Beyoncé - Beyoncé
Na de campagnes voor H&M en Pepsi, nu dus eindelijk de plaat. En die is – ondanks de fake promofilmpjes waarin een onopgemaakte Beyoncé een exposé geeft over haar ‘art’ – een verademing, met een minimum aan power ballads, veel mooie, rare beats en twijfel in de teksten.
Maar die hoerastemming omdat Beyoncé met ‘Beyoncé’ de eerste zwarte mainstreamartieste zou zijn om zichzelf als een seksueel zelf- en trefzekere vrouw te profileren? Euh, waar was het Lil’ Kim ook alweer om te doen? Foxy Brown? Grace Jones? Patti LaBelle? Of zelfs Rihanna? Het grote verschil is dat Kim of Grace genadeloos intimideerden en voor halve freaks werden versleten, terwijl Beyoncé keurig is – de Michelle Obama van de r&b.
Dus ja, haar invloed zal veel groter zijn. En net daarin zit toch een waardeoordeel dat een béétje slut shaming-bestrijder verwerpelijk vindt. Er is ook niks wereldschokkends aan de clips van ‘Beyoncé’: de pop is vergeven van de in lingerie en hotpants gehulde sekssymbolen – het ene al wat geslaagder en geëmancipeerder dan het andere.
Nobele citaten van een feministe (Chimamanda Ngozi Adichie in ‘Flawless’, voor alle duidelijkheid een heerlijk nummer waarin een opvallend nijdige Beyoncé van ‘Bow down bitches’ gaat) maken zo’n suikeren lingerieclips niet plots progressief. Paaldanslessen nemen het nieuwe feminisme? Yeah, right. Slimme marketing is het allemaal natuurlijk wel.
Het zou oneerlijk zijn om ‘Beyoncé’ af te rekenen op de politieke meninkjes errond, want muzikaal/visueel valt er te genieten. Er is ‘Haunted’, met in de clip een vette knipoog naar Madonna’s ‘Justify My Love’; de retrodisco van ‘Blow’; en de slaapkameranthems ‘Yoncé’ (‘Yoncé all on his mouth like liquor’),‘Partition’ (met het nu al legendarische ‘He Monica Lewinsky’d all on my gown’) en ‘Rocket’ (met het iets minder geslaagde ‘Let me sit this ass on you’). De donkere ballads ‘Ghost’ en ‘Mine’ (die laatste met wonderboy Drake) hebben beide video’s van de Belg Pierre Debusschere: ze balanceren op het randje van de kitsch, maar vallen net aan de juiste kant. Je moet ook van steen zijn om niet te smelten bij de tussenfilmpjes van de kleine Beyoncé, die met haar eerste groepje Girls Tyme meedeed aan talentenjachten.
Het visual album ‘Beyoncé’ is als een artistiek verantwoord koffietafelboek: het is zinnelijk en doet je even alle wereldproblemen vergeten. Verwennerij, dus.
