Bed Rugs: 'We zijn niet tegen de eighties, we zijn gewoon tegen slechte muziek'

Eerstdaags komt er een nieuwe plaat van Bed Rugs: ‘Cycle’, afgelopen herfst gegangmaakt door de voortreffelijk groovende space trip ‘Specks’. Reden genoeg voor een gesprek met zanger/gitarist Stijn Boels (dit jaar even wereldberoemd als beroepssollicitant in het Eén-programma ‘Ooit komt het goed’) en drummer Noah Melis.

Stijn Boels (zang, gitaar) «Als we er niet hadden moeten spelen, dan waren we sowieso geweest. Goat was heel vet. Amen Dunes. Holy Wave. De Allah-Las waren er ook. Het leuke is: je wéét dat je er in de smaak zal vallen. Als je daar speelt, dan zijn de mensen sowieso gewonnen voor je stijl. Het is een hele scene, met onder andere ook Eindhoven Psych Lab en Austin Psych Fest. Ons doel is om ook in Austin te spelen. Van Nederland zijn we intussen zeker, die mensen hebben we in Liverpool leren kennen.»

HUMO Kan het ook niet een eng hokje worden, zo’n circuit?

Boels «Er zijn veel psych-fans die alleen maar naar psych luisteren, ja. Ik ben niet de enige in de groep die naar pop luistert, maar Noah en Yannick (Aerts, gitaar en zang, red.) luisteren toch vooral naar psych. Arne (Omloop, bas, red.) luistert dan weer enkel naar Eurodance en Ween. Ik vind psych ook goed, we spelen dat natuurlijk met de groep, maar voor mij is het én dit én dat. Nu, Bill Callahan is voor mij ook pop, hè.»

Noah Melis (drums) «Ik luister ook naar echte pop-pop: Hall & Oates en Alessi Brothers. We moeten tegenwoordig zelfs wat ingrijpen in onze muziek – als het te poppy dreigt te worden, dan passen we dat aan. Ik vind dat we niet per se onder de noemer psych vallen, maar het is ook weer niet de bedoeling dat mensen tijdens optredens met hun handen gaan zwaaien (lacht).

»Er is zo veel oogklepmentaliteit. Waar ik bijvoorbeeld naar uitkijk met deze plaat: er komen shows op plekken waar we nog nooit hebben gespeeld. Ook in Wallonië. Ik vind het erg dat er zo weinig interactie is tussen de Vlaamse en Waalse muziekscene. Je komt elkaar nooit tegen op festivals. Binnenkort gaan we ook ergens samenspelen met BRNS (uit Brussel, red.). Het zal de eerste keer zijn dat ik die mannen live zie. Goeie reputatie, ik ben benieuwd.»

HUMO Is ‘Cycle’ anders tot stand gekomen dan voorganger ‘8th Cloud’ van drie jaar geleden, of de ep ‘Rapids’ uit 2013?

Boels «We zijn toch anders te werk gegaan, al tijdens het schrijven van de nummers. Meer rond bas, drums en keys gewerkt. En zang. Pas als allerlaatste was het aan de gitaren. Daarmee mocht volop geëxperimenteerd worden, zolang die vette basis er maar eerst was.»

Melis «Voor de mix hebben we gekozen voor Erik Wofford (producete onder anderen My Morning Jacket en Bill Callahan, red.). Tof: iedereen die we de plaat hebben opgestuurd – we hebben eerst een beetje rondgekeken voor we een mixer kozen – reageerde met: ‘Wow, dat klinkt goed.’ Dat doet deugd, dan weet je al dat het goed zit. We hebben iedereen een testversie laten maken van twee nummers en op basis van dat resultaat gekozen. We wilden dat het modern klonk, maar toch die vintage feel had. Erik Wofford had dat het meest. Geld speelde natuurlijk geen rol (lacht).»

Boels «Die vintage feel is: hoe zowat alles van Ariel Pink klinkt. En alles wat Wofford doet, met name ‘Relax’ van Holy Wave en ‘Fits’ van White Denim. De drums mogen niet te snappy klinken. Het mag allemaal niet overgeproducet, laat staan platgepompt klinken. Het mag ook wat kraken.»

HUMO Voor de radio, Studio Brussel bijvoorbeeld, mag het allemaal niet te veel kraken. Groepen moeten al eens een opgepoetste versie van hun single opnemen.

Melis «Ja, met ‘Dream On’, de tweede single uit onze eerste plaat, hebben we dat probleem gehad. Uiteindelijk werd die single wel gedraaid, maar dan wel een nieuwe radio edit die we hadden laten maken.»

Boels «Voor ‘Specks’ hebben we dat preventief al gedaan. Dat draait om stomme dingen, frequenties, dat het iets properder is, wat poppier. Ik heb daar eigenlijk geen grote problemen mee. Zoals ik al zei: we zijn evengoed popliefhebbers. En dan bedoel ik niet alleen Bill Callahan, maar ook echte, klassieke Elton John-achtige pop als die van Emily King. Klinkt fantastisch, vind ik. Er is al eens geschreven dat we tegen de eighties zijn, maar dat klopt niet echt: we zijn gewoon tegen slechte muziek. Ik begin zelfs meer en meer eightiesdingen goed te vinden: Vangelis. En Elton John dus. Maar ik hou nog steeds niet van de koude, donkere, depressieve klanken uit dat decennium.»

HUMO Stijn, in het Eén-programma ‘Ooit komt het goed’ ging je op zoek naar een job. Welke jobs kunnen er al eens voor zorgen dat Bed Rugs flink aan z’n tourschema moet puzzelen?

Boels «Ik ontwikkel programma’s voor tv. Op dit moment werk ik bij het productiehuis BlazHoffski.»

Melis «Ik heb een koffiebar slash platenwinkel in Antwerpen: Me & My Monkey.

»Het is: heel veel schikken. Ons vijfde lid, Dr. Yorgos Zakarias (Yorgos Tsakiridis, zie ook: The Hickey Underworld en Hazy Hands, red.) is fulltime muzikant. Het probleem met hem is dan weer dat hij in zo veel bands speelt. Maar de rest heeft dus ‘normale’ jobs, en er moet ook rekening gehouden worden met twee klein mannen. Niet bij ons. Wij zijn de slimsten (lacht).»

Boels «Alles moet wijken voor muziek. Mijn zus is mama geworden, en dat was de eerste keer dat – buiten dan bij de mannen van de band – er een kindje werd geboren in mijn nabije omgeving. Natuurlijk was ik heel blij, maar ik ben niet kunnen gaan naar de babyborrel. ‘Maar allee!’ ‘Ja, sorry, ik kan niet.’ Want we moesten toen net in Liverpool spelen.»

HUMO Unizo ziet blijkbaar wel wat in koffiebars annex platenzaken. De ondernemersorganisatie bekroonde onlangs de Gentse Consouling Store als ‘Starter van het Jaar’.

Melis «Mijn vader heeft me dat nog gemaild. Nu: Coffee & Vinyl bestaat al langer en steunt op hetzelfde principe. En in de Tune Up kan je ook een koffie drinken. Nieuw is wat we doen dus zeker niet. Het blijft wel grappig,als officiële instanties als Unizo gaan zeggen: ‘We’re down with it.’»

Boels «Doet me denken aan die keer dat we genomineerd waren voor de MIA’s. We hebben ons toen wel geamuseerd. We zaten in de inner circle, een beetje zoals de golden circle bij een Rolling Stones-concert, net een trapje hoger dan de mensen zónder champagne. Er zat een barrière tussen hen en ons – waartegen ze absoluut niet mochten hangen of leunen. We hebben toen onze champagne aan hen uitgedeeld.»

Melis «We deelden in die inner circle een tafel met de mannen van Meuris en Flying Horseman. We hebben het toen wel een beetje uitgehangen. Af en toe moest men ons komen zeggen: ‘Hou het even wat rustig.’ Beetje te veel zitten spelen met de ijsblokken in de ijsemmer (lacht). Tja: omdat we pal achter Stromae zaten, kwamen we constant in beeld, want hij was alles aan het winnen.»

Vechten in Engeland

HUMO Ty Segall brengt al eens platen uit op het Amerikaanse label Burger Records, waarop ook jullie ep ‘Rapids’ verscheen. Kennen jullie hem persoonlijk?

Boels «Ik ben ooit op hem afgestormd na een show van hem en White Fence in Brussel, in Atelier 210. Ik heb hem vastgepakt, ik was nogal zat. Ik heb ook nog lang met hem zitten babbelen, ik weet alleen niet meer waarover. Het is dat vrijelijk platen uitbrengen van hem, zonder grenzen: ik wou dat ik dat ook kon. Ik heb er om te beginnen al de tijd niet voor.»

Melis «Toch vind ik dat we naar Belgische normen vrij veel uitbrengen. Ty Segall is een muzikaal genie. Ik wou dat ik kon drummen zoals hij drumt in Fuzz. Ik ben echt een megaharde fan. Ik ben hem voor het eerst gaan bekijken in de club Madame Moustache in Brussel, een paar jaar geleden. Grappig: ik kende zijn muziek toen nog helemaal niet zo goed en hij stond aangekondigd als singer-songwriter»

HUMO Een andere bijzonder productieve held van jullie: R. Stevie Moore, de multi-instrumentalist van rond de zestig uit Nashville, die sinds 1976 een stuk of honderd platen heeft gemaakt en weleens de koning van de lofi wordt genoemd.

Melis «Ik heb hem eens geboekt in Scheld’apen. Dat was nog maar zijn tweede Europese show. Yannick was met die muziek afgekomen, hij had tweeëndertig platen van R. Stevie Moore staan in zijn iTunes. We hebben ook eens zijn ‘Why Should I Love You?’ live gecoverd. De tourmanager die Moore toen meehad, is nu de toetseniste van Connan Mockasin, en intussen ook zijn lief. We hebben nog altijd een goeie band met Moore.»

Boels «Elke keer als hij in België speelt, staan we op de guest list: ‘Kom af!’ Vorige keer in Gent, toen Sarah Yu Zeebroek hem had geboekt in De Vooruit bijvoorbeeld. Daar heeft hij achteraf ook nog platen staan uitdelen. Ook die twee die ik net zelf had gekocht. Dju (lacht).»

Melis «Hij is alleen een heel irritante Facebookvriend: hij post gemiddeld zevenendertig statusupdates per dag. Hij zit vaak dingen te bashen die populair zijn en in hetzelfde vaarwater zitten als hij: Mac DeMarco bijvoorbeeld. Het lijkt wel alsof hij daar ruzie mee wil zoeken. Nu ja, ik kan me inbeelden dat het voor een identiteitscrisis zorgt: van volslagen onbekende naar indielieveling.»

HUMO Begrijp je wat iemand al die jaren, toen hij onbekend en onbemind was, dreef om al die uren muziek op plaat te zetten?

Boels «Natuurlijk: er zit gewoon niks anders in zijn hoofd dan muziek. Hij vertelde me dat hij één keer was gaan werken, als ober, en al na vier minuten had hij besloten: nooit meer. En nog eens vijf minuten later had hij er al een nummer over geschreven.»

HUMO Een geruchtje de wereld uithelpen: de naam van de Rock Rally 2014-groep Yawns komt niet van jullie song ‘Yawn’. Ik vroeg het aan Jeroen Ernest Geboers zelf: zijn groepsnaam heeft alles te maken met z’n nachtelijke gewoonte om songs op te nemen.

Boels «Ik heb dat ook onlangs gehoord, geen idee waar dat verhaal vandaan komt. We kennen Yawns wel een beetje: we delen een repetitieruimte in Trix, waar we nog eventjes artist in residence zijn. We zijn dus eigenlijk op zoek naar een ander repetitiekot. Het moet te verwarmen zijn, het mag niet te vochtig zijn, niet te duur, en je moet er op je gemak kunnen zitten. Moeilijk. Zeg maar: hopeloos. We zijn allerlei wilde plannen aan het smeden om samen met The Hickey Underworld buiten de stad een huis te kopen. Of te huren. Of gewoon te delen met een andere band, mensen die je vertrouwt. Met Yorgos hebben we met The Hickey in ieder geval al een gemeenschappelijke factor.»

Melis «Dat was ook waarom we het afgelopen jaar zo productief konden zijn: door Trix. Repeteren vind ik zalig. Verstand op nul, en dan ineens merken dat je een versie van een nummer aan het spelen bent waarvan je zelf onder de indruk bent. En soms is het allemaal zo erbarmelijk dat we op elkaars gezicht willen slaan.»

Boels «Vorige vrijdag nog. Iedereen was moe en niemand kende z’n partijen nog. Het was ook al een tijdje geleden dat we gerepeteerd hadden. Het geheel was niet zo... fantastisch. Soms heb je van die dagen dat het niet lukt.»

HUMO Jullie hebben al getourd in Engeland: wat vinden jullie van de zogenaamde ‘toilet tours’ die beginnende groepen daar noodgedwongen doen, met in het beste geval een wc als kleedkamer?

Melis «En waar je als volgt betaald wordt: ‘Hier: vijftig pond, koop er je eigen drinken mee, ga maar een pizza halen en regel ergens een bed.’ En dan koop je twee pinten en ben je acht pond kwijt (lacht). Ja, je kan je ergeren aan de onpraktische kant van zo’n tour. Maar je zit in een ander land, je maakt een ander soort leven mee: ik vind dat interessant. Op de één of andere manier hebben we ook altijd chance gehad. We spelen in zaaltjes tussen pubs en clubs, waar mensen enthousiast zijn. En het caféleven bloeit daar gewoon heel erg: iedereen komt ook naar bandjes kijken uit interesse voor de muziek.»

Melis «Meegaan met zatte Britten is wel geen goed idee.»

HUMO Na een optreden, of ervoor?

Melis «Om het even. Vorige keer, in Halifax, is het geëindigd in een cafégevecht. Na ons optreden zei een gast in de zaal: ‘Kom mee, ik ken nog een café dat open is.’ Ik denk dat we er nog geen vijf minuten binnen waren, of de ambulance stond er al. Die gast was knock-out geslagen door de buitenwipper. En dan stonden we daar aan dat café. Zonder gids. Zonder compleet strontzatte gids (lacht).»