Bert van het concert: Tom McRae kan geen touw vastknopen aan het taaltje van Wannes

Op de dag dat zijn vaderland voor de brexit koos, zocht een uit zijn lood geslagen Tom McRae troost in de pub, maar geen enkel glas bleek diep genoeg. Dus besliste de Britse songschrijver om zich terug te trekken op een eiland nog veel kleiner dan Groot-Brittannië, aan de kust van Noorwegen. Hij schreef er zijn nieuwe plaat ‘Ah, the World! Oh, the World!’, en die komt hij nu zondag in de Botanique aan u voorstellen. Ah, het toeval!

Tom McRae «Die vier weken Noorwegen hebben wonderen gedaan. Ik was er helemaal geïsoleerd van de rest van de wereld. Meer dan het kleine huisje waarin ik verbleef en een kerkhof was er niet. Om boodschappen te doen, moest ik de boot nemen, dus leefde ik voornamelijk van de vissen die ik zelf ving. En omdat de zon er in de zomer nauwelijks ondergaat, leek het alsof elke dag in de volgende overvloeide. Het was de perfecte plaats om van de chaos te bekomen.»

HUMO ‘Ah, The World! Oh, The World!’ is jouw meest politieke plaat tot dusver. Hoe komt dat?

McRae «Ik ben geen protestzanger, ik ben gewoon een heel persoonlijke songwriter. En door de brexit raakte mijn persoonlijke leefwereld doordrongen van de politiek. Ik was gechoqueerd door de keuze die mijn landsgenoten hebben gemaakt, een keuze waarmee ze tegen de rest van de wereld zeiden: ‘Jullie zijn hier niet welkom.’ Ik wist niet hoe ik daarop moest reageren als persoon, laat staan als artiest. Had deze trieste wereld echt nog nood aan mijn sippe songs? Ik ben 48 en maak al twintig jaar muziek, misschien moest ik er maar gewoon de brui aan geven? Uiteindelijk heb ik besloten verder te doen. Zolang er muziek en schoonheid is, zal ik blijven geloven in deze wereld.»

HUMO In 2015 schreef je een nummer voor de Ketnet-reeks ‘De Zoon Van Artan’. Dat deed je niet alleen: Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal stak een handje toe.

McRae «Wannes is een geweldige kerel. Ik heb hem ontmoet op Leffingeleuren in 2014. Hij stond in de coulissen naar mijn show te kijken en achteraf raakten we aan de praat. Het klikte en sindsdien hebben we al enkele keren samengespeeld. Zo hebben we van mijn song ‘Sao Paulo Rain’ eens een duet gemaakt: ik zong in het Engels, hij in zijn Vlaams dialect. Het moet ergens op YouTube staan: indrukwekkend hoe hij zich die song eigen heeft gemaakt.

»Ik heb al heel wat tijd in Vlaanderen doorgebracht, waardoor ik wel een woordje Nederlands spreek. Maar aan Wannes’ taaltje kan ik geen touw vastknopen (lacht). Dat vind ik net zijn talent: zelfs al begrijp ik er niets van, toch weet hij me altijd te ontroeren.»

HUMO In 2000 brak je door met de single ‘The Boy with the Bubblegun’. Ooit overwogen om McRae-bellenblaaspistolen te verkopen?

McRae (lacht) «We praten er weleens over, want tijdens elk optreden staat er wel iemand met zo’n bellenblazer op de eerste rij. Misschien doen we het in 2020, bij de twintigste verjaardag.»