Bat For Lashes - Two Suns
Wie na Beyoncés Sasha Fierce nog een spicy alter ego durft op te voeren op een conceptplaat die 'dualiteiten exploreert', voor de hoesfoto poseert omringd door een woud van kaarsen en gehuld in bodypaint, en klinkt als Heather Nova met te veel eyeliner en een zwarte cape hoeft doorgaans op niet al te veel bijval te rekenen. Dat Bat for Lashes de blogosfeer met 'Two Suns' tóch in vervoering weet te brengen, heeft vooral met haar stem te maken.
De Brightonse Natasha Khan wordt voortdurend vergeleken met Grote Madammen als Kate Bush, PJ Harvey en Sinéad O'Connor, en inderdaad: haar stembereik is indrukwekkend. Ze snijdt ons de adem af wanneer ze met Scott Walker in duet gaat in het heerlijk ongerepte 'The Big Sleep'.
In openingstrack 'Glass' steken haar loepzuivere hoge noten prettig af bij de grommende bas en rollende drums van special guests Yeasayer, die ook single 'Daniel' (eighties-Fleetwood Mac bestrooid met plukjes strijkers) perfect in balans houden, en 'Pearl's Dream' - met zijn Sufjan-koortjes - van de middelmaat redden.
Veel te vaak echter verliest Bat for Lashes zich in kosmische ontboezemingen à la 'I've seen so many planets dancing' en hippievisioenen van 'A thousand crystal towers / A hundred emerald cities', zodat haar vocale acrobatieën al snel op de zenuwen beginnen te werken. 'Two Planets', 'Good Love' en 'Siren Song' zijn pompeuze pseudomystieke ondingen, waarin de zang te pas en te onpas aanzwelt, de synths te flets of te wollig klinken en de tribale percussie naar tweedehands sjamanisme ruikt.
Uiteindelijk tellen we vier, misschien vijf mooie liedjes, een opmerkelijk stemgeluid, een propvolle Rolodex, behoorlijk wat cojones en een bijna dodelijke dosis gebakken lucht. Mogen we voor de volgende plaat Olof en Karin Dreijer (The Knife) als producers suggereren én een absoluut verbod op Yes-hoezen, geurkaarsen en Madonna-interviews in de wijde omgeving van de studio?
