Blanche - Little Amber Bottles

Blanche is een onbekend Amerikaans groepje dat al zijn muzikale trektochten begint bij country, en eindigt op plaatsen waarvoor lang geleden alle stafkaarten uit de handel zijn genomen.

Vorig jaar passeerden zij nagenoeg onopgemerkt op Pukkelpop, en die keer dat hun naam in de ernstige muziekbladen op de belangrijke pagina's stond, was dat omdat zanger-componist Dan John Miller in 'Walk the Line' de rol van Cash-gitarist Luther Perkins speelde. 'Little Amber Bottles' is de tweede reden (debuut 'If We Can't Trust the Doctors' verscheen in 2004) waarom Blanche beter verdient.

Ook al wordt daar in het hoesje nergens naar verwezen of op gehamerd: 'Little Amber Bottles' is een cd die zich laat beluisteren als een ouderwetse vinylplaat met twee kanten. Kant 1, en ook dat is giswerk, is een ode aan de zopas overleden Lee Hazlewood. Er zijn de luie surfgitaren met pedal steel en banjo in 'Last Year's Leaves', de psychedelica met violen in 'A Year from Now', maar er is vooral de stem van Dan Miller die in het openingstrio als twee druppels water op die van Hazlewood lijkt. En wat te denken van de binnenkomer 'I'm Sure of It': 'Bob-baba-bom', lijzige mannenstem; 'Bom-baba-bom', zwoele vrouwenstem. Hazlewood-Nancy Sinatra iemand?

'What This Town Needs' heeft dan weer de swagger (vindt er maar eens een Nederland woord voor) van The New York Dolls, of toch minstens van David Johansen. De jonge lezers mogen aan The Yeah Yeah Yeah's denken.

Wat aanvoelt als kant 1 wordt afgesloten met een adembenemende cover van 'Child of the Moon' van de Rolling Stones. Als u het origineel nog nooit gehoord heeft, heeft u dat wellicht te danken aan malafide kenners die u al die jaren hebben laten geloven dat 'Her Satanic Majesties Request' een ondermaatse Stones-plaat was. Een mindere in een gouden periode, ja. Ondermaats - not. Is wat we hier horen beter dan het origineel? Euh… (hoest, rochel) ja.

Kant 2 begint met de nu-folk van titeltrack 'Little Amber Bottles', en belandt even later opnieuw bij The Stones. 'O Death Where Is Thy Sting?' gaat zwaar te leen bij 'Ain't No Use in Crying' van 'Tattoo You' (zie 'malafide kenners'), maar daar mag geen bezwaar tegen bestaan als je even tevoren een Stones-song van een serieuze upgrade hebt voorzien.

Even worden er traditionelere paden bewandeld met het zich aan de rand van bluegrass ophoudende 'I Can't Sit Down', waarna een soort luisterspel - onweer, verkeersinformatie, gitaren - de beste song van de plaat inleidt: 'The World's Largest Crucifix'. Een steel guitar als onheilsbode, dan die surfgitaren uit het begin waardoor we weten dat het verhaal zijn ontknoping nadert. In de verte dondert de donder die ook kolonel Kurtz begeleidde tijdens de slotmonoloog in Francis Ford Coppola's 'Apocalypse Now'. Merry X-mas, war is over. 'Little Amber Bottles' ligt nu al in de winkel.