaat, jij zingt, jij doet de interviews. Zou je Band of Horses een echte groep noemen?

Bridwell «Absoluut. Ik zou niets uitbrengen onder deze naam als er geen input van de rest van de groep was. Wel is het zo dat ik de oprichter en het enig overgebleven oerlid ben. Er zitten nog songschrijvers in de groep, maar voor deze band werkt het alleen als de nummers van mij komen. Als die er zijn, roep ik de rest bijeen en gaan we arrangeren. Dan ontstaat het echt, hè? Die samenwerking is heel belangrijk.»

HUMO Wat was er deze keer anders aan het schrijfproces?

Bridwell «Ik ben thuisgebleven! Vroeger schreef ik alles in totale afzondering, ik móést gewoon weg. Wat er enigszins mee te maken had, is dat ik een vrouw en vier dochters heb. I love ‘em like nothing else, maar het is niet altijd evident om wat stilte en concentratie te vinden. Dus zat ik weken achter elkaar in een blokhut of zo. Mijn vrouw is de reden dat ik deze keer thuis ben gebleven: ze sloeg een arm om me heen, en zei: ‘Probeer het nu eens, Ben.’ Ik trek het namelijk steeds slechter om van huis te zijn. En het lukte.»

HUMO Thuis vier dochters, en in de groep vier mannen. Wat zegt je psychiater daarvan?

Bridwell (lacht) «Niets wat je niet zelf kan bedenken, dude. Thuis de family guy, onderweg one of the boys: voor mij werkt het perfect. Het komt ook terug in mijn songs, vind ik: in een goeie Band Of Horses-track voel je de donkere, grillige kanten van het bestaan en word je tegelijk een zekere euforie gewaar, een positieve energie.»

HUMO De teksten op deze plaat lijken te gaan over een man die een thuis gevonden heeft. Of die misschien opnieuw heeft leren te waarderen.

Bridwell «Het is niet per se autobiografisch, maar ik heb inderdaad minder onrust in mijn lijf. Ik leef gezonder en rustiger en dat leidt tot een ander perspectief. De titel is er ook van afgeleid.»

HUMO Een opmerkelijke titel, doordat hij ook een beschuldiging lijkt te bevatten. Het vraagteken ontbreekt ook. Waarom is dat?

Bridwell «Komt door mijn jongste dochter. Ze zat wat te rammen op een tablet, en activeerde zo een programma om woordjes te leren. Daar kwam die zin at random uit voort. Opeens hoorden we een stem (imiteert computer): ‘Why are you ok, why are you ok, why are you ok’ – heel monotoon. We konden het eerst ook niet uitzetten (lacht). Het staat een beetje voor het dubbele gevoel dat ik bij deze tijd heb: digitaal, handig, maar soms ook wat zielloos. Daar probeer ik dan een streepje human kindness aan toe te voegen.»

HUMO Mooi! De productie is gedaan door Jason Lytle van Grandaddy. Een man die we vooral kennen van zijn eigen muziek.

Bridwell «Hij doet inderdaad voornamelijk wat hij zelf wil: in de bossen en heuvels van Californië aan één of ander meesterwerk werken. Ik heb twee jaar terug met Jason aan een losse track gewerkt, en toen ik de demo’s voor ‘Why Are You OK’ af had, dacht ik daar toevallig aan terug. Ik heb hem opgebeld, en een paar maanden later zaten we samen in de studio. Wij allemaal blij, want we zijn stuk voor stuk grote bewonderaars – ‘The Sophtware Slump’: dat was wat, hè?»

HUMO Hoe is J Mascis op de plaat beland?

Bridwell «Als je veel tourt, kom je al eens dezelfde bands tegen – Dinosaur Jr., waarvan ik ook een grote fan ben, is er één van. Op een dag zat ik in de studio met Jason wat te tokkelen op mijn gitaar, en onbewust begon ik plots hun versie van ‘Just Like Heaven’ (oorspronkelijk van The Cure, red.) te spelen. Daarop onstond het idee om J uit te nodigen voor ‘In a Drawer’. Aangezien Jason hem goed kent, stond hij twee dagen later al bij ons in de studio. Zo simpel en toevallig gaat het soms.»

HUMO Tot besluit: ik las ergens dat jullie ook zijn gaan langlaufen met Jason Lytle. Ik kan me dat moeilijk voorstellen.

Bridwell (grinnikt) «Je hoeft je daar geen Olympische prestaties bij voor te stellen, hoor. Jason is gek op zijn omgeving: bergbeklimmen, hiking, langlaufen... Hij doet het allemaal. Hij stond erop dat we een keer meegingen. De één was er beter in dan de ander, laat ik het zo zeggen. Maar het beeld van onze drummer, in een soort spagaat naar een richel afglijdend met doodsangst in de ogen – daar word ik nog weleens wakker van, ’s nachts. En dan kan ik niet meer slapen van het lachen.»