Basia Bulat: 'Ik heb een platenkast vol vrouwenstemmen'
‘You can’t run away / When you know that the tall tall shadow / Is yours.’ De Canadese singer-songwriter Basia Bulat liep voor de opvolger van haar plaat ‘Tall Tall Shadow’ nochtans vér weg van haar thuisbasis Toronto.
HUMO ‘Some sort of songwriter’ noemde je jezelf bescheiden in eerdere interviews, terwijl je tal van instrumenten bespeelt. Ten tijde van je vorige plaat was je helemaal in de ban van de Boliviaanse charango. Welk instrument heb je voor ‘Good Advice’ opgeduikeld?
Basia Bulat «Ik heb mijn allereerste instrument herontdekt: de piano. Mijn moeder was pianolerares, ik leerde pianospelen toen ik 3 was. Mijn vroegste jeugdherinnering is zelfs één van die eerste pianolessen. Ik heb de slechte gewoonte om piano’s en orgels te verzamelen, en die nemen véél ruimte in (lacht) – ooit moest daar een plaat van komen.»
HUMO Op je website staat dat je met je moeders auto in één ruk van Canada naar Kentucky reed om een gebroken relatie van je af te zingen. Zou je ‘Good Advice’ uiteindelijk nog een break-upplaat noemen?
Bulat «Nee, zeker niet. Mijn favoriete schrijfster Margaret Atwood zei ooit: ‘Er zit meer in mijn werk dan ik weet, want alles wat de mensen erin lezen, is ook waar.’ Volwassen worden, een relatie die stukliep, een verhuis van Toronto naar Montréal, ik die naar Louisville trok om er met een voor mij vreemde band een plaat op te nemen... De plaat is gemaakt in een periode waarin ik mezelf heel veel vragen stelde. ‘Kan ik alleen zijn?’ ‘Wat nu, na drie platen?’ Vandaar de titel: ik zocht advies. Maar soms zijn er geen antwoorden.»
HUMO Welke song had helemaal anders geklonken, mocht Jim James niet aan de plaat hebben meegewerkt?
Bulat «‘Long Goodbye’: Jim z’n basspel is daar heel belangrijk. Wat ik altijd bewonderde aan Jim, die ik een paar jaar terug heb leren kennen op een festival, was hoe consistent zijn ‘stem’ altijd is, terwijl hij heel erg verschillende soorten muziek heeft gemaakt – met My Morning Jacket, solo, Monsters Of Folk... Ik wou met deze plaat een risico nemen, een nieuw geluid aanboren, en toch mijn stem behouden. So Jim was a natural choice. Bovendien is hij een goeie vriend geworden.»
undefined
HUMO Staat er ook hetzelfde in jullie platenkast?
Bulat «Liedjes op de radio die we allebei kunnen meezingen, zijn de soul tunes van Stevie Wonder of Lauryn Hill. Maar er zijn ook genoeg verschillen. Jim heeft me een paar lokale groepen uit Louisville leren kennen: Slint bijvoorbeeld, een groep die bij veel muziekfans in Louisville nog steeds heel emotionele reacties teweegbrengt. Omgekeerd heb ik Jim een plaat gegeven van de onvolprezen soulzanger Abner Jay, een reissue die ik iedereen kan aanbevelen: ‘Folk Song Stylist.’»
HUMO Soms herinnert je stem me aan Marianne Faithfull.
Bulat «Ik heb een platenkast vol vrouwenstemmen. Van Buffy Sainte-Marie heb ik alles op vinyl, behalve het moeilijk te krijgen ‘Illuminations’ – haar beste plaat. Als iemand ze voor me vindt... (lacht) Toen ik met muziek begon, was Lhasa de Sela zaliger heel belangrijk voor me (Lhasa de Sela, die onder anderen met Patrick Watson samenwerkte, stierf in 2010 aan borstkanker, red.). En Kate Bush en de gospelzangeres Odetta. En soulzangeressen als Wendy Rene en Little Ann. Men stelt me vaak vragen over Joni Mitchell, maar is dat niet gewoon omdat we allebei Canadees zijn? Ik hoor veel meer jazz en freeform in haar muziek. Al is dat een einddoel dat me zeker aanspreekt: die totale vrijheid.»
HUMO Je studeerde aan de universiteit van London, Ontario en was daar ook dj op de college radio. Wat voor muziek draaide je toen?
Bulat «Ik had mijn eigen show op dinsdagochtend van negen tot twaalf, samen met een vriendin die ook heeft gezongen op mijn eerste platen: Holly Coish. Zij brengt binnenkort trouwens een plaat uit vol kinderliedjes. Onze show heette ‘Happy Tuesday’. Stomme naam, maar de muziek was beter (lacht). De themasong van onze radioshow was ‘Poodle Rockin’’ van Gorky’s Zygotic Mynci. We draaiden college rock van toen en vroeger: Yo La Tengo, Belle & Sebastian... En up and coming groepen uit Canada: Arcade Fire en Destroyer.
»Het is ook door die radiozender dat ik mijn eerste optreden te pakken kreeg. Eén van mijn radiocollega’s was ook concertorganistor en vroeg me of ik wou openen voor Julie Doiron en Herman Düne. Ik had niet echt songs, maar de collega zei: ‘Sorry, je naam staat al gedrukt op mijn affiches! Je zal met iets voor de dag moeten komen!’ En hier zitten we dan, tien jaar later.»
undefined
