Bedankt (rv)! Humo-lezers nemen afscheid van Rudy Vandendaele

Humo-journalist, Humo-icoon Rudy Vandendaele gaat met pensioen. De lezers nemen afscheid.

Lees ook het eresaluut van Guy Mortier aan (rv) »

Ondanks zijn weinig ambi­tieuze achternaam deed Rudy Vandendaele me altijd denken aan Federico ­Bahamontes. De beste klimmer van het peloton in de jaren 50 en 60. De journalist op eenzame hoogte, die zijn vakgenoten literair het nakijken gaf. De adelaar van Toledo, zoals Bahamontes werd genoemd, was neergestreken op de redactie van Humo.

Zijn pen was gevreesd. Elke dinsdagmorgen gonsde het in de wandelgangen van de VRT: ‘Staan we in Dwarskijker?’ De kwestie was niet zozeer of er al dan niet lovende kritiek geleverd werd (zelden tot nooit), maar wel of het Zijne Dwarse Majesteit behaagd had ons te fileren. Het ging ons niet om het rapport – dat was altijd subliem en hilarisch geschreven – maar of we er wel één kregen. Want dat was het ergste: niet besproken worden. Hoe bellettrie tot masochisme leiden kan: il faut le faire.

(rv) stopte jaren geleden al eens met Dwarskijker uit ­metaalmoeheid – je zult maar decennialang beroepshalve naar dat fletse scherm moeten kijken – maar deze keer lijkt het afscheid helaas definitief. Toch zie ik één opening: ik kan me niet voorstellen dat (rv) de titel van zijn afscheidscolumn, ‘Arrivederci’, als een banale uitzwaaiterm koos. De taalgourmand stopte er een belofte in, ben ik wel zeker.

Guido De Bruyn, Liedekerke.

✏︎✏︎✏︎

Een vurige oproep aan de redactie en al wie Rudy -Vandendaele op andere gedachten kan brengen: laat hem niet gaan! Er zijn talloze lezers die net zoals ik zijn humoristische en klare kijk op de wereld in het algemeen en op de tv-programma’s in het bijzonder (nog) niet willen missen.

Trouwens, als Humo een grote hartstocht in zijn leven is, waarom dan niet afronden op 40 of 45 jaar in plaats van op 36 jaar? Bovendien is hij nog jaren verwijderd van de pensioenleeftijd van 67 jaar en heeft hij nog niets van zijn schrijverstalent ingeboet.

Is bijklussen bij Humo na zijn pensioen geen mogelijkheid? Om het verouderingsproces tegen te gaan kan hij de adviezen op blz. 24 van Humo 4096 opvolgen.

Martine Pathé, Gentbrugge.

✏︎✏︎✏︎

Ik hou van het subtiele gebruik van het Nederlands, liefst met een vleugje ironie – mooier wordt het niet. Ik hou van Nescio, Elsschot, -Carmiggelt, Bomans. Die zijn dood. Mijn grootste held leeft nog, maar hij heeft in zijn laatste column zijn pen-sioen aangekondigd. Verdomme, Rudy Vandendaele, het is je gegund, maar wat ga ik je missen. Kun je niet een béétje blijven en je column op pagina 5 aanhouden? Toe, Rudy, ik zal niet de enige zijn die met ontwenningsverschijnselen kampt als het ineens over en uit is. Hoe dan ook, ik bedank je voor het eindeloze leesplezier dat je me al die jaren hebt bezorgd. Het ga je goed!

Dirk Van den Eede, Geraardsbergen.

✏︎✏︎✏︎

Met spijt vernam ik dat Rudy Vandendaele afscheid neemt. Een pen die scherp, sarcastisch en cynisch kon zijn, ook empathisch en bovenal subliem. Hoe dikwijls is het niet gebeurd dat ik hardop begon te lachen toen ik zijn bijdrage las! Ik ga hem missen. Het ga je goed, Rudy!

John Roussard, Hasselt.

✏︎✏︎✏︎

Beste Rudy Vandendaele,

Ik was geschrokken dat u ermee stopt. Ik lees Humo met veel plezier sinds mijn 15de, en ik word eind maart 65. Ik heb nog ‘Dwarskijker’ en ‘De man in het venster’ gelezen van de hand van Willy -Courteaux.

Ondanks het feit dat u veel programma’s recenseerde die ik niet had bekeken, kon ik mij tot lachens toe vermaken met uw commentaren. Dikwijls dacht ik bij mezelf: waar haalt hij die ironische schrijfstijl en gevatte humoristische opmerkingen vandaan? Al jaren ga ik op dinsdagavond met Humo naar bed. Mijn partner is helaas al tien jaar overleden, maar als hij vroeger wakker werd omdat ik in lachen uitbarstte, vroeg hij mij telkens wat er scheelde. Ik zei toen dat het aan Humo lag, maar ik kon moeilijk de recensies in het Frans vertalen – hij was Fransman van geboorte.

Dat ik een fervente Humo-lezeres ben, is aan u te danken, Rudy, en aan Wilfried Hendrickx, Jan Hertoghs, Noud Jansen, wijlen Raf Sauviller en mijn favoriete name-dropper, Serge Simonart.

Arrivederci, Rudy, ti

auguro il meglio per il futuro.

Monique De Muyter, Overboelare.

✏︎✏︎✏︎

Beste Rudy Vandendaele, u hebt dus écht het laatste loodje gelegd? Het zat er al een tijdje aan te komen en tóch ben ik bedroefd, leeg en stil achtergebleven. Grazie mille, Rudy Dwarskijker, addio!

Erwin Melaerts, Mechelen.

✏︎✏︎✏︎

Het zat eraan te komen, en toch zijn we er helemaal on-dersteboven van. Was dat echt het laatste loodje van Rudy -Vandendaele? We zullen hem missen, en niet alleen om dat -heerlijke -Nederlands – wie zal nog beeldende begrippen als -‘fieselemie’ in elegante vol-zinnen gieten? Maar de angst giert door onze keel als we er nog maar aan denken dat we voortaan zelf naar die tv-programma’s moeten kijken. Blij dat wij bij die uitgelezen lezersschare waren.

Sancho Vanherck, Reninge.

✏︎✏︎✏︎

Natuurlijk blijf je tegen beter weten in dapper denken dat het wel weer goed komt met deze klotewereld, waarin domheid zegeviert. En elke ochtend schraap je ontredderd al je moed bij elkaar om het positieve verschil te maken met je herbruikbare boodschappentas en ostentatieve groet.

Maar in de 4096ste Humo moeten lezen dat Rudy -Vandendaele ermee stopt, dat is er los over. Nadrukkelijk deprimerend nieuws in dit tochtgat aan de Noordzee. Doe het licht nu maar uit. Ik geef het op. Al die jaren hebben wij vurig verlangd jouw fieselemie te mogen zien, en nú kom je met een foto?

Geert Moons, Sint-Agatha-Rode.

✏︎✏︎✏︎

Beste Rudy Vandendaele,

Het is dus blijkbaar écht zover, ik zal in de toekomst een andere Humo lezen. De laatste drie decennia, vooral sinds Dwarskijker jouw rubriek werd, begon de wekelijkse lezing van mijn favoriete weekblad met wat jij te vertellen had over de televisieprogramma’s die ik vaak niet eens zelf had bekeken. Met stijgende verbazing las ik, en bleef ik lezen, omwille van zoveel scherpte, taalkennis en creatieve woordkeuze, en meer nog omwille van het zo uiterst zeldzaam samengaan van stilistisch meesterschap en het hart op de juiste plaats.

Ik mag hopen dat je – het tutoyeren voelt niet helemaal oké – het schrijven voor het ruimere publiek nog enigszins blijft beoefenen, beste Rudy. Dat is evenwel een verzoek uit eigenbelang, vrees ik. Voor het algemene belang heb je al meer gedaan dan je misschien zelf beseft. Verplichte kost in de lessen -Nederlands en moraalfilosofie, zou ik zo zeggen.

Bedankt voor die vele jaren aan prachtige teksten en morele steun. Je was een warm en onvergetelijk baken in een barre wereld, geniet van je pensioen! Hopelijk tot ooit, het ga je goed.

Frans Scholiers, via mail.

✏︎✏︎✏︎

Als wij met z’n allen langer moeten of mogen werken, waarom geldt dat dan niet voor Rudy -Vandendaele? Ik ben ronduit ontdaan door zijn afscheidscolumn in Humo 4096. Al meer dan vijftig jaar verslind ik wekelijks Humo, de spraakmakende interviews van Rudy en vooral zijn onvolprezen rubriek Dwarskijker. Een ogenschijnlijk banale rubriek als een televisiekritiek werd door (rv) verheven tot een literair genre zonder weerga. Ik, en ongetwijfeld talloze anderen met mij, genoten telkens van zijn virtuoze taal en van zijn niet-aflatende ijver om het Nederlands niet in te ruilen voor de krakkemikkige gewesttaaltjes die desondanks steeds meer opduiken in alle media.

Wij zijn blijkbaar leeftijdsgenoten en dat schept een band, ook al door de ongemakkelijke confrontatie met onze onvermijdelijke eindigheid. Tot slot heb ik nog een ietwat familiaire suggestie: Rudy, schrijf een boek. En bedankt voor alles!

Marc Meert, Lebbeke.

✏︎✏︎✏︎

Arrivederci, Rudy,

Met veel pijn in mijn hart lees ik dat het zover is, je afscheid van ons teerbeminde blad. Je hebt hard gewerkt, veel lief en leed gedeeld en vooral veel gelachen. Ik ben altijd onder de indruk geweest van je fantastische interviewstijl, en daarmee bedoel ik stijl en respect, en je straffe kijk op de zaken. Ik zal je missen in Humo, maar niet in mijn hart. See you soon. Een -weetje: mensen denken dat wie met pensioen is, niets meer te doen heeft. Think again.

Denise Van den Bergh, gewezen redactiesecre-ta-resse Humo, Brussel.

✏︎✏︎✏︎

Allerbeste Rudy,

Humo is als het ware mijn dikke vriend en jij bent bij Humo een gigantische steunbeer. Met pijn in het hart heb ik, en velen met mij, vastgesteld dat we vanaf heden blijkbaar voor altijd met een groot gemis onze teergeliefde Humo zullen openslaan. Jouw schrijfstijl is immers fenomenaal: uitermate ernstig in combinatie met fijnzinnige humor. Ik heb een (rv)-map aangelegd met artikels van jou, en daarin heb ik passages aangeduid waarin ik het volmondig met jou eens was. Tal van literaire voltreffers van formaat troffen mij week na week, jaar na jaar. Ik hoop dat je blijft schrijven, al is het los van Humo. Het ga je goed!

Kristien Croimans, -Diepenbeek.

✏︎✏︎✏︎

In de prille jaren 80 moest ik me als rock­fotograaf ­samen met ­journalist Chris Schraepen op een ongezellig ochtenduur aanmelden in het Sheraton in Brussel. Daar mochten we Phil Collins interviewen. Daarna werden we door ­iemand van zijn platenfirma voorgesteld aan een nieuw lid van ­Humo’s boys town, Rudy Vandendaele. Hij bleek behoorlijk zenuw­achtig: het was zijn eerste interview voor de TTT-club. Chris en ik konden hem geruststellen, want Phil Collins was een amicale gesprekspartner.

Alras bleek dat Rudy en ikzelf op luttele kilometers van elkaar onder de uitstoot van de centrale van Ruien opgegroeid waren. Bijzonder snel was duidelijk dat Humo er een uitmuntende rock-’n-rolljournalist bij had. Guy Mortier had voor de zoveelste keer goed gekozen. Jarenlang was het duo (rv)-(pdw) op concerten en festivals een certitude: we waren verzekerd van ambiance, maar ook van geestige en trefzekere recensies en ­interviews.

Toen Rudy in 1991 de ­rubriek Dwarskijker overnam, werd echt duidelijk hoe hij zijn pen kon scherpen. Keer op keer fileerde hij al wat zich op en rond de beeldbuis voltrok, en dat met een taalvirtuositeit die hier te lande nimmer vertoond was. Bedankt voor al dat ­leesplezier!

Guy Erregat, Etikhove.