Bat for Lashes - Lost Girls

Toen Natasha Khan in 2006 met ‘Fur and Gold’ debuteerde, was dat een sensatie. De combinatie van elektropop, duistere vormgeving en straffe teksten was fris, zelden gezien en opwindend.

Live was Khan ook een bom – ze was nauwelijks op tournee, of ene Thom Yorke was na een show zó enthousiast, dat Khan direct met Radiohead op trektocht kon. En op het einde van dat wonderjaar kreeg ze de prestigieuze Mercury Prize. De toekomst lachte Natasha toe, en niet zo’n klein beetje ook.

Elk muziekjaar levert geweldige debutanten op, maar die belofte waarmaken is niet altijd even eenvoudig. Waar is bijvoorbeeld Santigold gebleven? Of Alt-J? Maar het mooie aan Khan is dat ze onverstoorbaar is doorgegaan met haar kunst. Bat for Lashes is even gevoelig als The xx, maar veel dansbaarder. Even poppy als Robyn, maar veel duisterder. Zoals Fever Ray, maar dan zonder een overdaad aan pretentie. Zoals Weyes Blood, niet met Kate Bush als beschermgodin, maar Madonna. Ja, wij zijn fan.

Op haar vijfde plaat, ‘Lost Girls’, slaagt Khan er net als op haar vorige vier in om de pop van het moment te vertalen naar haar eigen universum. Schitterende popsongs als ‘The Hunger’ of ‘Feel for You’ zouden in handen van gemakzuchtige producers al snel bedolven raken onder suikergoed of effectbejag. Hier niks van dat alles – spaarzaamheid waar het kan, luidt het devies van Bat for Lashes. Het is dansmuziek die je ook thuis in de zetel of met je koptelefoon in de metro kunt beluisteren.

De teksten zijn introspectief, en net als haar held David Lynch slaagt Khan er altijd in om tastbaar te maken hoe dichtbij de waanzin is in het leven. De single ‘Kids in the Dark’ is daar het zoveelste bewijs van – niet alleen is het één van de fraaiste popsongs die ik in tijden heb gehoord, het is ook een pleidooi om adolescenten hun eigen pad te laten kiezen. Misschien zelfs eventjes het verkeerde. ‘We’re just kids in the dark’, of: wij redden ons wel, meneer. Op afsluiter ‘Mountains’ zingt Khan op wondermooie wijze: ‘Sing to me in the dark’. Een betere illustratie van wat Bat for Lashes is, bestaat niet.

Naar verluidt twijfelt Natasha Khan of ze nog wel platen wil maken – ze woont inmiddels in L.A. en probeert een film te draaien. Dat gun ik haar ten zeerste, maar ik ben vooral blij met ‘Lost Girls’.

Vijf straffe platen die elk een eigen smoel hebben: zoiets noem je een oeuvre.