Baroness - Yellow & Green

Deur in huis: wie Arriba! volgt, heeft ondertussen met ‘Take My Bones Away’ kennisgemaakt, de nieuwe single van Baroness. Leer nu ook ‘Yellow & Green’ kennen, de plaat waar u die song op terugvindt. Als een uit de koers geslagen Messerschmidt komt hij door de luie zomer van 2012 geraasd.

'Yellow' én 'Green' dus. Want na ‘Red Album’ en ‘Blue Record’ is de derde Baroness een dubbelaar geworden. Twee platen voor de prijs van één: het is altijd al een statement van creatieve ongeremdheid geweest - ‘Já, wij kakken goeie nummers.’ In een tijd dat de korte aandachtsboog onze muzikale beleving overheerst, spreekt er ook je-m’en-foutisme uit. Of durf: omdat slechts weinig dubbelaars hun spankracht van kop tot kont weten te behouden. Maar dat weet u al.

Om het af te maken heeft de metalgroep uit Savannah, Georgia, hun loden geluid ook nog eens laten vervellen op ‘Yellow & Green’. Minder sludge swamp, meer rock en (slik) pop. Eén Amerikaanse recensent verwoordt het zo: ‘Baroness staat op het punt waar ook Alice in Chains zich ooit bevond: toen ze ervoor kozen om meer Mother Love Bone dan Queensrÿche te worden. Of: waar Faith No More stond toen ze besloten om persfoto’s van henzelf in hun ondergoed te laten nemen.’ En dat blijkt, voor u zich vragen begint te stellen, góéd nieuws. ‘Blue Record’ was groots, indrukwekkend en meeslepend, ‘Yellow & Green’ is een instantklassieker in het genre. Na ‘Taste the Sin’ van Black Tusk en Mastodons ‘Leviathan’ de zoveelste uit Georgia.

‘Yellow’ staat vol ongebruikelijke en tegelijk haast old school aandoende ballen-op-tafel-hardrock. Larger than life (‘Back Where I Belong’) en spacy (‘Eula’). Zelden bang voor breed uitwaaierend drama, evenmin bevreesd om vooruit te stormen; melodieus én strak. 't Is een soort best of met nieuwe nummers die op zichzelf een fantastische festivalset kan vullen – op Pukkelpop bijvoorbeeld, waar Baroness volgende week vrijdag aantreedt. Daartegenover staat ‘Green’, een minder opdringerige plaat maar met meer variatie. Met subtiel tussen de riffs geplante flarden postrock. Met vreemde uitstappen in de psychedelica. Het is de weirde, zichzelf wat op de achtergrond houdende broer van ‘Yellow’. ‘Yellow’ komt het snelst binnen, ‘Green’ blijft het langst bij.

De groep heeft een personeelswissel doorgevoerd: bassist van het eerste uur Summer Welch is weg, waardoor van de originele line-up alleen frontman John Baizley en drummer Allen Blickle overblijven. Al wil Baizley – die tussendoor ook vader geworden is – niet geweten hebben dat hun evolutie daar iets mee te maken heeft: ‘Ik wil niet dat de mensen zeggen: ‘Luister! Is dat Baroness niet?’ Nee, ze moeten zeggen: ‘Luister! Dát klinkt fris!’ Het is heel natuurlijk gegaan, en daar ben ik blij om: ik wil niet altijd hetzelfde blijven doen.’

Op de hoes noodt een naakte deerne u binnen, terwijl ze de kaarsen op haar hoofd brandende houdt en een zwarte zwaan de keel dreigt over te snijden. Kom gerust eens kijken: het monster heeft een nieuw gebit.

undefined