Ben Weaver - Paper Sky

'Everybody wants to go to heaven, but nobody is willing to die first' , schreef Ben Weaver in de inlay van een van zijn vorige platen, en kijk, daar kunnen wij nu eens niets tegen inbrengen.

'Paper Sky'
Townes Van Zandt
Beth Orton

Met de grote Townes heeft Weaver een voorkeur voor losers, mislukkelingen en outcasts gemeen. 't Is trouwens geen toeval dat ergens 'a tattered copy of Fante' rondslingert. Zijn teksten zijn krachtig en beeldrijk ('In November when the sky looks like a cold steel door' - 'I'll come back to you like a junkie with a tickle in his vein, chasing the water as it runs down the drain') en gelukkig horen daar ook altijd boeiende songs bij. In 'The Unelected' combineert hij het hoekige ritme en de doomsday-lyriek van Johnny Dowd ('Maybe the bodies aren't stacked in your basement / Maybe your finger didn't pull the trigger') met een koortje uit de eels-catalogus. 'Frankie' is zelfs de beste eels-song die niet door E geschreven is. Aan de andere kant van Weavers spectrum: 'Like a Vine after the Sun', bluesgrass met een banjo in de hoofdrol, en het aan Nick Drake verwante 'Sorrow'. Hoe ze ook gearrangeerd zijn, alle songs nopen tot dezelfde conclusie: Ben Weaver is een roestige, gerimpelde ziel in een jong lichaam.