Beak> in de Botanique: 'Ah, yes indeed, it's fun time'

Beak> is een trio dat haar groepsnaam stileert met het vergelijkingsteken ‘groter dan’. In 2009 maakten ze ‘>’, in 2012 ‘>>’ enin 2018 ‘>>>’. Beak> stond in een uitverkochte Orangerie van de Botanique in die mate scherp (en was in de bindteksten ook in die mate geestig) dat wij binnenkort van hen ook ‘>>>>’, “>>>>>’ en ‘>>>>>>’ willen horen.

First things first: mooi voorprogramma Paddy Steer (★★★) klinkt in één lied als de op Saturnus geboren Sun Ra en in al de rest van de set als Mr. Oizo’s ‘Flat Beat’ dat in repeat gaat. Steer heeft de instrumentenbouwer Harry Partch als grote voorbeeld. Hij maakt wat we outsiderkunstnoemen, schildert dus ook buiten het canvas, doet zijn boerengoesting, maar kan zijn zelf gemaakte, licht gevende ruimtehelm telkens slechts één song lang ophouden, omdat het onder dat ding te warm wordt, maar ook omdat hij er niks door ziet.

Steer blijft met dat vervormdestemmetjevan hem de bindteksten onverstaanbaar aan mekaar praten, en werkt daarmee op de lachspieren zoals wijlen Kapitein Eddy Wally dat deed in ‘Lava’ ter hoogte van ‘Vreest niet, wij komen uit Ertvelde en onze bedoelingen zijn vreedzaam’. Zijn drumstel met glockenspiel, zelfbouwsynths en belletjes en rammelaars op de cymbalen mag ooit een plek krijgen in het Museum Dr. Guislain. Drummer Geoff Barrow zal hem later in de Beak>-show met één treffende zin bedanken: ‘Paddy Steer came all the way from the planet Manchester’.

Wie of wat Beak> is, en wat ze doen? Wel, Beak>vernoemt songs naar een plek in hun hometown Bristol: het voorin in de set zittende ‘Brean Down’ is een landtong met een fort erop. De machtige afsluiter ‘Blagdon Lake’ is vernoemd naar een bestaand meer.

Beak>doet wat ook Suuns, The Soft Moon, Moon Duoen Föllakzoiddoen: enigszins dansbare muziek maken die leunt op de krautrock van Neu! en Can. Kraut is een afkorting vanSauerkraut, zuurkool dus, en was een scheldwoord voor Duitse soldaten. De term krautrock is bedacht door radiolegende John Peel om het geheel eigen geluid van de motorische rock uit toenmalig West-Duitsland te vatten, en betekent dus eigenlijk Moffenrock. ‘Brean Down’ klinkt letterlijk als Beak>’s eigen ‘Vitamin C’ (da’s dé song die u moet horen als u de Moffenrockers van Can nog niet kent). Maar ‘Brean Down' is tegelijk groter dan Can. De piepende dansdingen op synth, bas en drum lijken bijvoorbeeld hard op ‘Silence’, de uptempo opener van ‘Third’ van Portishead.

Beak> en Portishead! Billy Fuller zit met z’n bas op een stoel in het midden. Will Young is nieuw, staat achter de synths en zal straks op zijn kookeiland ook gitaar spelen. Allemaal waar. Maar hé, eh, hallo, dat is hier wel even Geoff Barrow van het Portishead-kernkabinet die het podium op komt, een man die duidelijk ontspannen is, er zin in heeft, al aan zijn tweede biertje zit, achter de drums gaat zitten en tijdens een ongemakkelijke stilte een aansporing van iemand in het publiek om erin te vliegen ter harte neemt, en droog tegen de andere groepsleden zegt: ‘Ja, inderdaad, wat zitten we hier onhandig te doen?’. Waarna ‘The Brazilian’ wordt ingezet.

Bij Portishead had Barrow zo hard te kampen met writer’s blocks dat hij improvisaties op vinyl liet persen om daarvan te samplen, of door een groot orkest opgenomen strijkers op een goedkope cassette overtrokom een tweedehandsklank te hebben. Met ‘Dummy’ uit 1994 wilde hij niets meer te maken hebben. Van ‘Third’ in 2008 maakte hij een ding vol folk, industrial, Giorgio Moroder, Kraftwerk, minimal music, Can en Joy Division, gewoon opdat niemand Portishead nog zou afdoen als ideale achtergrondmuziek voor hippewijntavernes. Wij herinneren hem maar al te goed van onwaarschijnlijke Portishead-concerten, bloednerveuze aangelegenheden eigenlijk, op het podium was hij daar zijn perfectionistische zelf. En hier, na al die jaren Beak>, is Barrow er overduidelijk in geslaagd uit dat carcan te ontsnappen. Hij is nu een beetje los. Op zijn voorhoofd staat vandaag 'Ah, yes indeed, it’s fun time’

Je hebt groepen die goed zijn, strak spelen ook, en je hebt groepen die grappig zijn. De combinatie van beide, zoals hier bij Beak>: hoeveel keer maak je dat mee? Na drie songs stellen ze vast dat ze hun lichtbakken zijn vergeten aan te zetten (‘Ze hebben 80 pond gekost op eBay’)? Als iemand vraagt waarom ze op eBay geen rookmachine gekocht hebben, wordt dat een rode draad doorheen heel het concert.

De groep klaagt over de door onze regering opgelegde begrenzing van 100decibel op concerten. Iemand antwoordt vanuit de zaal: ‘Wij hebben geen regering’.

Na het trage ‘Eggdog’ leest bassist Billy Fuller reacties voor die onder een door een radiostation uit Seattle op YouTube gezette live-opname van die song verschenen: ‘Blij dat jullie het een beetje goed vonden, want iemand schreef: ‘De ergste combinatie van geluiden uit de hele muziekgeschiedenis’.

Ondertussen ben ik helemaal hun krautrocksong vergeten die me aan ‘Spiders (Kidsmoke)’ van Wilco (en dus ook aan ‘Hallogallo’ van Neu!) deed denken. ‘Life Goes On’ is veel slepender, zeurt een beetje op z’n Sonic Youths, de zangpartij zou hier van Kim Gordon kunnen komen. ’Allé Sauvage’ piept aan alle kanten en heeft een onregelmatige dubstep-hartslag. ‘Wulfstan II’ is gewoon metal. ‘Broken Window’ spelen ze bijna nooit. ‘Battery Point begint postrockerig, maar doet op den duur heel Beakey aan.

Barrow tegen toetsenist Will Young: ‘Ik vraag of je klaar bent, je zegt ja en dan drink je van je bier.’ Tegen ons: ‘Hij is een millennial, één uit Londen dan nog. Een echte nachtmerrie. Hij neemt nooit zijn telefoon op. We geven hem tijdens concerten ook nooit een microfoon.' Tegen Young, die ondertussen protesteert: ‘Sorry, we horen je niet’.

Vrijdag stond Beak> in het grote Londen, vandaag zondag spelen ze in de metropool Parijs, maar ik heb zo’n klein vermoeden dat wij in het gehucht Brussel de grappigste - en de best bij de concertpils passende - show hebben gekregen.

De songs waren retestrak. De grap die zo onnozel was dat ze de beste grap van de avond werd, was kort: ‘Muse is the thinking man’s Radiohead’.