Bill Callahan maakt al dertig jaar bloedmooie muziek: 'Er zijn te weinig platen die het geluk van het gezinsleven bezingen'

Cat Power en Gil Scott-Heron hebben zijn songs gecoverd, Nick Cave noemt zijn song ‘One Fine Morning’ één van de belangrijkste uit z’n leven en zelfs Bob Dylan heeft hem zijn zegen gegeven. Bill Callahan (53) maakt al dertig jaar introverte en bloedmooie muziek, eerst als Smog en daarna onder zijn eigen naam, en de plaat ‘Shepherd in a Sheepskin Vest’ is een nieuw hoogtepunt in zijn uitzonderlijke oeuvre.

HUMO ‘Well it’s been such a long time, why don’t you come on in’, zijn je eerste woorden op ‘Shepherd in a Sheepskin Vest’. Het is inderdaad lang geleden: je uitstekende vorige plaat ‘Dream River’ is zes jaar oud!

Bill Callahan «Een eeuwigheid, ik weet het. Ik kan me voorstellen dat sommigen mij een beetje vergeten zijn. Ik wilde de luisteraars met die woorden verwelkomen en op hun gemak stellen. ‘I kept the old door and I cut down the pines to make a new floor,’ zing ik daarna: ik ben veranderd maar ook nog steeds dezelfde.»

HUMO Je bent in de tussentijd getrouwd en hebt een zoontje gekregen. Heeft het gezinsleven je veranderd als artiest?

Callahan «Zozeer dat het voelt alsof ik aan een nieuw hoofdstuk in mijn carrière ben begonnen. Mijn vorige platen kabbelden als rivieren, met songs die klonken als dromen. Maar de twintig nummers op ‘Shepherd in a Sheepskin Vest’ zijn uit het leven gegrepen: ik heb nog nooit zo’n directe songteksten gepend. Mijn vrouw stimuleert me om open en eerlijk te zijn. ‘You bullshit too much,’ zei ze meer dan eens, toen ik haar een nieuwe song liet horen (lacht).

»Het gezinsleven bracht ook nieuwe uitdagingen. Muziek was het enige waar ik mijn hele leven lang belang aan hechtte: ik maakte platen en ging op tournee. Opeens had ik twee mensen in mijn leven die belangrijker voor me waren dan wat dan ook. Ik heb moeite gehad om balans te vinden, ik heb zelfs overwogen om mijn gitaar gewoon aan de haak te hangen. Maar ik weet: ik zou wegkwijnen zonder muziek. Met deze plaat wil ik bewijzen dat je zowel een artiest als een vader kunt zijn. Er zijn te weinig platen die het geluk van het gezinsleven bezingen.»

HUMO In ‘Black Dog on the Beach’ zing je over een terugkerende droom waarin je achtervolgd wordt door een zwarte hond op het strand.

Callahan «Ik wist rond mijn 20ste niet welke richting ik uit moest. Ik had enkele jaren aan de universiteit doorgebracht, maar ik kon er niet mee om dat leerkrachten me vertelden wat ik moest denken: I thought they were full of shit. Ik wilde muzikant worden, maar vreesde dat dat financieel niet haalbaar zou zijn. Ik heb toen een deal met mezelf gesloten: als alles mislukt, laat ik mijn leven achter en verhuis ik naar de kust om er te gokken en te drinken. Het strand werd mijn uitweg, my last resort. Toen ik twee jaar geleden zo levendig droomde over een zwarte hond op het strand, besefte ik hoe ver ik van die jeugdige fantasie was verwijderd én hoe weinig ik me daar nog in herkende. Ik had nooit voorzien dat ik de ware zou ontmoeten, laat staan dat ik een gezin zou stichten, maar nu ik beide heb, kan ik mijn leven niet meer voorstellen zonder. Het leek me tijd om mijn reserveplan los te laten en me volledig te smijten in het leven dat ik wél leid. Daar gaat die song over.»

HUMO Niet elke droom is een nachtmerrie. In ‘Eid Ma Clack Shaw’ vanop ‘Sometimes I Wish We Were an Eagle’, mijn favoriete plaat van je, zing je: ‘And I dreamed the perfect song / I woke halfway and scribbled it down / And in the morning, what I wrote, I read / ‘Eid ma clack shaw zupoven del ba / Mertepy ven seinur cofally ragdah’.

Callahan (lacht) «Waargebeurd. De song die ik hoorde in mijn dromen was weergaloos – een geschenk van de goden. Ik werd halfwakker en schreef het neer. De ochtend daarna stond ik enthousiast op, benieuwd wat ik had opgeschreven. Je kunt je mijn teleurstelling wel voorstellen toen ik dat gebrabbel las (lacht).»

HUMO In hoogtepunt ‘The Ballad of the Hulk’ blik je terug, of in jouw woorden: ‘I’ve been looking back at the old whales over my shoulders.’ Ben jij een nostalgische persoon?

Callahan «Je zult weinig mensen ontmoeten die minder nostalgisch zijn aangelegd dan ik (lacht). Ik vind niet dat mijn hoogtepunt in het verleden ligt. Mijn leven wordt steeds beter en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Ik ben vooral benieuwd naar wat de toekomst nog voor mij in petto heeft.»

HUMO Als ik naar je songs luister, stel ik me altijd voor dat je ze in je eentje hebt geschreven, ergens op een heuvel, uitkijkend op dennenbomen en een riviertje.

Callahan «Was het praktisch mogelijk om elke dag met zo’n uitzicht te werken, dan zou ik dat met plezier doen (lacht). Ik schrijf gewoonlijk in mijn schuurtje, waarin ik me vaak uren terugtrek. Ik betrek niet graag anderen tijdens het schrijfproces, ik heb stilte en eenzaamheid nodig. Ik laat mijn nieuwe liedjes zelfs niet aan mijn vrouw horen. ‘Wat heb je dan al die tijd uitgespookt in die schuur van je?’ grapt ze weleens.

»We hebben even in Santa Barbara, Californië, gewoond, opdat mijn vrouw haar opleiding zou kunnen afwerken (Hanly Banks Callahan maakt documentaires, waaronder eentje over Bill Callahan genaamd ‘Apocalypse: A Bill Callahan Tour Film’, red.). Het weer was er perfect – koele nachten en warme dagen – en de stad zelf was prachtig, maar ik kon er niet aarden. Een jaar later keerden we terug naar ons huis in Austin, Texas, en voelde ik me weer op mijn plek. Die thuiskomst gaf me het duwtje dat ik nodig had om definitief aan deze plaat te beginnen.»

HUMO Je covert ‘Lonesome Valley’ van de traditionele folkgroep The Carter Family – June Carter werd later de vrouw van Johnny Cash. Wat is zo bijzonder aan die song?

Callahan «‘Lonesome Valley’ is een eeuwenoude song over het onvermijdelijke einde. The Carter Family lijstten in hun versie hun gezinsleden op die stuk voor stuk zullen sterven, om te eindigen met ‘Everybody’s got to walk this lonesome valley / We’ve got to walk it by ourselves.’ Die song komt binnen als een atoombom. Mijn moeder stierf vorig jaar aan kanker. Zij en mijn vader waren verhuisd naar Austin na de geboorte van mijn zoon, dus ik heb mijn moeder zien aftakelen. Het was prachtig om die laatste momenten samen met haar te delen, maar ook verschrikkelijk. We moeten de beperkte tijd die we hebben samen koesteren, daar herinnert ‘Lonesome Valley’ me aan.»

HUMO Vind je het spannend om je nieuwe plaat te delen met de wereld?

Callahan «Ik vind dat nooit spannend. Op mijn 22ste heb ik mijn allereerste album afgewerkt: ‘Macramé Gunplay’. De cassette ervan heeft jaren in de kast gelegen (lacht). Ik had zo genoten van de magie van het schrijven en opnemen dat ik toen besliste: als ik het hoofd boven water kan houden, wil ik dit voor de rest van mijn leven doen. Het maakte mij niet uit of mensen mijn muziek ook werkelijk hoorden. Mijn platenlabel houdt zich daarmee bezig in mijn plaats.»

HUMO Je komt op 6 oktober naar de AB. Heb je nog zin in touren, nu je een gezin hebt?

Callahan «Ik voel me schuldig dat ik mijn zoon en vrouw achterlaat, maar na enkele lange gesprekken hebben we beslist dat ik toch zou blijven optreden, op voorwaarde dat ik niet te lang aan één stuk vertrek. Begrijp me niet verkeerd: ik kijk ernaar uit om weer op een podium te staan, ik wil gewoon geen vreemdeling worden voor mijn familie.»

HUMO Je muziek weerklonk al in ‘High Fidelity’, ‘House M.D.’ en ‘Dead Man’s Shoes’. Waar kwamen jouw songs het best tot hun recht?

Callahan «De regisseurs van de recente Netflix-documentairereeks ‘Wild Wild Country’, over de controversiële Indiase goeroe Bhagwan, die in de jaren 80 een commune in Amerika heeft gesticht, gebruikten ‘America!’ op het einde van de eerste aflevering, en ik vond dat zeer goed werken. Ik krijg veel aanvragen binnen om mijn nummers in een soundtrack op te nemen. Ik vraag altijd een fragment van de scène in kwestie, om te zien of mijn song op een respectvolle manier wordt gebruikt. Op de meeste verzoeken zeg ik nee, ongeacht hoe bekend de show is. Er schiet mij net nog eentje te binnen! Wist je dat Bob Dylan ooit in een reclamefilmpje heeft geacteerd? Hij reed er rond in een Cadillac terwijl mijn song ‘Held’ door de boxen knalde: hilarisch!»

‘Shepherd in a Sheepskin Vest’ verschijnt op 14 juni bij Drag City.

Bill Callahan speelt op zondag 6 oktober in de Ancienne Belgique.

Info & tickets: abconcerts.be