‘Bijna een vader’ is een soms wat vermoeiende roman over vaderschap, familiebanden, autoriteit en Chili

Na een onbeholpen ontmaagding ontstaat een breuk tussen de tieners Gonzalo en Carla. Gonzalo pent daarop 42 bedenkelijke sonnetten neer in 5 dagen, ‘maar laten we zijn verdriet niet onderschatten, want dat was echt’, noteert de veelwetende verteller. Gonzalo ontfermt zich later over Carla’s zoon Vicente, die op zijn beurt het dichterschap ambieert. Poëzie is de lijm in deze vermakelijke, soms wat vermoeiende roman over vaderschap, familiebanden, autoriteit en Chili zelf. Nobelprijswinnaars Pablo Neruda en Gabriela Mistral zijn de dode goden van een imaginair Chileens universum. Poëzie is ‘het enige echt goede’ in Zambra’s thuisland. Proza is daarentegen niet meer dan ‘de poëzie van de dwazen’ – om een roman te schrijven heb je niet zozeer inspiratie als wel ‘veel zitvlees’ nodig. Na meer dan 400 pagina’s op zijn schrijverskont sluit Zambra af ‘met de scène van twee Chileense dichters die elkaar in de ogen kijken en hard lachen en nog lang niet weg willen uit dat café, dus bestellen ze nog maar een rondje’.

Net als Zambra’s vorige boek, ‘Begrijpend lezen’, is ‘Bijna een vader’ een roman over schrijven die gelukkig nergens ontaardt in gezochte metaliteratuur. Rechtlijnig maar toch grillig, panoramisch, geestig en ontroerend. En als het drammerig dreigt te worden, houdt Zambra’s zelfrelativering het geheel recht.