Belpop: Wannes Van de Velde

‘Ik wil deze nacht in de straten verdwalen / De klank van de stad maakt mijn ziel amoureus / Al heb ik geen geld om plezier te betalen / Ik vind wel een vrouwke naar mijn keus’. Dat Wannes Van de Velde vanavond beloond wordt met zijn eigen aflevering van ‘Belpop’ is geen verrassing. Het feit dat ene Gene Bervoets daarin zijn opwachting maakt, daarentegen! Gene?

Gene Bervoets «Dat zit zo: toen ik in het tweede of het derde jaar van Herman Teirlinck zat, kreeg ik gitaarles van Wannes. Wel net op het moeilijkste moment van de week: maandagochtend. Dus gingen Wannes en ik aan de overkant van de straat, in Den boer van Tienen, een koffietje drinken. Wat ervoor gezorgd heeft dat ik nu geen gitaar kan spelen (lacht).

»Op een bepaald moment had hij gehoord dat ik nogal goed kon zingen. Hij sprak me daarover aan: of ik het zag zitten om aan zijn volgende lp, 'Volksliederen', mee te werken. Ik geloofde mijn oren niet (lacht).Hij wilde met zijn groep en twee gastzangers in één keer een aantal volksliedjes opnemen, en hij wilde dat ik de mannelijke gaststem was. 'Ik denk dat onze stemmen goed bij elkaar passen en ge zijt nen Antwerpenaar,’ zei hij. Ik was op dat moment een prille twintiger, maar ik mocht zingen op één van Wannes Van de Veldes platen: fantástisch!»

HUMO Hoe verliep de samenwerking?

Bervoets (blaast) «Da’s moeilijk te zeggen; ’t was te schoon voor woorden.

»Ik had een aantal repeteersessies met Wannes alleen, en dan trokken we samen met de groep de studio in. Iedereen koos zijn instrument uit, Wannes zei ‘Iejn, twiej, draa’ en twee uur later was de plaat opgenomen. Waanzinnig: alles werd in één take gedaan, al heeft Wannes een paar keer een extra take gevraagd om de dulcimer te bespelen – hij had niet genoeg handen om die er in één keer bij te pakken.»

HUMO Wannes Van de Velde is een tijdje uit de belangstelling verdwenen; niemand kende hem nog.

Bervoets «Ik ben heel blij dat hij later, vlak voor hij gestorven is, een beetje in ere is hersteld door jonge gasten die hem herontdekt hadden – Stef Kamil Carlens, bijvoorbeeld.

»Maar ik kan u wel verzekeren: op een bepaald moment trad Wannes op voor hoop en al tien mensen, hè. Dat was passé: ne gast met een klak oep, en lang haar. Terwijl Wannes een fantastische kerel was, een onwaarschijnlijke filosoof ook.»

HUMO Tot slot misschien nog een typerende anekdote?

Bervoets «Toen we ‘Volksliederen’ gingen opnemen had ik zelfgesmeerde bokes meegenomen naar de studio – ik weet het nog: bruin brood met bouilliesalade. En ik had er zo veel gesmeerd dat iedereen een hapje kon eten. Wannes vond het zó fantastisch dat ik daaraan gedacht had – en dat het zo lekker was – dat ik op dat moment werd opgenomen in zijn hechte groep - gasten waar hij al jaren mee speelde. Na dat kleine gebaar kon het voor hem niet meer fout gaan...

»Weet je: toen ik een tijdje op de Antillen woonde, leerde ik daar een leraar Nederlands kennen die een exemplaar van ‘Volksliederen’ had. Hij kwam me zeggen: ‘Ik ben een enorme Wannes Van de Velde-fan, en ik heb een lp van hem waarop iemand meespeelt die precies dezelfde naam heeft als jij.' Waarop ik: ‘Ja, dat bén ik!’ Sindsdien kon ik voor die kerel ook al niks meer verkeerd doen (glimlacht).»