Beach Slang - A Loud Bash of Teenage Feelings
Komt zo’n zeventien jaar te laat dat leven van ons binnengehuppeld en klinkt toch niet gedateerd in de oren: de nieuwe Beach Slang. ‘A Loud Bash of Teenage Feelings’, hun tweede langspeler, weet banale teenage angst te verpakken als een tijdloos geschenk. De plaat lijkt wel het muzikale equivalent van de Mona Lisa: zoals La Gioconda je eender waar weet te vinden met die wijfelende blik van ’r, zo weet frontman James Alex je te beroeren met zijn punkrockpoëzie, ook al ben je inmiddels mijlenver verwijderd van de puber die je was, en voor wie de plaat bestemd is.
Het trio ongeregeld uit Philadelphia komt minder dan een jaar na hun debuut ‘The Things We Do to Find People Who Feel Like Us’ al met een opvolger en het is duidelijk dat ze hun muzikale mal gevonden hebben. Hun in striemend gitaargeweld verpakt sentiment gaat door op hetzelfde elan, maar klinkt rauwer en meer doorbloed. De eerste tekstregels ‘Play it loud / Play it fast’ zijn een overbodige handleiding, en wanneer we na net geen 30 minuten afklokken, moet ons haar weer in de plooi gelegd. ‘Wasted Daze of Youth’ is een elleboogstoot recht in de maag, terwijl ‘Atom Bomb’ zelfs schaamteloos op onze nieren mikt. De wispelturige riff van ‘Punks in a Discobar’ geeft het anthem voor ronddolende zielen iets breekbaars en de open liefdesbrieven ‘Hot Tramps’ en ‘The Perfect High’ mogen zo mee op de mixtape die we als 16-jarige naarstig samenstelden voor Die Ene. We laten ons moeiteloos inpakken door de hese distortionstem van Alex, zelfs als hij al te kwistig met overdreven metaforen rondstrooit. Of wat dacht u van ‘Your eyelashes shine like a plastic diamond / Your arms are like a car crash I want to die in’?
Is Beach Slang een onetrickpony? Kan zijn, maar als de truc ons na 17 luisterbeurten nog moeiteloos doet meedrummen, blijven we voorlopig nog even fan van de pony.
