'Belga Sport': Bob Peeters en het mirakel van Lierse

Bijna twintig jaar geleden zette het kleine Lierse SK de grote jongens van Anderlecht, Club Brugge en Standard een neus. Onder leiding van trainer Eric Gerets, bijgenaamd De Leeuw, haalde het elftal uit Lier – dat voor een groot deel bestond uit spelers uit de eigen jeugdopleiding – verrassend de landstitel binnen. ‘Belga Sport’ blikt terug op dat wonderjaar 1997: voor Gerets was het de start van een fraaie trainerscarrière in het buitenland; voor jonge, gretige talenten als Nico Van Kerckhoven, Dirk Huysmans en de toen al hoog opgeschoten spits Bob Peeters een overgetelijk hoogtepunt.

'Eric Gerets liet ons dromen: we moesten elke dag hoger mikken' Bob Peeters

HUMO Wat schiet er je spontaan te binnen als je aan dat fameuze jaar terugdenkt?

Bob Peeters «Onze wedstrijd tegen AA Gent: wij stonden 2-4 voor, zij maakten er nog 4-4 van. Ik zie Gerets en wijlen Lei Clijsters (destijds trainer van AA Gent, red.) nog voor hun dug-out staan, allebei stijf van de zenuwen. Met nog enkele minuten te spelen, kregen we een vrije trap: een verdediger van Gent werkte hem in eigen doel en we wonnen. Doordat Club Brugge dat weekend verloor, kwamen we op kop, zeven speeldagen voor het einde. Dat was het kantelmoment.»

HUMO De aflevering heet ‘Het mirakel van De Leeuw’. Was Gerets zo bepalend?

Peeters «Dat denk ik wel. Vanaf 1994 had hij geleidelijk een hoop jonge gasten in het elftal gedropt, en hij liet ons dromen: we moesten elke dag hoger mikken. Als je kijkt naar de ploeg van toen, was die titel toch écht een wonder. Ik lees nu dat Zulte Waregem de volgende ‘kleine kampioen’ kan worden, na Lierse dus, maar qua budget is dat niet te vergelijken: wij speelden met veertien jongens uit de eigen jeugd.»

HUMO Wat voor een coach was hij?

Peeters «Héél gedreven. Het idee leeft dat hij stug was en erg gesteld op discipline, maar dat viel goed mee. Ik denk dat hij in die drie jaar geen twee boetes heeft uitgedeeld. Hij wilde het maximum uit zijn spelers halen, maar tegelijk gaf hij ons ook veel vrijheid.

»We hebben ook aanvaringen gehad, hoor: zoals die keer dat ik de neus van Carl Hoefkens had gebroken met m’n elleboog. Gerets en ik stonden neus aan neus, we scholden mekaar verrot. Maar hij was niet rancuneus: een paar uur later belde hij me al op, en alles was vergeten. Eric was een goeie peoplemanager.»

HUMO Van de leeuw in Gerets schiet nog weinig over. Die hersenbloeding in 2012 heeft van hem een fragiele, wat eenzame man gemaakt.

Peeters «Onderschat het trainersvak niet. Als je het zo intensief als hij beleefd hebt: dat vreet aan je. Vroeg of laat ondervind je daar de weerbots van. Hij geniet nu van zijn rust.»

HUMO Heb je nog contact met hem?

Peeters «We bellen af en toe. Drie dagen voor mijn laatste wedstrijd als coach van Lokeren heb ik urenlang bij hem thuis zitten praten. Ik zat in een moeilijke situatie, en dan voel ik me niet te groot om eens bij een ander mijn licht op te steken. Meteen na de wedstrijd – we wonnen van Westerlo – belde hij me op om me te feliciteren. Een beetje een lullig gesprek, want ondanks die overwinning was ik al ontslagen (lacht).»

HUMO Hoe zit het ondertussen met jouw trainerscarrière?

Peeters «Ik heb een paar aanbiedingen gekregen, maar ik ben er niet op ingegaan: ik wacht liever nog wat af. Ik doe wel wat dingen voor tv, en ondertussen geniet ik wat van het leven – beetje aperitieven en lekker eten. Nee, ik kook zelf niet. Ik kan nog net een ei bakken, maar eigenlijk moet ik van mijn vrouw uit de keuken blijven. Eén keer heb ik me aan spaghetti gewaagd: nog voor hij op tafel kwam, had ik hem al opgegeten (lacht).»