Before the Devil Knows You're Dead
De ouden van dagen slaan toe! De 83-jarige Sidney Lumet komt aanzetten met zijn beste film sinds 'Prince of the City' uit 1981; de 76-jarige Mike Nichols schenkt ons een heerlijke satire, en ook de 71-jarige Ken Loach gooit van op de barricaden nog eens een filmpje door het raam: yep, deze week laten de old farts het jonge geweld een stevig poepje ruiken, alle steunkousen en gehoorapparaten nog aan toe!
Vooral Lumet, allesbehalve een fossiel, gooit hoge ogen: deze voortreffelijke vakman staat in de eregalerij van Hollywood misschien een trapje lager dan Scorsese of Coppola, maar hij is dus wél de regisseur van de onverwoestbare fiftiesklassieker '12 Angry Men' - jawel, zólang draait hij al mee - en bovendien hielp hij de seventies mee vormgeven met meesterwerken als 'Serpico', 'Dog Day Afternoon' en het visionaire 'Network'.
'Before the Devil Knows You're Dead' laat zien dat de cineast ondanks het klimmen der jaren momenteel scherper staat dan een stel vers geslepen keukenmessen: noem hem gerust Sidney Lemmet.
De film gaat van start met een door twee in geldnood verkerende broers - Philip Seymour Hoffman en Ethan Hawke! - beraamde overval op een juwelierszaak. Maar het gaat mis: er vallen schoten, en twee mensen komen om. Met chirurgische precisie, alsof hij een meedogenloze punctie op zijn personages verricht, dissecteert Lumet vervolgens de vier dagen vóór en de week ná de overval.
Die door de tijd zigzaggende vertelstructuur - Alejandro Gonzáles Iñárritu hakt met hetzelfde bijltje - voelt evenwel op geen énkel moment gekunsteld aan: hoe meer je te weten komt over de door etterende familiewonden getekende voorgeschiedenis van de broers, hoe meer het verhaal aan emotionele stootkracht wint - tot de onthutsende finale je met een mokerslag van Freddy De Kerpeliaanse allure doet beseffen dat je al die tijd niet alleen naar een ultraspannende misdaadprent maar ook naar een gitzwarte, rond hebzucht, vervreemding en bittere jaloezie draaiende Amerikaanse Tragedie hebt zitten kijken.
En dan die vertolkingen! Hoffman en Hawke zijn qua uiterlijk uit twee totaal verschillende soorten natuursteen gekapt, en tóch vormen ze een overtuigend broederpaar. En als we u dan nog vertellen dat de papa wordt vertolkt door niemand minder dan Albert Finney, dan weet u het wel: rep u naar de bioscoop - voordat de Gehoornde u bij de lurven grijpt.
