'Black Summer' op Netflix
Toen Netflix de zombiereeks ‘Black Summer’ aankondigde, konden ook wij een euforische giechel moeilijk onderdrukken. We moeten de klok niet ver terugdraaien om een tijd te vinden waarin elke zichzelf respecterende televisiezender of filmmaatschappij stevig investeerde in het genre, maar de laatste jaren bleven we op onze honger zitten.
Daarbij geven we wellicht te weinig krediet aan ‘The Walking Dead’, dat verantwoordelijk was voor de start van een een heuse hype, maar inmiddels al jaren aanmoddert op bedenkelijk niveau. Maar terug naar ‘Black Summer’. Na de release van de trailer werd druk gespeculeerd in welke mate de reeks een prequel was van het gecancelde ‘Z Nation’, waarin de term black summer enkele keren vermeld werd als startpunt van de zombie-Apocalyps.
Daar bleek echter weinig van aan. Terwijl ‘Z Nation’ zich in de komische sfeer bevindt, kan ‘Black Summer’ onmogelijk serieuzer zijn. Ook van een overlap qua personages of verhaallijnen is geen sprake. De reeks probeert zijn eigen plekje in het bestaande aanbod in te nemen door op een creatieve, frisse manier aan storytelling te doen en weg te blijven van de geijkte paden.
Dat was althans de oorspronkelijke bedoeling van makers John Hyams en Karl Schaefer, en tot op zekere hoogte zijn ze daarin geslaagd. Het eindresultaat daarentegen is net niet bedroevend. De personages zijn oppervlakkig en de verhaallijnen even onderontwikkeld als de baltechniek van Romelu Lukaku.
Voeg daar nog wat zombieclichés - u weet wel: slecht verlichte gangen, personages die in hun uppie een donkere kelder verkennen en auto’s die om onverklaarbare redenen dienst weigeren– aan toe, en wat overblijft is een tandenloze serie (ha!) die de hoge verwachtingen niet inlost.
Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat we het slechts tot aflevering drie uitgezongen hebben, een aflevering waarin overigens geen zombie te bespeuren valt en de dialoog zich beperkt tot ‘shut the fuck up’. Hoewel de makers ongetwijfeld een steile spanningsboog in gedachten hadden, konden ze niet verhinderden dat we een tukje pleegden. Een uur later werden we kwijlend wakker in de zetel, en besloten we er de brui aan te geven.
