Bastille - Doom Days
‘Doom Days’, de derde langspeler van Bastille, bevat een boodschap: ‘De wereld gaat in de fik, dus dansen maar.’
En dan liefst in het donker: was voorganger ‘Wild World’ een stap weg van debuut ‘Bad Blood’, dan is ‘Doom Days’ – koeler, gestileerder – een nieuwe pas van Dan Smith richting gladder oorden. Een paar keer mikt Smith raak, vooral dan wanneer hij het been van Jamie XX probeert te berijden, maar na een paar draaibeurten blijk je toch gewoon weer die ouwe Dan voor je te hebben met dezelfde oude onhebbelijkheden: de intussen vermoeiende referenties naar popcultuur, waarvan Smith hoopt dat ze iets zeggen over hem – dan moet hij dat weer een plaat lang niet doen. En vooral: uitblinken in vaagheden, Bastilles excuus om zo breed mogelijk te mikken – tekstueel én muzikaal. ‘De wereld gaat in de fik, dus dansen maar’: het had moedig kunnen klinken, een oproep tot rebellie tegen de powers that be, maar stilaan vermoeden we dat vrolijk de schijn ophouden gewoon Dan Smiths antwoord is op álles.
