Beck - Colors

Herfst. Elke keer als ik ergens een onderbetaalde arbeider herfstbladeren zie wegblazen, moet ik aan Beck denken, want herfstbladeren wegblazen was, nadat hij werd gepest op school en afgewezen door het kunstonderwijs, een tijdlang diens bijverdienste. Les: geef nooit op, en talent dat links niet rendeert of anderszins naar waarde wordt geschat, kan rechts renderen.

Het minste wat je over Beck Hansen kunt zeggen is dat zijn carrière, cv en discografie tot nog toe heel gevarieerd waren. Ons heeft hij nog nooit verveeld. En toch geldt voor hem dezelfde vraag als voor heel wat van z’n tijdgenoten: is zijn verhaal niet al verteld? Hebben we echt nog een 13de cd van Beck nodig?

De nieuwe songs zijn overwegend dansbaar en Beck heeft ze sluw zo gearrangeerd dat ze zowel old-skool liefhebbers van echte songs als meer beatsgeoriënteerd jong volk kunnen bevallen. Niet verwonderlijk, in acht genomen dat hij, in de meer dan twee jaar dat hij aan ‘Colors’ werkte, ook een uitputtende wereldtournee heeft afgewerkt. Met de sfeervolle, pastorale folk van ‘Sea Change’ en ‘Morning Phase’ heeft ‘Colors’ niets gemeen en met de psychedelia light van ‘Mutations’ evenmin. ’t Is meer een plaat voor de liefhebbers van Becks grillige mix van pop, funk, hiphop, dance en eightiesgrooves, een plaat die eerder gemaakt lijkt voor het podium dan de woonkamer.

Beck is doorgaans iemand die originaliteit en eigenzinnigheid hoog in het vaandel draagt, maar dat geldt deze keer niet voor de songtitels: ‘I’m So Free’ was al een song van Lou Reed, ‘Dreams’ een wereldhit voor Fleetwood Mac, ‘Fix Me’ herinnert aan Coldplays ‘Fix You’, enzovoort. En hij permitteert zich naar mijn smaak op ‘Colors’ iets te veel banale uitschuivers. De melodie en de tekst van ‘Up All Night’, bijvoorbeeld, hengelen iets te nadrukkelijk naar de hitparade, en de rap die Beck er een halve eeuw na de uitvinding van de rap uitperst, is nooit beter dan doorsnee.

Becks modus operandi is ongewijzigd: hij maakt nog steeds collages van flarden en brokken en echo’s van melodieën die hij optut met samples, stoorzenders of bruggen en outro’s die van een andere song of soms zelfs uit een ander universum overgeheveld lijken. Lang was zijn missie ‘clichés opblazen’. Maar ondertussen is ook zijn zogenaamd unieke stijl (een samenraapsel van alles, met onvoorspelbaarheid als voorspelbaar bonusingrediënt) een kwarteeuw na zijn debuut een formule geworden.

Ik heb altijd gemengde gevoelens gekoesterd tegenover Beck, deels omdat hij zich zo vaak van ironie bedient en zo nadrukkelijk ongrijpbaar en artistiek probeert te zijn, dat je nooit weet wat hij écht denkt, deels omdat hij lid is van Scientology, waarvan iedereen behalve de leden van Scientology zelf weet dat het een zeer kwalijke sekte is.

Maar wat hier telt, is de kwaliteit van de oogst op ‘Colors’ en die is even goed of even saai als het volgende zinsdeel: behoorlijk, maar zonder hoogtepunten. Of het zou afsluiter ‘Fix Me’ moeten zijn, een mooie song die op ‘Sea Change’ had kunnen staan.