Billy Toulouse, de zoon van actrice Ann Ceurvels
Billy Toulouse, de zoon van actrice Ann Ceurvels: ‘Ik zie autisme als een monster dat in mijn buik leeft. Als ik het negeer, wordt het kwaad’
Billy Toulouse Visterin is nog maar 19, maar heeft er al een hobbelig parcours opzitten. Dat vertelde de zoon van actrice Ann Ceurvels (54) gisteren in ‘De Tafel van Vier’, maar in Humo had hij het eerder al uitgebreid over anders zijn, een zelfmoordpoging in het derde leerjaar en sexy meisjes op tv. ‘Ik werd continu gepest. Het hielp niet dat mama bekend was.’
Dit interview verscheen voor het eerst op 27 januari 2023.
Van kleins af aan was er ‘iets’. op zijn 6de kreeg dat ‘iets’ een naam – autisme – en volgde een lange zoektocht, onder meer langs de kinderpsychiatrie, naar een manier om ermee om te gaan. Die heeft Billy Toulouse intussen gevonden: muziek. ‘Een singer-songwriter met een unieke mix van hiphop en alternative’, zo omschrijft hij zichzelf op zijn YouTube-kanaal. Het zijn geen loze woorden: na meerdere singles is nu ook zijn debuutplaat klaar: ‘Gedachten van een autist’. Hij is er blij mee. ‘Op 2 april – Wereld Autisme Dag – laat ik ze los op de wereld. Eindelijk!’
HUMO Je hebt er bijna drie jaar aan gewerkt.
BILLY TOULOUSE VISTERIN «Ik heb altijd al muziek gemaakt, maar tot nog toe was ik niet klaar om ermee naar buiten te komen. Als je net hebt leren schrijven, ga je de dag erna ook niet voor Humo werken. Zoiets moet groeien. Je moet oefenen, experimenteren, beter worden. Pas de laatste maanden heb ik mijn sound gevonden en kan ik zeggen: dit ben ik.»
HUMO Je plaat is heel persoonlijk. Je zingt over jezelf, en over hoe je de wereld ervaart als autist.
BILLY TOULOUSE (knikt) «Vroeger maakte ik eerst een beat en zette ik er vervolgens een tekst op. Het was leuk, maar ik klonk als één of andere Nederlandse rapper. Dat voelde niet juist. Ik ben niet opgegroeid op straat, met drugs en geweld. Ik heb een ander verhaal, en ik begon te beseffen dat ik van daaruit moest vertrekken. Eerst de tekst, dan de muziek. Ik hóóp dat mensen het goed gaan vinden.»
HUMO Ben je bang voor slechte reacties?
BILLY TOULOUSE «Nee. Het is oké als een bepaalde groep mensen mijn muziek niet leuk vindt. Dat is normaal. Sommigen vinden Niels Destadsbader geweldig, anderen vinden hem verschrikkelijk. Hetzelfde met Zwangere Guy. Je kunt niet door iedereen goed bevonden worden.
Lees ook:
Autisme op latere leeftijd: ‘Wij lijden aan een soort eerlijkheidsziekte, terwijl andere mensen voortdurend dingen zeggen die fake zijn’
Comedian Fabian Franciscus: ‘Dankzij mijn autisme kom ik met veel meer grappen weg’
»Ik hoop vooral dat veel mensen zich in mijn muziek zullen kunnen herkennen. Mensen met autisme, maar ook mensen zonder autisme, mensen met een psychose, mensen met een paarse huidskleur, whatever. Muziek is mijn manier om me te uiten, en ik wil graag anderen inspireren om hetzelfde te doen – door ook muziek te maken, te schilderen, of wat dan ook. Een kettingreactie van mensen die iets doen door mijn muziek: dat zou mooi zijn.»
SPONGEBOB
HUMO In 2017 schreef je moeder een open brief, naar aanleiding van besparingsplannen in de kinderpsychiatrie. Ze vertelde open over je diagnose, en over hoe moeilijk je het had.
BILLY TOULOUSE «Ik was toen 14 en had net zes maanden dagopnames achter de rug.»
ANN CEURVELS «Toenmalig minister van Volksgezondheid Maggie De Block had aangekondigd dat ze dagopnames in de kinderpsychiatrie wilde schrappen, om te besparen.»
BILLY TOULOUSE «Dat hield in dat ik zou moeten blijven slapen in de psychiatrie. Dat wilde ik echt niet.»
CEURVELS «Wij zagen elke dag hoe belangrijk het was voor Billy om thuis te slapen. Om zo de link met ons, zijn ouders, niet te verliezen. Vandaar die noodkreet.»
BILLY TOULOUSE «Ik heb toen een nummer geschreven over hoe verschrikkelijk ik het vond.»
CEURVELS «We namen het de minister niet kwalijk: mensen die er niet 24/7 in zitten, begrijpen niet hoe het is.»
BILLY TOULOUSE «Het is zoals met de oorlog in Oekraïne: wij willen wel meeleven met de mensen daar, maar we kúnnen niet beseffen hoe erg het is.»
HUMO Wanneer begon je te beseffen dat je ‘anders’ bent?
BILLY TOULOUSE «Er waren van kleins af aan dingen die ik niet begreep. Als we tikkertje speelden, had ik geen idee wat ik moest doen. Als we soldaatje speelden, begreep ik niet waarom de anderen altijd hun duim en wijsvinger zo hielden (bootst een pistool na). Ik wilde ook altijd hetzelfde spelen. Als dat niet kon, werd ik boos.»
CEURVELS «Mijn man (Tim Visterin Jr., zoon van zanger Tim Visterin, red.) en ik hadden het snel in de gaten. Als baby had hij al extreem veel nood aan regelmaat. Als peuter en kleuter keek hij enorm veel tv. En altijd naar hetzelfde. Voor ons was dat een alarmsignaal: hoe slechter het met hem ging, hoe meer hij keek. Op zijn 9de is hij een eerste keer opgenomen, die periode keek hij hele dagen aan een stuk.»
BILLY TOULOUSE «Ik herinner me dat nog goed. Tv was mijn steun, mijn rustpunt. Mijn generatie is opgegroeid met Nickelodeon. Ik keek heel veel naar ‘Spongebob’, meer zelfs: ik vóélde me Spongebob. Veel mensen beseffen niet dat hij eigenlijk gewoon een jongen is met ADHD die keihard misbegrepen wordt, maar die zich daar niks van aantrekt. Ik werd rustig door er steeds opnieuw naar te kijken.»
CEURVELS «Wij hebben daar nooit een probleem van gemaakt. Nochtans wordt alles wat te maken heeft met gamen en televisie – zeker bij jongeren met een ontwikkelingsproblematiek– snel in het verdomhoekje geduwd. Maar ik heb gezien wat Billy aan Spongebob had. Hij zag de sociale interactie in het programma, en leerde zo hoe hij met mensen kon omgaan. We leven in een maatschappij waarin we zelf de tijd niet meer hebben om op zo’n repetitieve manier dingen aan te leren. Dan kunnen tv-programma’s nuttig zijn.»
BILLY TOULOUSE «Dat doet me eraan denken: ik stond vroeger altijd heel vroeg op, vaak rond 5 uur. Rond dat tijdstip was er altijd reclame voor sekslijnen op tv. Ik had geen idee waar het over ging, maar ik keek daar graag naar. Tot ik het op een dag tegen mama zei: ‘Weet je dat er ’s ochtends vroeg sexy meisjes op tv zijn naar wie je kunt bellen?’»
CEURVELS «Ik zie ons nog schrikken: oh-ooo… (lacht).
»Naarmate hij wat ouder werd, viel het ons ook op dat sommige, schijnbaar eenvoudige handelingen, niet lukten. Hij slaagde er bijvoorbeeld niet in om zich aan te kleden. Tot ik zijn kledingstukken precies in de volgorde legde waarin hij ze moest aantrekken. Dan was het plots geen probleem meer: hij kon gewoon het rijtje afgaan.»
HUMO De overgang naar de lagere school verliep moeilijk.
CEURVELS (knikt) «Ons buikgevoel zei dat hij zich niet goed voelde. De leerkrachten spraken ons tegen: hij was geslaagd voor alle testen en dus klaar voor de overstap. Hij moest ‘gewoon wat wennen’.
HUMO Datzelfde jaar nog viel de diagnose: autisme. Kreeg hij daarna meer begrip op school?
CEURVELS «Nee.»
BILLY TOULOUSE «Ik weet nog dat ik bij de psychiater zat toen hij het zei: ‘Je hebt autisme’. Als kind begrijp je niet wat dat betekent, het had voor mij dezelfde lading als ‘je hebt een verkoudheid’.»
CEURVELS «De psychiater adviseerde ons om aangepast onderwijs te zoeken, maar op school raadden ze dat stellig af. Wij luisterden. We dachten dat leerkrachten, die toch pedagogisch geschoold zijn, wel wisten wat ze deden. Twee jaar hebben we het zo nog gerokken. Maar toen liep het helemaal mis. Op een dag, op de terugweg van school, vroeg Billy me om een steen te zoeken. En of ik hem daarmee wilde vermoorden. ‘Laat me zeker goed doodbloeden,’ zei hij. ‘Zorg ervoor dat ik niet nog een klein beetje leef, want dan moet ik morgen terug naar school.’»
BILLY TOULOUSE «Het was niet dat ik per se dood wilde. Maar ik had zoveel emoties waar ik me geen raad mee wist. Dát wilde ik laten stoppen.»
CEURVELS «Een paar dagen later at hij op school doornstruiken. Hij hoopte dat hij zou doodbloeden. Hij raakte in een psychose, en werd een eerste keer opgenomen in de kinderpsychiatrie, waar hij uiteindelijk negen maanden zou blijven in dagopname. Daarna is hij naar het bijzonder onderwijs overgestapt.
»We zijn erdoor geraakt, en we hebben veel geleerd van de drama’s die we toen hebben meegemaakt. Maar ik vraag me soms af hoe anders zijn leven nu was geweest zonder die zware periode.»
BILLY TOULOUSE (tegen Ceurvels) «Dat weet je niet. Misschien was jouw boek ‘Etiketjes’ er dan nooit gekomen. Misschien was ik niet op zoek gegaan naar mijn muziek, en had ik vandaag geen album uitgebracht.»
STALKER
HUMO Hoe verliep je puberteit?
BILLY TOULOUSE «Moeilijk. Ik had geen vrienden. Ik was heel onzeker en ik zorgde niet goed voor mezelf – ik zag eruit als een soort holbewoner, besef ik nu. Dat is gelukkig wel snel gekeerd. Ik begon op mijn kapsel te letten, nam een oorbel, droeg altijd een beetje deo en parfum. Veel jongens van mijn leeftijd deden dat niet, wat me een voordeel opleverde bij meisjes: zij hebben liever een verzorgde jongen (lachje).
»Ik was geen brave leerling. Ik heb veel gebekvecht met leerkrachten. Als ik ergens een mening over had, plooide ik niet.»
HUMO Dat zit in je genen: je mama werd als tiener van school gegooid wegens ‘te rebels’.
BILLY TOULOUSE «Dat had ik ook wel een beetje. Ik deed graag mijn zin. Als we een bloem moesten kleuren, tekende ik een leger.
»Ook voor de andere kinderen hield ik me niet in. Ik had ooit ruzie met een jongen. Op een dag zag ik hem in de turnzaal. Ik liep rustig naar hem toe, sloeg hem neer, keerde me om en liep even rustig weer naar buiten. Er stonden zeker 50 kinderen op te kijken. Zelfs de leerkracht zei: ‘Laat hem maar gaan.’ Ik trok me er niks van aan.»
HUMO Werd je gepest?
BILLY TOULOUSE «Ja, constant. De andere jongens begrepen me niet, ze wisten niet wat autisme was en stelden me voortdurend vragen. Ze lachten me uit.
»Het hielp ook niet dat mama bekend was. Op een bepaald moment had ik een vriend die mama zowat stalkte: hij deed opzoekingswerk over haar en bleef me maar vragen stellen. Het maakte me onzeker: wilde hij mijn vriend zijn voor mij, of voor mijn mama?»
HUMO Tijdens jouw tienerjaren verscheen haar boek ‘Etiketjes’, waarin ze jouw verhaal vertelt.
BILLY TOULOUSE «Dat vond ik cool. Toen ik wat ouder was, ging ik soms mee naar lezingen. Daar zag ik mensen emotioneel worden door mijn verhaal. Dat was bijzonder. Het deed me beseffen dat mijn verhaal belangrijk was, dat ik een voorbeeld ben van waar het fout kan lopen. Dat moet óók verteld worden. Het was mede de inspiratie voor ‘Gedachten van een autist’.»
CEURVELS «Het boek kwam er na de overweldigende reacties op die open brief. Ik schreef het voor diegenen die nog altijd de wenkbrauwen fronsen bij diagnoses als ADHD of ASS. Ik wil andere ouders, die óók het gevoel hebben dat er iets niet klopt, helpen. Ik werk vandaag als kinder- en jeugdcoach, en ik benadruk het bij elke cliënt: ‘Luister naar je kind!’ Vaak zeggen ze wat ze nodig hebben, maar luisteren wij niet, omdat we denken dat ze nog te klein zijn.
»Een snelle diagnose is enorm belangrijk. Pas als je weet wat er met je kind aan de hand is, kun je zijn of haar gebruiksaanwijzing volgen. Je wilt niet weten wat ik in mijn praktijk soms hoor, hoelang sommige jongeren al voor de ogen van hun leerkrachten aan het spartelen zijn vooraleer men inziet dat er iets aan de hand is. Ik denk vaak: hoe kán het dat niemand dit heeft gezien? Dat niemand het nodig vond om de ouders op de hoogte te brengen? Of andersom, dat ouders de kans niet kregen om aan te kaarten dat hun kind zich thuis lang niet zo voorbeeldig gedraagt als op school?»
HUMO Je man Tim kreeg pas op zijn 44ste, na een stevige depressie, de diagnose van ADHD.
CEURVELS «Je kunt de jaren 80, waarin Tim is opgegroeid, niet vergelijken met vandaag. Toen was de term ADHD nog zo goed als onbekend. Er is sindsdien wel wat veranderd, maar we zijn er nog lang niet. Waarom wordt in de lerarenopleiding niet aangeleerd hoe je alarmsignalen herkent? Of wat een trauma doet met een kinderbrein? Het is erg, maar er zijn kinderen die niet weten of ze ’s avonds eten zullen krijgen, of die ’s morgens hun dronken moeder uit de zetel moeten halen. Hun brein komt gewoonweg niet toe aan nieuwe leerstof verwerken. Er is dringend nood aan meer bewustwording. In Scandinavië, maar ook in Portugal en Spanje, staat men veel verder op dat vlak. Ik heb cliënten die overwegen om te verhuizen. Ze hebben het gevoel dat ze in België niet kunnen leven, alleen overleven.»
HUMO Er duiken de laatste tijd wel mooie initiatieven op: supermarkten en kermissen bouwen prikkelarme momenten in, op Pukkelpop en de Gentse Feesten is er een ‘stiltekamer’ en voetbalclub KRC Genk opende een prikkelarme tribune.
CEURVELS «Dat is heel goed. Prikkels kunnen lastig zijn. Billy mocht als kind ooit met zijn peter mee naar een event met monstertrucks. Hij kwam ziek terug naar huis.»
BILLY TOULOUSE «Als kind had ik moeite met in de stad wonen. Er waren te veel prikkels die ik niet begreep. Ik zag bijvoorbeeld een zwerver, en ik begreep niet waarom hij daar zat. Intussen gaat dat beter, ik begrijp nu dat die man geen geld heeft en daarom niet in een huis woont.
»Van geluidsprikkels heb ik gelukkig weinig last. Papa kan daar niet zo goed tegen. Hij zal niet gauw tv kijken en tegelijk een gesprek voeren.»
HUMO Wat is voor jou het moeilijkste aan leven met autisme?
BILLY TOULOUSE «Dat je het niet aan me ziet. Ik heb bij Starbucks gewerkt. Ik wilde die job echt goed doen, maar ik begreep sommige dingen niet, waardoor ze dachten dat ik een klungel was, of dat ik m’n best niet deed. Het is kak om dan telkens te moeten uitleggen wat er aan de hand is. Als ik in een rolstoel zat, zou dat anders zijn. Ik beweer niet dat dat makkelijker is, maar dan zouden mensen wel gewoon zien dat er iets scheelt.
»Ik moet wel zeggen: het wordt makkelijker met ouder worden. Misschien ook omdat ik me beter omring. Mijn ouders begrijpen me, en ik heb drie goede vrienden. Zij weten hoe ik in elkaar zit. Dat ik soms boos kan reageren. Ze laten me doen, ze weten dat ik de volgende dag sorry zal zeggen. Ik heb zelf ook een betere manier gevonden om ermee om te gaan. Ken je ‘Naruto’? Dat is een Japanse mangaserie over een jongen met een monster in zijn buik. Zo kijk ik nu naar autisme. Als iets dat leeft in mijn buik. Als ik het slecht behandel of negeer, wordt het kwaad. Behandel ik het met liefde, beschouw ik het als een vriend, dan kan ik ermee samenleven.»
CEURVELS (verbaasd) «Wauw, Billy… Hoe mooi heb je dat verwoord?!»
BILLY TOULOUSE «Ik heb het geluk dat ik mijn muziek heb. Dat is altijd mijn uitlaatklep geweest.»
GEEN DRUGS
HUMO Ik heb je muziek beluisterd. Je nummers kunnen zo op Studio Brussel en Radio 1.
BILLY TOULOUSE (stralend) «Dank je!»
CEURVELS «Hij schrijft alle muziek en teksten zelf. Dat deed hij als kind al. Af en toe kom ik nog zo’n kladblok van vroeger tegen, met teksten in zijn kindergeschrift.»
BILLY TOULOUSE «O, wacht, mag ik even iets halen? (Komt terug met een cd’tje) Kijk, dit hebben we onlangs teruggevonden. Mijn allereerste nummer, ik maakte het op mijn 8ste. Het stomme is dat we het niet meer kunnen beluisteren, we hebben geen cd-speler meer.»
HUMO Het ziet eruit als een echte cd, inclusief een cover met een foto van jou.
BILLY TOULOUSE (glimlacht) «Dat had papa voor mij geregeld. Ik vond dat héél leuk.»
HUMO Hij heeft zelf lang als muzikant gewerkt. Net zoals je opa, kleinkunstzanger Tim Visterin, die begin jaren 70 een hit scoorde met ‘De vogel’.
BILLY TOULOUSE «Muziek zit bij ons in de genen. Mijn ouders hebben me ook altijd gesteund. Voor mijn 18de verjaardag kreeg ik een studiosessie cadeau, zodat ik mijn nummers kon opnemen.
»Ik heb veel online geleerd. Als tiener vond ik geen aansluiting bij leeftijdsgenoten, en spendeerde ik veel tijd online. Ik speelde vaak ‘Minecraft’. In die game is het de gewoonte om diss tracks (nummers waarin je iemand beledigt, red.) te maken over je tegenstanders. Dat klinkt kinderachtig, maar het was heel humoristisch en ik leerde er veel van.
»Ik heb op die manier trouwens mijn allereerste vriend leren kennen. Ik stuurde hem een bericht: ‘Ik ben van België, en jij?’ Hij had om het even waar ter wereld kunnen wonen, maar hij antwoordde: ‘Ik ook.’ Ik zei: ‘Ik ben van Westerlo.’ Hij: ‘Ik ook!’ Hij bleek twee straten verder te wonen. Zot, hè? We spraken eens af, hij bleek ook autisme te hebben, en ook met muziek bezig te zijn. Dat was bijzonder, het was de eerste keer dat ik mezelf in iemand anders herkende, de eerste keer dat ik voelde: ik ben niet alleen. We zijn nog steeds goeie vrienden. Zijn artiestennaam is nshvll, we hebben samen al enkele nummers gemaakt.»
HUMO Heb je zelf een favoriet nummer?
BILLY TOULOUSE «Goh, dat is zoals kiezen tussen je kinderen, hè. Als ik toch één nummer moet kiezen: ‘Elisabeth’. De titel verwijst naar de kroonprinses, maar eigenlijk gaat het over de toestand in ons land de dag van vandaag. Ik schreef het na de moord op Julie Van Espen. Dat heeft me erg aangegrepen. En het erge is: na een tijdje vergeten we wat er is gebeurd, weten we niet meer wie zij was. Daar kan ik niet mee om: dat meisje is verkracht, ze is overleden, haar familie heeft geen dochter meer.
»Of neem nu Sean Dhondt. (Windt zich op) Hij duikt op in naaktfilmpjes, en de dag nadien komt het bericht dat wíj die niet mogen delen, want dát is strafbaar. Hij is één van de – goedbetaalde – rolmodellen voor mijn generatie. Eerst die filmpjes zelf opnemen, en dan zeggen dat de jeugd niet deugt? Daar word ik kwaad van. Dus uit ik die frustratie in een nummer.
»Nee, ik denk dat Sean Dhondt niet blij zal zijn met mijn album. (Haalt de schouders op) Ach, we zien wel. Ik heb het absoluut niet om die reden gedaan, maar als hij er een zaak van maakt, dan is dat maar zo. Slechte reclame is óók reclame.»
HUMO Je nieuwste nummer, ‘(Oh,) mijn meid’, gaat over drugs en verslavingen. Gaat het ook over jezelf?
BILLY TOULOUSE «Nee, op wat weed na heb ik nooit drugs gebruikt. Ik heb wel gezien wat drugs kunnen aanrichten. In onze vroegere wijk woonde een jongen, een getalenteerde voetballer die bij een goede ploeg speelde. Tot hij drugs ontdekte. Ik zag hem voor mijn ogen veranderen van een beloftevolle sportheld in een junk.
»Drugs zijn voor mijn generatie haast iets normaals geworden, alsof ze een snoepje zijn, maar ze kunnen je leven kapotmaken. Hoeveel artiesten zijn eraan ten onder gegaan? Hoeveel carrières zijn erdoor verwoest? Daar gaat dat nummer over.»
HUMO Voor zo’n zwaar thema klinkt het verrassend vrolijk.
BILLY TOULOUSE «Dat is heel bewust. Ik vind het fijn als mensen een beetje verder moeten kijken, als ze wat moeite moeten doen om mijn nummers te begrijpen. Ik hoorde ooit een nummer van een Japanse band over de dood van een meisje. Het klinkt heel vrolijk en catchy, tot je naar de lyrics luistert. Dat inspireerde me.»
HUMO Dat is heel dubbelzinnig voor een autist.
BILLY TOULOUSE (lacht) «Het cliché zegt inderdaad dat autisten daar niet mee omkunnen. Maar iedereen met autisme is anders.»
CEURVELS «Billy heeft het vooral moeilijk met cynisme. Mensen die niet zeggen wat ze bedoelen. ‘Goed gedaan, hoor’, als ze eigenlijk willen zeggen dat het helemaal niet goed is. Dat snapt hij niet.»
BILLY TOULOUSE «Of als mensen stil zijn. Is dat omdat ze boos zijn? Of moe? Dat is lastig.»
HUMO Als ‘(Oh,) mijn meid’ over iemand anders gaat, weerleg je meteen nog een cliché: dat mensen met autisme zich niet kunnen inleven in anderen.
BILLY TOULOUSE «In mijn muziek kan ik dat wel. ‘Amen’ gaat ook niet over mezelf. Ik maakte dat nummer voor de film ‘Pooier’. Dat nummer vertelt het verhaal van een jongen uit een achtergestelde wijk: ‘Mijn vader is een eikel en mijn moeder is een junk’. Ik moet me wel inleven in die wereld, want mijn ouders zijn helemaal niet zo.
»‘Amen’ maakte trouwens wel wat reacties los. Mensen stuurden me: ‘Hoe kun je zulk gedrag goedkeuren?’ Dat doe ik dus niet. Sommige mensen oordelen te snel.»
CEURVELS «Dat is ons stokpaardje. We hebben hem met de paplepel ingegoten dat je nooit te snel mag oordelen. Luister altijd eerst naar iemands verhaal. Er is misschien een goede reden waarom iemand iets zegt of doet.»
HUMO Wat mag de toekomst je brengen, Billy?
BILLY TOULOUSE «Ik volg thuisonderwijs en wil zéker mijn diploma middelbaar onderwijs halen. Wat ik daarna ga doen, weet ik nog niet. Ik hoop vooral aan mijn muziek te kunnen voortwerken, en van mijn hobby mijn beroep te kunnen maken.»
HUMO Het muzikantenbestaan biedt weinig structuur: de ene dag een interview voor de ochtendradio, de volgende dag een laat optreden.
BILLY TOULOUSE «Dat schrikt me niet af. Omdat ik zo graag met muziek bezig ben. Laat maar komen.»
HUMO Heb je een droom?
BILLY TOULOUSE «De main stage van Pukkelpop of Rock Werchter. En als ik daar dan sta… (twijfelt) Oké, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, maar ik droom ervan om ooit een beha naar mij gegooid te krijgen. Dat ik op het podium sta, een beha op de stage zie vallen en denk: damn. Pas als dat gebeurt, zal ik het gemaakt hebben in de muziek (lacht).»
