Belgen boven: de vaderlandse platen van het jaar

België boven! In onze nationale talentenpoel is dit jaar weer heel wat lekkers komen bovendrijven: van puisterige punk over schunnige jazzexperimenten tot moddervette r&b. Er waren mooie debuten, grootheden die terugkwamen, mastodonten die ermee ophielden. Van alle platen is er ééntje in onze Definitieve Top 10 van 2017 beland: daarover meer op pagina 164, hier ontdekt u al de rest.

'Een ingetogen dans van geweld, zelfreflectie en prikkeldraad'

Het jaar begon, zoals het dat pleegt te doen, in januari, met een plaat waarvoor de toetsencombinatie ‘CTRL+C’ is uitgevonden: ‘Hypopotomonstrosesquipedaliophobia’ van Hypochristmutreefuzz. Als we een genre moeten kiezen, dan maar ‘noiserock’. Kandidaat ‘Belgisch debuut van het jaar’. Strijden om dezelfde titel: ‘Eagle Castle BBQ’ van Equal Idiots, ‘On the Outside’ van VRWRK, ‘Running Days’ van J. Bernardt, ‘Different Waters’ van Coely en ‘Rebelation’ van TheColorGrey.

Ziet u die laatste twee daar staan? Vlaanderen is altijd een gitaarland geweest, maar was dit misschien het jaar waarin hiphop definitief zijn doorgang vond naar de mainstream. Zie ook: Zwangere Guy, blackwave. en vooral ook Roméo Elvis. Wie die laatste live mocht meemaken, weet dat hij – een stijlvolle, slimme, stoere rapper mét zelfrelativering – misschien wel de grootste vaderlandse ontdekking van het jaar is. Zijn ‘Morale 2’? Vachement chouette!

Misschien de ontdekking van vólgend jaar: WWWater. In het dagelijkse leven heet ze Charlotte Adigéry maar u mag ook gewoon ‘de Vlaamse FKA Twigs’ zeggen. Ze bracht twee ep’s uit: één onder eigen naam, één officieel als WWWater, op het label van Soulwax.

undefined

Zei daar iemand Soulwax!? In maart was het zover, ze kwam binnen op de redactie met confetti en slingers en al: ‘From Deewee’, de eerste échte Soulwax-plaat sinds 2005. Hoe klonk ze? In de Humo-recensie werden Kraftwerk, Tangerine Dream, Nine Inch Nails, Giorgio Moroder, Sepultura, Battles en Depeche Mode als ankerpunten aangehaald, dat geeft dus een idee. Als u een adjectief zocht: retegoed.

Ingetogen dans

Even leek het helemáál terug 2005, want we werden ook getrakteerd op de nieuwe plaat van Tim Vanhamels veel te lang van de aardbodem verdwenen Millionaire: wat ons betreft het enige project dat Vanhamel in zijn leven nog hoeft te bestieren. Vanhamel is nu bijna 40, maar op ‘Sciencing’ bricoleert hij nog altijd even goed sonische wervelstormen als toen hij 25 was. Tegelijk is ‘Sciencing’ veel méér dan harde gitaren: het is een geheimzinnige plaat die kronkelt volgens de paadjes van Vanhamels brein, en die z’n geheimen pas na lange tijd prijsgeeft. Het is onze Belgische Plaat Van Het Jaar, ja.

undefined

‘Ik ga me op mijn studio concentreren en Tommy heeft ook zijn handen vol. Er blijft voor Magnus gewoon té weinig tijd over.’ Jep, twee acts verrezen dit jaar uit hun winterslaap, maar we moesten er ook wel een monument voor teruggeven: Magnus liet enkele afscheidsgeschenkjes achter voor onder de kerstboom (de ep ‘Look at Us Now’ én een ‘best of’), maar daarna… ‘Someone turned the light on, baby’: de show is gedaan.

Van definitief afscheid naar grote doorbraak: dit jaar kon je niet om Tamino, zijn stem en zijn ‘Habibi’ heen. Geboren in 1996, die jongen, dus mathematisch is het mogelijk dat hij écht het illegitieme liefdeskind van Thom Yorke en Jeff Buckley is. Nu nog bevestigen met die full-lp: geen druk!

Over pruttelende genialiteit gesproken: 2017 was ook het jaar van Klubbb3’s langverwachte filosofische plaat ‘Jetzt geht’s richtig los’. Er werd volop talent bevestigd en reputaties werden in steen gebeiteld. De jonge jazzgoden deden het prima: ‘The Boiling Ground’ van Nordmann en ‘Old Dreams New Planets’ van STUFF. waren vlammende epistels. Voor de beste drumpartijen van Gent en omstreken moet u nog altijd bij Lander Gyselinck zijn: de constante waarrond de chaos van STUFF. voorbijzoeft. De hoes van STUFF. is bíjna even mooi als die van hun debuut, maar niet zo mooi als de prachtige foto die Stephan Vanfleteren nam voor Amenra’s ‘Mass VI’. De muziek die erop staat – een bij momenten bijna ingetogen dans van geweld, zelfreflectie en prikkeldraad – is zo mogelijk nog beter.

Bracht Triggerfinger dit jaar óók nog een plaat uit? Shit, natúúrlijk: ‘Colossus’ is een goeie titel voor een kolossale plaat. Waarom staat die eigenlijk óók niet in onze top 10? Klachten mogen naar redactie@demorgen.be! In alle luwte maakte School Is Cool een parel van een popplaat: ‘Good News’ is verreweg hun beste werk tot nu toe. En wie erin geslaagd is om Girls In Hawaii tot hiertoe volstrekt te negeren: ‘Nocturne’ was weer een prachtig plaatje, belúíster het dan toch eens.

Trots van Charleroi

Door nog minder mensen gehoord, en daarom het ontdekken des te meer waard: ‘Cult of Yes’ van Pascal Deweze en de zelfgetitelde plaat van Dieter von Deurne & The Politics. Het hanengevecht tussen Jinte Deprez en Maarten Devoldere, de twee frontmannen van Balthazar, eindigde dit jaar op een ex aequo: Deprez maakte met ‘Running Days’ een spaarzame, onmetelijk cóóle popplaat en Devoldere maakte met ‘Warhaus’ een spaarzame, onmetelijk cóóle popplaat. En toch klinken ze allebei totaal anders, écht! Het komt hierop neer: verkeert u ergens met Maarten en Jinte in een kamer, dan is het afwachten wie het meisje zal krijgen, maar ú slaapt alleen.

En als u dan toch vol melancholie en onbestemd verlangen in uw bed ligt, zet dan misschien – ter troost, maar met het risico om nóg dieper in het donker te glijden – ‘Lilies’ van Melanie De Biasio op. De Trots van Charleroi (sorry, Zebra’s) heeft internationale klasse, zoveel is zeker. En dan was er – last but definitely not least – natuurlijk ook nog de nieuwe Oscar And The Wolf... Oh, onze plaats is op! Jammerrr!