'Belgica': Felix van Groeningen & Charlotte Vandermeersch over de film van zijn leven
Het is hartverwarmend te merken dat de gezellige puinhoop ten huize van Van Groeningen nog altijd dezelfde is als twee jaar geleden. Wij zullen het over ‘Belgica’ hebben, de film geïnspireerd op het roemruchte café van zijn vader: de Charlatan. De eerste film ook waarin zijn levensgezel Charlotte Vandermeersch een rol speelt.
'Op mijn 17de besefte ik dat ik moest kiezen tussen de wereld van de nacht – uitgaan en feesten – en die van het filmmaken'
Zij rent op dit moment als een orkaan door de keuken. Ze heeft honger en moet afvallen, roept ze, terwijl ze kip bakt, die in een kom met sla gooit en gulzig begint te eten. Felix ontwijkt haar omzichtig terwijl hij thee voor ons probeert te zetten en al geeuwend zijn jetlag onderdrukt – hij is net terug van een meeting in Los Angeles. Kortom: een gezellige chaos. En geen spoor van sterallures. Ook niet als we het koppel feliciteren met de prijs voor Beste Regie die ‘Belgica’ al meteen binnenhaalde op Sundance – het belangrijkste festival voor de onafhankelijke film – en het nieuws dat Netflix net de rechten van ‘Belgica’ heeft gekocht.
Felix van Groeningen «Dat is natuurlijk allemaal wel cool, maar de vraag is: verdien ik dat?»
HUMO Wat zeg je nu?
Van Groeningen «Het is elke keer zo gek wat er allemaal met je film gebeurt zodra je hem loslaat. Voordat ‘Belgica’ op Sundance stond, is hij voor een heleboel andere festivals níét geselecteerd. Dat was bij ‘The Broken Circle Breakdown’ ook zo. Toen die film net af was, ben ik een poosje doodongelukkig geweest. Alle grote festivals – Cannes, Toronto – wezen de film af. Ik kreeg het gevoel dat mensen het echt niet zágen, en zat heel lang met het gevoel: misschien heb ik het mis en heb ik helemaal geen goeie film gemaakt?»
Bekijk een fotoverslag van 'Belgica' op Sundance:
[FOTOSPECIAL_35779]
Charlotte Vandermeersch «Ik zei Felix dan steeds: ‘Kijk naar wat het is. Het is gewoon goed en mooi.
»Maar het is wel raar: je maakt een kunstwerk, maar omdat dat werk ook entertainmentwaarde heeft, en entertainment business is, moet je er via festivals en prijzen voor zorgen dat mensen meer zin krijgen om je film te zien. Je moet dus met je kunstwerk aan wedstrijdjes deelnemen, en dat is toch wel een beetje gek. En ook al weet je dat het eigenlijk naast de kwestie is, toch begin je te twijfelen als je die wedstrijdjes niet wint.»
Van Groeningen «Nu, bij ‘Belgica’ ligt het anders. Een Oscarnominatie zit er niet in. Het is een totaal andere film die ook een heel andere weg zal afleggen.»
undefined
'Een Oscarnominatie zit er niet in – er gaan geen kindjes dood'
Vandermeersch «Misschien is het geen film voor iedereen?»
Van Groeningen «‘The Broken Circle’ gaat over de kern van het leven die je midscheeps raakt. Moeilijk te overtreffen, dus dat wilde ik ook niet proberen. In ‘Belgica’ gaan er geen kindjes dood, er gaat zelfs helemaal niemand dood.»
HUMO De film zuigt je mee in een roes. Ik merkte dat ik tijdens het kijken onbewust zat te glimlachen, omdat ik mijn uitgaansleven van vroeger zat te herbeleven. Ook vanwege de fantastische soundtrack is de film een belevenis.
Van Groeningen «Dat is wat veel mensen zeggen. Terwijl ik zo hard met Arne Sierens aan het scenario heb gewerkt. We wilden echt wel een verhaal vertellen, met personages die evolueren.»
Vandermeersch «‘Belgica’ schetst een beeld van het minimaatschappijtje dat het café eigenlijk was. Het gaat over hoe je de complexiteit van het leven moet aanvaarden, over trouw willen zijn maar toch ook je grenzen en de roes willen opzoeken.»
Van Groeningen «Over hoe dat miniwereldje groeit en daardoor verandert. De broers die het café runnen worden daardoor gedwongen hun demonen te beteugelen en zakelijker te worden.»
HUMO Waarom wou je het verhaal van de Charlatan, het Gentse café dat je vader is begonnen, eigenlijk vertellen?
Van Groeningen «Omdat ik in de Charlatan heb gewerkt en de opkomst en ondergang van dat kloppende hart van Gent van dichtbij heb meegemaakt. Ik weet ook hoe mensen die heel hecht zijn – zoals Jo en Frank, de bazen van de Belgica – opeens lijnrecht tegenover elkaar kunnen komen te staan. Ik ken ook het gevoel van heel erg naar iemand op te kijken en dat ideaalbeeld opeens helemaal te zien afbrokkelen. Wat ik een interessante vraag vond was: ontspoort Frank zomaar? Of wordt hij alsmaar destructiever omdat hij voelt dat zijn jongere broer Jo zijn respect voor hem verliest? Zo werkt het dikwijls, heb ik gemerkt, dat je onbewust het beeld begint in te vullen dat je ziet in de blik van een ander. En omdat je je voor die blik schaamt, doe je er nog een schep bovenop.»
undefined
'Mijn moeder heeft later toegegeven dat die vrije liefde weinig goeds oplevert: 'Hou Charlotte bij de hand,' zegt ze nu'
HUMO Het wonderlijke is dat je broer Seppe zijn boek over de zonderlinge wereld van communes, vrije liefde en drugs waarin jullie opgroeiden, ‘Aards paradijs’ noemde, terwijl de Belgica in de film steeds het oord van verderf wordt genoemd.
Van Groeningen «Haha, dat heb je goed gezien.»
Vandermeersch «Zijn broer schreef dat boek deels vanuit een nostalgisch verlangen naar zijn kindertijd. Felix kent die romantische reflex ook, maar ik denk dat hij met veel meer afstand terugblikt. Veel meer ook dan ik dat doe. Hij laat makkelijk los en kan daardoor zonder pijn de realiteit onder ogen zien, en tonen hoe die werkelijk was.»
HUMO De film is keihard, soms op het vulgaire af. Ik heb het nu over de scène waarin al die naakte lichamen over elkaar kruipen.
Van Groeningen «Ja, in het begin is de Belgica een gewoon café, maar halverwege de film wordt de sfeer donker, en komt er agressie en allerlei geflikflooi van.»
HUMO En daar stond jij als 14-jarige jongen tussen en je keek ernaar. Wist je van die orgieën?
Van Groeningen «Orgieën zijn er nooit geweest. Maar kijk: in een café waar bovenkamertjes zijn, gebeurt het weleens dat een paar mensen van het personeel een halfuurtje verdwijnen. Dan wist je dat ze van bil gingen. Dat is toch niet zo vreemd? En ik ben er zelf ook volwassen geworden, hè.
»Wat ik me vooral herinner van die tijd, en dat is wat ik in de film heb willen steken, is de roes waarin je verzeild raakt – het gevoel: alles is goed – en het moment daarna dat je achteromkijkt en ineens beseft: het is helemaal niet meer goed. Het project waar we met z’n allen zo in geloofden is in een monster veranderd – en niemand die weet hoe we het moeten temmen.»
HUMO Wat deed je als de dingen uit de hand liepen terwijl jij stond te werken?
Van Groeningen «Als het fout liep terwijl mijn vader er niet was, trokken mijn broer en ik ons dat wel aan, maar tegelijkertijd deden we mee. Het was echt een heel maffe periode.»
HUMO Dat ervaar je echt terwijl je naar ‘Belgica’ kijkt. Mede dankzij de onweerstaanbare soundtrack die de Dewaele-broers componeerden. Muziek speelt in ‘Belgica’, nog meer dan in ‘The Broken Circle Breakdown’, de hoofdrol.
Vandermeersch «Bij ‘The Broken Circle Breakdown’ was de muziek al met het dramatische verhaal verweven in de originele theatervoorstelling van Johan Heldenbergh. Felix is toen helemaal op z’n Felix’ opgegaan in hoe dat werkt, hoe muziek een verhaal kan versterken, en is met die kennis gaan experimenteren.»
Nestdrang
HUMO Charlotte, ben jij ook iemand die graag experimenteert? Zo knap en ingetogen als in ‘Belgica’ heb ik je nog nooit zien spelen.
Vandermeersch «Ben je niet vooral verrast omdat ik er met die zwarte haren zo anders uitzie? Toen ik meezong in ‘We Love Lou’, de hommage van Tom Hannes aan Lou Reed, en als Edie Sedgwick een zwarte pruik droeg, had zelfs mijn moeder me niet herkend. Het is trouwens tijdens dat optreden dat Felix voor het eerst heeft gedacht: dat is Isabelle uit ‘Belgica’. Charlotte moet haar spelen.»
''Belgica' gaat over het moment waarop je beseft: het project waar we met z'n allen zo in geloofden is in een monster veranderd – en niemand die weet hoe we het moeten temmen.'
undefined
HUMO Daarvoor had hij nog niet aan jou gedacht?
Vandermeersch «Dat weet ik niet.»
HUMO Had je hem dan niet gevraagd of je deze keer wél in zijn film mocht meespelen?
Vandermeersch «Op papier was Isabelle een ietwat mollige vrouw met kort zwart haar. Het is dus niet zo dat ik meteen dacht: ‘Echt een personage voor mij!’ Maar ik heb wel meegeschreven aan haar rol, en tijdens één van die sessies heb ik langs mijn neus weg laten vallen: ‘Nou, op zich zou ik het wel leuk vinden om…’ Ik heb niet echt zitten hengelen – er was geen sprake van dwang of chantage – maar hem helemaal niks laten weten, zou stom geweest zijn, toch?»
Van Groeningen (schatert)
HUMO Felix, je hebt de hint opgepikt?
Van Groeningen «Jawel.»
HUMO Maar je hebt niet gereageerd?
Vandermeersch «Nee.»
undefined
'Toen Felix me eindelijk vroeg of ik in zijn film wou meespelen, voelde dat aan als een huwelijksaanzoek'
Van Groeningen «Na ‘The Broken Circle Breakdown’ wisten we allebei: Charlotte die zoals toen auditie komt doen bij mij, dat is geen optie meer.»
Vandermeersch «De verhouding tussen Felix en mij tijdens die auditie: dat is gewoon niet gezond als koppel.»
Van Groeningen «Dus toen Charlotte zich heel subtiel aanbood voor de rol van Isabelle heb ik niet gereageerd omdat ik het niet goed wist. En als ik het niet goed weet, dan laat ik de dingen gewoon een beetje sudderen. En toen zag ik haar plots met die zwarte pruik op. In mijn hoofd vielen zij en Isabelle ineens samen. Zo gaat dat altijd bij mij. Na zo’n klik twijfel ik geen moment meer.»
Vandermeersch «En toen heeft hij het me gevraagd. Het voelde aan als een huwelijksaanzoek. Echt heel ontroerend. Ik vond het van zoveel vertrouwen getuigen.»
Van Groeningen «Charlotte heeft ook meegeschreven aan het scenario van ‘Belgica’. Ze was heel belangrijk voor de uitwerking van de vrouwenrollen, waar ze wel wat commentaar op had.»
HUMO Wat wou je veranderen?
Van Groeningen «Ze wou niet dat Frank ging rondpoepen omdat het thuis niet goed was.»
Vandermeersch «Het is nog steeds niet zo dat je denkt: die Frank komt in een zevende hemel terecht als hij thuiskomt. Maar ik hoop dat je nu, door die korte uiteenzetting over hun situatie, wel begrijpt dat het een rock-’n-rollkoppel is geweest, dat ze vroeger veel uitgingen samen, dat Isabelle wel een vrouw met pit is, maar dat ze het allemaal wel gehad heeft en nu gewoon een nest wil bouwen. Zij dacht dat Frank op dezelfde golflengte zat. Dus wanneer hij out of the blue meldt dat hij het café van zijn broer mee wil runnen en hun spaargeld daarin wil steken, dan wringt dat. Nu, uiteindelijk geeft ze vrij snel toe, omdat ze dat rock-’n-rollgevoel wel begrijpt.»
undefined
undefined
'Charlotte Vandermeersch als Isabelle in 'Belgica': 'Op papier was ze een ietwat mollige vrouw met kort zwart haar. Ik dacht dus niet meteen: 'Echt een personage voor mij!''
HUMO Toch maakt Isabelle een onderdanige indruk. Dat verbaasde me, Felix, omdat je me vorige keer vertelde dat jouw moeder eigenlijk wilder was dan je vader, dat zij hem het avontuurlijke leven en de wereld van de vrije liefde heeft ingetrokken.
Van Groeningen «Ja, Isabelle is dan ook een heel ander type dan mijn moeder. Maar waar het voor mij over gaat is dat mijn ouders elkaar hebben losgelaten uit liefde. En dát doet Isabelle ook: ze laat Frank vrij omdat ze hem graag ziet. Ze is zo grootmoedig dat ze zegt: ‘Doe jij maar even je ding. Je hier houden zal toch niet lukken.’»
Vandermeersch «Hm, ik moet eerlijk zeggen, Felix, dat ik ook wel vind dat Isabelle in de manier van filmen iets meer naar de achtergrond is geschoven. Meer dan ik had gehoopt.»
Van Groeningen «Tja, die vrouwen zijn wel belangrijk voor het verhaal, maar de focus lag niet bij hen. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar wat ik mooi vond, was dat idee van een vrouw die haar nest heeft en daarom tegen haar man zegt: ‘Doe jij je goesting maar’, puur omdat het haar niet kan deren.»
Vandermeersch «Ik vind Isabelle ook helemaal geen zwakke vrouw, hoor. Ze heeft haar eigen leven, is haar gezin aan het opbouwen en laat haar man zijn weg bewandelen, omdat ze begrijpt wie hij is. Is dat zwak of sterk? Ik vind dat een interessante vraag. Zij draagt het gezin en verdraagt véél, maar op het moment dat het de spuigaten uitloopt en het voor hem ook gevaarlijk wordt, zegt ze wel: ‘Tot hier en niet verder.’ Dat is precies wat ik ook heb meegemaakt thuis. Mijn moeder is een sterke vrouw. Mijn vader dronk vaak en had heel melancholische buien en zij heeft heel lang gezegd: ‘Ik regel het allemaal wel.’ Tot het écht niet meer ging, mijn moeder de grens trok en mijn ouders zijn gescheiden.»
Van Groeningen «Misschien is de film inderdaad niet echt feministisch.»
Vandermeersch «Feministisch! Wie wil daar nu mee bezig zijn? Wat is zwak? Wat is sterk? Wat is liefde? Waarom gaat Frank zover? Omdat hij weet hoe sterk zij is? Dát zijn de boeiende vragen. Ik bedoel, speelt er in elke relatie niet een soort machtsevenwicht? Frank denkt wel dat hij Isabelle niet nodig heeft, maar daar komt hij wel van terug. Relaties zijn zó complex. Hoeveel vrouwen laten zich niet slaan en blijven toch bij hun man? Waarom laat je je pijn doen door degene van wie je houdt? Waarom wil Isabelle nog een kind van Frank, terwijl de kans groot is dat het met hem zal mislopen? Omdat hij ook kwaliteiten heeft? Omdat ze eigenlijk ook geen zin heeft in een braaf leven? Omdat ze die destructieve kant van hem ook wel geinig vindt? Die complexiteit hebben we in de film willen steken.»
Keurig in duigen
HUMO Mensen houden vaak aan elkaar vast om ingewikkelde redenen, die natuurlijk met hun voorgeschiedenis te maken hebben. Heb jij door aan ‘Belgica’ mee te schrijven meer van Felix zijn wonderlijke familiegeschiedenis begrepen?
Vandermeersch «Ik zal er, denk ik, nooit helemaal achterkomen hoe het precies zit. Het is zo’n chaos. Eerst hadden zijn ouders een lederwarenwinkel. Dan gingen ze failliet. Hij woonde in communes en dan opeens in Frankrijk. Zijn ouders bleven wel samenwonen, maar met ieder een nieuw lief… En dan was er opeens dat café. Hij is daar natuurlijk door gevormd. Ik ben veel klassieker en standvastiger opgegroeid, en daardoor ben ik veel banger voor veranderingen dan hij. Felix denkt nogal snel: ‘Mensen komen, mensen gaan, dan woon je ’ns hier, dan ’ns daar. We lossen het altijd wel weer op.’ Terwijl ik denk: ‘Dit is goed, houden zo! O, neen: het leven gaat voort! Dingen veranderen. Moet dat nu?’ ‘Ja,’ zegt hij dan, en haalt zijn schouders op.»
HUMO Op een boerderij wonen met alleen een waterpomp buiten: kun je je dat voorstellen?
Vandermeersch «Ik heb zulke omstandigheden weleens opgezocht. Bij ons thuis was alles keurig en luxueus. Maar vanaf mijn 11de ben ik naar Gent beginnen te gaan en daar voelde ik me heel erg aangetrokken tot het artistieke milieu, een wonderlijke wereld van homo’s, lesbiennes en excentrieke mensen.»
HUMO Terwijl Felix al z’n hele leven omgeven was door excentriekelingen.
Van Groeningen «En ik zo graag normaal wou zijn. Dat gezegd zijnde: ik heb dat anders-zijn op den duur ook wel omarmd.»
Vandermeersch «Ik heb wel ontdekt – toen mijn ouders uit elkaar gingen en ons keurige leventje opeens in duigen viel – dat mijn vader voor een deel in het excentrieke universum leefde waarin Felix is opgegroeid. Mijn vader was iemand die steeds de roes opzocht, op het destructieve af. Filosofisch, existentieel zat hij helemaal in de knoop. Bij ons thuis had ik daar als kind niet zoveel van gemerkt. Daar uitte hij dat niet, omdat die wereld zich daar niet toe leende. Hij wás er ook niet vaak. Maar toen ik hem na de scheiding beter leerde kennen, voelde ik me wel aangetrokken tot zijn demonen. Ik herkende er veel van. Alleen door te gaan spelen, heb ik een manier gevonden om met die donkerte om te gaan.»
Van Groeningen «Eigenlijk is het wel geestig dat wij een koppel zijn geworden.»
Autistisch kantje
HUMO Felix, jij zei vroeger altijd: ik wil rijk worden.
Van Groeningen «Dat is juist. Als kind zei ik dan tegen mijn moeder dat zij bij mocht komen zwemmen als ik later een zwembad had (lacht). Dat gezegd zijnde heb ik nog maar weinig puur om het geld gedaan.»
Vandermeersch «Terwijl ik als kind al ‘rijk’ was (lacht). Ik wou juist wég uit dat leven waarin – vanwege dat geld – alles altijd perfect te regelen was.»
HUMO Charlotte, dat jij naar de toneelschool zou gaan, lag helemaal niet voor de hand.
Vandermeersch «Ik wist niet eens dat er zoiets bestónd. Ik zou gewoon, zoals het hoorde bij ons, naar de universiteit gaan.»
HUMO Tot je in een Club Med-vakantiedorp optrad in een playbackshow en je vader, die anders nooit veel aandacht voor je had, daarna naar je toekwam en zei: ‘Ik wist niet dat jij dat kon!’
Vandermeersch «Ja. Dat is voor mij dé trigger geweest om te willen acteren. Toen ik speelde, zag hij me plots staan. Daar heb ik later nog heel erg mee geworsteld: het feit dat ik het eigenlijk allemaal voor hém deed, om zijn goedkeuring te winnen. En als hij dan naar mij kwam kijken, bevroor ik helemaal en kon ik niets meer. Ik ben in therapie gegaan om met mijn ouders in het reine te komen, en daarna te kunnen toegroeien naar het gevoel: spelen is ook wat ík wil. Het klopt ook voor mij. Dat heeft mijn vader gezien en erkend. Een paar maanden voor zijn dood heeft hij me een brief geschreven waarin hij zei hoe blij hij was dat het me gelukt was een wereld te vinden om me in te ontwikkelen – samen met Felix ook. ‘Ik heb die wereld nooit kunnen vinden, maar jij wel,’ schreef hij. Niet uit zelfmedelijden. Als hij dronk, kon hij daar wel in verzanden, maar in zijn nuchtere en heldere momenten, was hij heel genereus. Hij was oprecht blij dat ik mijn weg in het leven had gevonden. Die brief was een soort zegen, ik ben heel blij dat ik dat intieme geschenk nog van hem heb gekregen. En het ontroerende is, dat mijn moeder, die zo’n calvarietocht met hem heeft afgelegd, alles wat ik kan – al mijn talenten – aan mijn vader toeschrijft. Dat vind ik zo mooi! Dat er ondanks alles bij haar nog zoveel liefde voor hem is.»
undefined
HUMO Wat je zo bewondert in Felix, zei je me vorige keer, is dat hij zo intens in contact staat met zijn kern.
Vandermeersch «Precies omdat ik er zo lang over gedaan heb om dat te bereiken. En dan nog...»
HUMO Is dat, Felix, het resultaat van hoe jij bent opgegroeid? Jouw vader vond dat kinderen volkomen vrijlaten de beste manier was om ze tegen het leven te wapenen. Je was dus genoodzaakt al jong je eigen weg te zoeken.
Van Groeningen «Mja, maar toen ik naar de kunstschool ging, geloofde mijn vader totaal niet dat ik er daar iets van zou bakken. Hij geloofde niet dat ik kunstzinnig was, dus heb ik hem toch ook een tijd het tegendeel willen bewijzen. En de vrijheid waarin ik opgroeide, zorgde ook voor heel veel chaos. Op mijn 16de werkte ik al in de Charlatan. Ik ging ook heel veel uit. Zodra ik audiovisuele vormgeving was beginnen te volgen, voelde ik me daar thuis – méér dan ik me ooit al ergens had thuis gevoeld – maar ik bleef ook uitgaan en organiseerde samen met mijn broer fuiven. Ik weet nog goed hoe raar de leraren naar mij keken aan het einde van het zesde middelbaar – ik dacht dat ik goed bezig was, maar zij geloofden niet dat ik zelf mijn eindwerk gemaakt had, omdat ze wisten dat ik vaak op stap ging. Ik besefte dat ik moest kiezen tussen de wereld van de nacht, die natuurlijk heel aanlokkelijk was, en die van het filmmaken. En toen heb ik beslist: Ik ga films maken en al de rest moet wijken.»
Vandermeersch «Maar met zo’n kracht! Niet veel mensen kunnen zoiets op hun 17de.»
Van Groeningen «Ik heb gewoon een autistisch kantje. Als ik beslis aan iets te beginnen, dan kruip ik daar helemaal in. Ik kan ook twee jaar naar dezelfde muziek luisteren – wat ik de afgelopen twee jaar ook gedaan heb.»
Vandermeersch «Dat gaat dan echt over vijf nummers, hè.»
Van Groeningen «Die speel ik in een loop af op mijn koptelefoon, en ik luister ernaar terwijl ik schrijf. Drie jaar blind aan één project werken is voor mij ook geen enkel probleem.
»Als we op een feest zijn en het is leuk, maar ik heb me voorgenomen: om één uur wil ik naar bed om morgenochtend fris aan de slag te kunnen, dan ga ik ook om één uur naar huis. Charlotte niet. Die zegt dan: ‘Het is hier leuk, dus ik blijf.’ En dan blijft ze, desnoods tot acht uur ’s morgens.»
Vandermeersch «Ik geef me makkelijk over aan de sfeer van het moment, wat volgens mij een kwaliteit is voor een acteur. Terwijl Felix net goed is in zijn job omdát hij zo consequent is.»
Van Groeningen «Nu, ik heb veel bijgeleerd van Charlotte. Ik durf mijn vaste stramien soms weleens loslaten.»
Vandermeersch «Ja. Dan wil ík eens naar huis en zegt hij opeens: ‘Waarom? Het is hier toch plezant?’ Dan kijken we elkaar aan en schieten in de lach omdat we beseffen: dit is echt de omgekeerde wereld.»
HUMO Felix is ook degene die met jou een klassieke vaste relatie wilde, terwijl jij, Charlotte, daar lang van bent blijven wegrennen.
Vandermeersch «Dat is waar (lacht). Ik denk dat hij, vanwege de troebelheid van die vrije liefde die hij vroeger om zich heen zag, de dingen zo snel mogelijk duidelijk wil hebben.»
Van Groeningen «Mijn moeder heeft later ook toegegeven dat die vrije liefde weinig goeds oplevert: ‘Hou Charlotte bij de hand,’ zegt ze nu ook: ‘Laat haar niet te los.’ Want dát is wat mijn vader met haar heeft gedaan, en daar heeft ze later veel spijt van gehad.»
Vandermeersch «Voor Felix is het alles of niks. Toen ik hem leerde kennen, wilde hij helemaal geen relatie. ‘Allee,’ heb ik toen gezegd: ‘Het is toch de moeite. We hebben plezier. Wat heb je te verliezen?’»
undefined
'Wij zijn al duwend en trekkend naar elkaar toegegroeid'
Van Groeningen «Ik kwam net uit een stukgelopen relatie en was een beetje aan het, euh, rondgaan. Maar Charlotte bleef me uitnodigen.»
Vandermeersch «En toen we uiteindelijk tóch een relatie hadden en hij een huis begon te zoeken, dacht ik opeens: help!
»Hoe dichter hij bij mij kwam, hoe meer afstand ik nam. Ik was bang om te zeer aan hem gehecht te raken, wetende hoe pijnlijk het is om afscheid te nemen. Ik heb dan gezegd: ‘Laat me wat los. Ik zal wel komen.’ Dan heeft hij zijn enthousiasme een beetje ingetoomd en uiteindelijk heb ik toen voorgesteld om dit appartement te kopen. Maar toen antwoordde híj weer niet meer. Tot hij twee weken later dan weer degene was die zei: ‘Zullen we ’ns naar dat appartement gaan kijken?’ Al duwend en trekkend zijn we langzaam naar elkaar toegegroeid. Maar ik trek nog steeds af en toe alleen de wereld in. We zijn niet getrouwd omdat ik dat nog steeds lastig vind: ik ben bang dat het een illusie is, dat wat we hebben, niet blijft. Ik plan liever niets, omdat er nooit garanties zijn voor wat de toekomst brengt.»
Van Groeningen «Je bent heel romantisch. Als je mensen ziet trouwen, blèt je je te pletter.»
Vandermeersch «Dat is dan ook weer waar. Tja, wie weet (lacht).»
Mooi én slim
HUMO Straks zit Felix maanden in Los Angeles om er in opdracht van het productiehuis van Brad Pitt de film ‘Beautiful Boy’ te draaien.
Vandermeersch «Ja, best eng dat hij weg zal zijn! Maar verder vind ik het vooral exciting!»
HUMO En hoe was Brad, Felix?
Van Groeningen «Ik heb hem nog maar twee uur gesproken.»
Vandermeersch «Hij was wél heel charismatisch, hè?»
Van Groeningen «In het begin was ik wel even starstruck, ja, maar toch niet langer dan vijf minuten. Tegen dan waren we al in een discussie verwikkeld. Hij is een heel intelligente gast die meteen een superinteressante analyse van mijn scenario op tafel legde. Ik keek daar echt van op.»
HUMO Je dacht: ‘Hij is te mooi om ook slim te zijn.’
Van Groeningen «Dat niet, maar ik stond er niet bij stil dat die man al dertig jaar films maakt en echt wel weet waar hij het over heeft.»
HUMO Belt hij nog weleens met een nieuw ideetje? Heb jij zijn nummer?
Van Groeningen «Nee. Ik heb ook geen idee of dat er ooit van komt met zo iemand. Supersterren leven een beetje in een andere wereld, hè.»
Vandermeersch «Hilarisch, hè, dat iemand zoveel macht heeft.»
HUMO Heeft Charlotte al eens langs haar neus weg gevraagd of er voor haar een rolletje bij zal zitten?
Van Groeningen «Nog niet eigenlijk, maar ze is wel al Amerikaans aan het leren.»
HUMO Echt?
Vandermeersch «Ja, als ik hem straks ga bezoeken, ben ik daar natuurlijk niemand – niet meer dan the girlfriend of. Dat vind ik al lastig genoeg. En zeggen dat ik actrice ben, helpt daar niet, want iederéén is daar acteur. Dus dacht ik: laat ik er maar voor zorgen dat ik me in ieder geval deftig kan uitdrukken als ik daar straks met mensen praat. Om me toch een beetje waardig te voelen.»
HUMO En je weet maar nooit.
Vandermeersch «Precies. Je weet maar nooit.»
Van Groeningen «Toen ik in de Charlatan achter de tap stond, had ik ook nooit gedacht dat ik ooit in Amerika een film zou maken. En toch, ik begin me daar in Los Angeles echt op mijn gemak te voelen. Ik denk dat het gaat marcheren.»
Volgende week trakteert Humo op een Vedett IPA (The Limited Belgica Edi tion) »
