Bill Callahan - Dream River

Mocht hij geen muziek maken, we zouden Bill Callahan, die we dan wellicht helemaal niet zouden kennen, zonder omkijken een triestige plant noemen. 't Is zijn muziek, waarin hij aan de donkere putten van de menselijke ziel een sarcastische, ontroerende en lofi-gestileerde draai geeft, die hem draaglijk en bij momenten zelfs hoogst welgekomen maakt.

Eerst zeventien jaar lang als Smog, vanaf 2007 onder zijn eigen naam. En sinds die naamswissel lijkt er een nieuw schemerlichtje te schijnen onder de hersenpan van Callahan – al schemert dat in zijn muziek minder door dan in zijn dagelijkse handel en wandel.

Hij werd en plein public zowaar herhaaldelijk met een glimlach om de lippen gesignaleerd. Toen een interviewer hem aangaande die klaarblijkelijk nieuwe gemoedstoestand ‘zenboeddhistisch’ noemde, reageerde Callahan echter bitsig: ‘Zenboeddhisme is voor mij: kijken naar een regendruppel die van een lotusblad glijdt, terwijl de regering je in je kont neukt.’

U gelooft het nooit: in ‘Javelin Unlanding’, de vrolijkste song op ‘Dream River’, en misschien wel zijn zonnigste tot dusver, zit zowaar een panfluit. Maar vrees niet, in de zeven andere songs zitten er genoeg vuiltjes aan de lucht voor een zonsverduistering of vier.

‘Spring’ kondigt zich in de titel aan als hoopvol – en wéér die panfluit – maar Callahan stelt meteen orde op zaken: ‘We call it spring though things are dying / Connected to the land like a severed hand’. In ‘The Sing’ krijgen we die signature sarcastische draai waarover we het eerder hadden: ‘The only words I said today are ‘beer’ and ‘thank you’’, en verderop: ‘I got limitations, like Marvin Gaye’.

Op zijn best is ‘Dream River’ als er geen mens te bespeuren valt en de songs enkel bevolkt worden door dieren, voor een verre backdrop met weidse horizonten. Vaste waarden in het oeuvre van Callahan, ook hier in grote getale aanwezig: arenden, bevers, zeemeeuwen, landwegen, en een hoop rivieren. 't Is een plaat die kabbelt – vooruit dan, zoals een ‘Dream River’ – en voor één keer is dat niet slecht.

Het mooist vinden wij ‘Winter Road’, de afsluiter, om wat erin verzwegen wordt. ‘Time itself means nothing / I have learnt, when things are beautiful / To just keep on…’.