Better Oblivion Community Center in De Roma

De wereld is een tranendal, weten indieprins Conor Oberst en troonpretendente Phoebe Bridgers, en dus brengen ze als Better Oblivion Community Center troost en verbondenheid. In Antwerpen deden ze dat met prachtig in elkaar gevlochten stemmen, gitaren in de schreeuwstand en… strandballen.

Wie Conor Oberst in januari 2017 in de AB aan het werk zag, kreeg toen al een glimp van wat we sinds begin dit jaar kennen als Better Oblivion Community Center, de band met het gelijknamige album. Aan het eind van zijn show in Brussel haalde Oberst voorprogramma Phoebe Bridgers uit de coulissen voor een adembenemende versie van fanfavoriet ‘Lua’, een song uit I’m Wide Awake It’s Morning (2005), zijn doorbraakplaat met Bright Eyes. Je zag en hoorde destijds al dat het klikte tussen die twee, ook al zit er veertien jaar leeftijdsverschil tussen hen in: wankelmoedige zielen bij wie de duisternis altijd over hun schouder meekijkt, en die daar openhartig over zingen.

Nog datzelfde jaar dook Oberst op in ‘Would You Rather’, een song van Bridgers’ debuutalbum, Stranger in the Alps (2017). Dat behoorlijk dubbelzinnige folknummer – Bridgers zingt tegelijk over de vriendschap met haar jongere broer en over huiselijk geweld – was een van de hoogtepunten van het optreden dat Better Oblivion Community Center gisteren in De Roma bracht. Hun stemmen dansten om elkaar heen, gingen af en toe elk hun eigen weg, maar smolten uiteindelijk altijd samen, terwijl ze zinnen aan elkaar doorgaven als in een vlekkeloze stokwissel bij een estafetteloop.

'Oberst en Bridgers gaven zinnen aan elkaar door als in een vlekkeloze stokwissel bij een estafetteloop'

Ook single ‘Dylan Thomas’, uit hun gezamenlijke topplaat Better Oblivion Community Center, was zo’n onstuitbare woordenstroom waarbij Oberst en Bridgers elkaar naadloos aanvulden: een cynisch rockende reactie op het Trump-tijdperk, waarin de waarheid vogelvrij is verklaard, iedereen op zichzelf is aangewezen, en de enige uitweg lijkt jezelf nog maar eens een whiskey in te schenken, zoals de gedoemde dichter uit de titel van de song deed.

Springsteen in emo-modus

In ‘Chesapeake’ en ‘Forest Lawn’ lag het tempo lager, waardoor die perfecte mix van Obersts bromstem en Bridgers’ engelenzang extra opviel. De driekoppige begeleidingsband kleurde beide songs ook heel fraai in: ‘Forest Lawn’ kreeg een nerveus elektronisch ritme en tikkende metaalachtige klanken mee, en een jankend slot met drie gitaren. Die hadden eerder ook al de ingehouden spanning van ‘Big Black Heart’ – een wurgend spel van aantrekken en afstoten tussen twee geliefden – opengebroken, met als resultaat een Springsteen-knaller in emo-modus.

Als Better Oblivion Community Center (BOCC) dat niveau vijf kwartier had volgehouden, dan had De Roma een memorabele show meegemaakt. Maar soms leken Bridgers en Oberst terug te deinzen voor de kracht van hun eigen nummers. Zo konden ze in ‘Sleepwalkin’’ niet kiezen tussen de twee versies die ervan circuleren, een tragere en een snellere, met een frustrerende, halfslachtige uitvoering tot gevolg.

‘Can’t Hardly Wait’ (een cover van The Replacements, rockrebellen uit de eighties) en ‘Little Trouble’ (een losse BOCC-single) vlamden dan weer iets te vlak uit boxen. Bridgers en gitarist Christian Lee Hutson gingen door de knieën en soleerden tegen elkaar op, maar het plezier dat de band in die songs had, sloeg niet echt over op het publiek.

undefined

Ook de rare grap die de band uithaalde in ‘Exception to the Rule’ viel plat op de grond: Oberst en Bridgers legden hun gitaar neer, zongen het op elektronica drijvende nummer terwijl ze languit in een strandstoel hingen, en gooiden een paar strandballen de zaal in. Het is te begrijpen dat die twee hun reputatie van getroebleerde troubadour een beetje willen relativeren, maar dit was een beetje awkward.

En dan moest hun vreemdste keuze nog komen: Bridgers’ mooiste song, het Elliott Smith-achtige ‘Funeral’, waarin ze het drijfzand van een depressie beschrijft, passeerde als schreeuwerige punk, waaruit alle nuances als in een trechter weglekten. 'Karaoke op het kerkhof', zo hadden Bridgers en Oberst half grappend een eerder nummer aangekondigd, maar jammer genoeg klonk deze versie van ‘Funeral’ haast zo ongepast als een jolige zangpartij op een dodenakker.

'Hun versie van ‘Funeral’ klonk haast zo ongepast als een jolige zangpartij op een dodenakker'

Dan waren de twee oude Bright Eyes-songs die de set haalden stukken beter: Bridgers zette ‘Lime Tree’ (2007) en ‘Easy/Lucky/Free’ (2005) volledig naar haar hand, ging in die laatste song op de basdrum staan en liet horen dat je ook kunt schreeuwen zonder een song aan flarden te knallen. Wat hadden we die twee toen graag nog eens ‘Lua’ horen brengen, maar na het tweede bisnummer, het mooie ‘Dominos’, was het voorbij.

“There’s always tomorrow”, zongen ze daarin, erop vertrouwend dat allemaal goed komt. Vast wel, alleen zal dat toch iets meer vragen dan een strandbal in het tranendal.