Beowulf (Director's cut)

Robert Zemeckis is kennelijk verzot op technologische snufjes: hij zette Bob Hoskins twintig jaar geleden tegenover een getekend konijn, plakte zijn zwakzinnige held Forrest Gump naast Kennedy en draait sinds enkele jaren alleen nog films volgens het zogeheten performance capture-procedé.

Daarbij mogen acteurs in een speciaal kostuum het beste van zichzelf geven voor een green screen en worden hun gelaatsuitdrukkingen en bewegingen vervolgens nagetekend met de computer en in een ook al volledig pixelen omgeving gedropt. Zemeckis maakte met diezelfde techniek eerder al 'The Polar Express', een kerstfantasie die door de akelig dode ogen van de personages meer weg had van een zombie flick, en het veel geslaagdere, want meer bij de klassieke tekenfilm aanleunende 'Monster House', en probeert ons nu opnieuw van het nut van de techniek te overtuigen middels 'Beowulf', een losse bewerking van het befaamde vroegmiddeleeuwse heldendicht.

Om met het goede nieuws te beginnen: de techniek is er duidelijk met grote sprongen op vooruit gegaan. Ook al kijkt koningin Wealthow de hele tijd spectaculair scheel en hebben we al hobbelpaarden gezien die minder houterig galopperen dan de beesten die hier door het beeld deinen, de griezelig lege ogen zijn verdwenen en de animatie oogt bijwijlen ronduit verbluffend. Prima idee ook om het script in handen te geven van Neil Gaiman en Roger 'Pulp Fiction' Avary, die van Beowulf (Ray Winstone met de digitale trekken van Sean Bean) en zijn mannen een verzameling in ruig cockney brallende lads maakten en flink wat knipogen in de dialogen smokkelden. Zemeckis vond ook een indrukwekkende cast bereid om in zijn apenkostuums te kruipen (u herkent de gelaatstrekken of op zijn minst toch de stem van onder anderen Anthony Hopkins, Angelina Jolie en John Malkovich), maar ook zij kunnen niet verhullen dat de personages nauwelijks reliëf krijgen en dat het verhaal nogal magertjes uitvalt.

Daar zouden wij ons allemaal niet aan storen mochten de big action scenes ons genadeloos omver blazen, maar net dán, wanneer de digitale tovenaars eens écht kunnen uitpakken, stelt 'Beowulf' nog het meest teleur: het vreeswekkend geachte monster Grendel lijkt wel een papier-machécreatuur uit een goedkope fiftieshorrorfilm en het finaleduel met de gevleugelde draak is beter dan dat in 'Eragon', maar daarmee is ook alles gezegd. En mocht u zich afvragen waarom er toch zoveel dingen recht naar de cameralens worden gegooid: 'Beowulf' werd in 3D opgenomen en is eigenlijk voor projectie in IMAX-zalen bestemd. In die omstandigheden ongetwijfeld een belevenis (en gegarandeerd een stijve nek), thuis in de home cinema helaas iets dat, nemen wij aan onbedoeld, vaak meer aan Monty Python dan aan Frodo en co. doet denken.

Extra's***:

making of
featurettes