Barskijker: 'Zo snel kun je rijk worden'

Waarom die dwergen zo moeilijk deden, was mij niet geheel duidelijk, omdat ik afleveringen 6 en 7 van het vorige seizoen heb gemist.

'Fien gaf geen krimp. Kwam dat omdat ze de grap niet begreep, of had ze er weinig waardering voor?'

The Gnork of Ostragawga

2BE - 20 mei

We hadden heel wat verwacht van de seizoensfinale van ‘The Gnork of Ostragawga’, en onze verwachtingen werden helemaal ingelost. Wie had voorspeld dat de verraderlijke Gwelhirr zich bij de Demonen uit het Oosten zou voegen, kwam bedrogen uit, want Gwelhirr was nog de kwaaiste niet. Toen hij de bijl hief om zijn aartsrivaal en broer Zemzon te onthoofden, die al sinds aflevering 5 aan een rots was vastgeketend, aarzelde hij. Hij keek omhoog en zag op de kasteeltoren de gouden paradijsvogel zitten, die zoals we sinds de tweede reeks weten één van de gedaantes van zijn jong gestorven zusje is. Gwelhirr liet de bijl vallen, en uit zijn ogen rolden tranen die kletterend op de rots vielen, want ze waren in diamanten veranderd. Ja, zo snel kun je rijk worden. De edelstenen werden gebruikt om Zemzon vrij te kopen. Toen Gwelhirr opnieuw opkeek, was de paradijsvogel verdwenen.

De twee broers stormden samen de burcht uit en moesten nog enkele zwaarbewapende kobolden neerslaan, wat slechts met veel moeite lukte. Waarom die dwergen zo moeilijk deden, was mij niet geheel duidelijk, omdat ik afleveringen 6 en 7 van het vorige seizoen heb gemist.

Onder het bloed, maar met vastberaden pas bereikten ze hun vissersdorp. Daar bleef weinig meer van over dan wat smeulende huizen en een stervend oud vrouwtje dat nog net wist te stamelen: ‘Het was de Gnork. Van Ostragawga!’

‘Wie is de Gnork? En wie of wat is Ostragawga? Zijn eigenaar? Een stad of een eiland? Of een vreemd volk?’

Maar de oude vrouw kon niet meer antwoorden. Ze richtte nog even haar hand op, en viel dood neer.

De Rode Duivels kunnen het vergeten. Bij de koffieautomaat wordt over weinig anders gesproken dan over wie of wat de Gnork van Ostragawga wel kan zijn. We kunnen haast niet wachten op het volgende seizoen.

undefined

Help! Mijn ouders!

VIER - 23 mei

13- en 14-jarigen die zich schamen voor hun ouders, zijn er in overvloed. De makers van ‘Help! Mijn ouders!’ hadden een mooi duo uitgekozen: twee zusjes die zich grote zorgen maakten over hun papa. ‘Dees kan toch echt ni meer!’ spraken ze. ‘Allee, zo ne viezerik, da kan toch ni!’, ‘Die misdráágt zich gewoon éél den tijd!’ en ‘Als mijn vriendinnen da moeste wete!’ Om hun klachten te staven, lieten ze opnames zien die ze met hun mobieltjes hadden gemaakt.

Laurens leek mij een sympathieke, gezonde kerel. Als hij zich wou ontspannen, dan deed hij dat gewoon. We zagen hoe hij na de maaltijd een voldane boer liet, gevolgd door gekrijs buiten beeld van zijn filmende dochters. De klassieker praten met je mond vol kwam ook aan bod, en de knallende scheet tijdens het televisiekijken mocht natuurlijk niet ontbreken. Verder werden een reeks kleinere vergrijpen vertoond, van neuspulken tot het uitpluizen van de navel, en van genitaal krabben tot hoesten waarbij de fluim op de salontafel belandde.

Toen Laurens met deze beelden werd geconfronteerd, wist hij slechts ‘Oei, doe ik dat echt?’ uit te brengen, waarop de twee griezeldochters keihard ‘Ja, papa! Bweikes!’ gilden.

De sympathieke presentator, die iets in de opvoedkunde had gedaan, vertelde de dochters dat ze met een tweesporenbeleid moesten werken. Ze kregen elk een belletje dat ze moesten laten rinkelen als papa weer eens keuterde, peuterde, pulkte of boerde. Op die manier zou hij merken hoe vaak hij zich misdroeg, want hij beging de meeste misdaden tegen de wellevendheid zonder het zelf te beseffen.

Het tweede spoor was dat van de beloning. Als zijn gedrag meetbaar verbeterde – en dat konden de meisjes bestuderen door elke dag zijn gedragsfoutjes aan te vinken – dan zou hij na een maand een koersfiets krijgen. Van het programma.

Een maand later kwamen de programmamakers terug. Vader en dochters werden apart genomen. Hun getuigenissen werden door elkaar gemonteerd op een manier die, je gelooft het haast niet en toch was het zo, naar een emotionele climax leidden!

Vader ging te biechten. Hij had veel over zichzelf geleerd. Hij had te weinig rekening gehouden met de gevoelens van anderen. Dat hij zoveel ergernis wekte, had hij nooit beseft. Er was sprake van spijt en nooit meer doen.

De dochters waren o zo trots op hun papa. Het was moeilijk om hem telkens terecht te wijzen, want ze hielden van hem. Maar het was voor zijn bestwil.

Vader Laurens had de koersfiets met de grootste onderscheiding verdiend, en nam hem in ontvangst met tranen in de ogen, die hij wegveegde met een papieren zakdoekje dat hij meteen in de vuilnisbak gooide. We zagen hem wegfietsen terwijl zijn dochters hem wuivend ‘Veel fietsplezier, papa!’ nariepen. Een moeder kwam nergens in beeld. Het eindmuziekje was iets van Mumford & Sons.

Fiens fornuis

VTM - 24 mei

Als beginnende stand-upcomedian moet je knokken voor je plek onder de zon, en je hebt weleens een hongertje. Het ene met het andere combineren kan de carrière alleen maar deugd doen. Dat moet Stanley Benz gedacht hebben toen hij zijn opwachting maakte in de keuken van de goedlachse Fien Duprez. Deze Stanley was vastbesloten een onvergetelijke indruk te maken.

Op verzoek van de komiek zou Fien kip op grootmoeders wijze klaarmaken. Daarvoor werd een ontzield hoen van Mechelse komaf opgevoerd. Toen Fien het mes in het dier wilde planten, kwam Stanley tussenbeide.

‘Ogenblikje, Fientje! We hebben het hier toch over op grootmoeders wijze? Spijtig dat ge mijn bomma niet kent. Maar, hé! Wie hoor ik daar aankloppen?’

Meteen liep de humorist de kamer uit, om bliksemsnel terug te keren, voorzien van een grijze watergolfpruik en een bloemetjesschort.

‘O, nee!’ riep hij met een beverige falsetstem. ‘Ik ben vegetariër! Heeft onze Stanley dat niet verteld?’

‘O, dan maken we een slaatje met kipvervangende vegetarische producten. Die heb ik toevallig in huis,’ antwoordde Fien, die niet verbaasd opkeek. De act was vooraf goed doorgesproken. Opnieuw nam de oma het woord. Ze vroeg zich af of het niet mogelijk zou zijn de arme kip weer tot leven te wekken. Het mens stamelde een kort gebed, sloeg een kruisteken, constateerde dat het niet lukte en vertrok luid jammerend. Twee seconden later stormde Stanley als zichzelf de keuken binnen.

‘Mijn bomma is in alle staten, te weten Albanië, Andorra, Angola en zo zou ik nog een hele tijd kunnen doorgaan!’ riep hij, in een poging zich op het hoogste woordspelingspodium te hijsen. Fien gaf geen krimp. Kwam dat omdat ze de grap niet begreep, of had ze er weinig waardering voor? Dat was een mysterie dat de kijker maar zelf moest oplossen.

‘Zeg, Fien,’ sprak de komiek, die zijn vondst ten volle wou laten renderen, ‘de reispas van mijn bomma staat vol stempels. Ah ja, ze was in alle staten!’

Na deze doordenker van formaat viel een korte stilte in de keuken. Stanley gooide nog de wanhoopspoging ‘Amai, zijt gij een crematorium of wa? Gij komt zo verassend uit de hoek!’ in de groep, maar die viel wat in het luchtledige.

Fien begon met de nodige uitleg aan het bereiden van de kip. Zo kreeg het programma alsnog een leerrijke glans.

Hugo Matthysen

undefined

Rudy Vandendaele geniet van een welverdiende vakantie.