Bloedverwanten voor de microfoon: Angus & Julia Stone

Angus & Julia Stone speelden eerst samen in de zandbak, toen in de AB, daarna in het Koninklijk Circus en op 12 oktober in Vorst Nationaal. Met de roem groeiden ook het aantal irritante vragen. Mijn ambitie vandaag is: een gesprek met broer en zus voeren over hun vierde cd ‘Snow’, zonder hen te vervelen met vragen over broers en zussen. ‘Ik dacht: ik ben in de val gelokt. Dit is een bordeel.’

'Heel wat paaldanseressen voeren hun act uit op onze muziek. Ik hoop dat ze hun nek niet breken'

HUMO Jullie zijn de voorbije jaren erg populair geworden. Hebben jullie nog contact met fans van het eerste uur? Deze reactie op YouTube is typerend: ‘Ik ben blij dat jullie nu veel succes hebben, maar ook wat verdrietig, want jullie waren mijn secret awesome private band…’

Julia Stone «Op mijn negentiende ging ik voor het eerst alleen op reis, backpacken op een ander continent. Ik had via het toen prille internet accommodatie geboekt in Salvador, Brazilië… terwijl ik eigenlijk naar El Salvador wilde. Nu, in beide gevallen was het een potentieel levensgevaarlijke beginnersfout: El Salvador was in die tijd een grotendeels wetteloos gebied, maar Salvador in Brazilië is ook niet echt een risicoloze bestemming. Ik kwam dus om drie uur ’s ochtends aan in Salvador, terwijl ik geen woord Portugees sprak en dacht aan te komen in El Salvador. Onderweg naar de stad was onze bus al aangevallen, en in de bus terminal werd me helemaal duidelijk dat het daar gevaarlijk was. Ik was doodsbang.

»Een meisje wilde me helpen en bood me onderdak aan, maar natuurlijk vind je in zo’n situatie iederéén verdacht. Ik panikeerde, maar uiteindelijk ging ik toch met haar mee, ook al sprak zij slechts enkele woorden Engels. Ik sloeg tilt toen we op haar appartementje aankwamen, want daar lagen vijftien aantrekkelijke meisjes te slapen. Ik dacht: ‘Ik ben in de val gelokt, dit is een bordeel waar de werknemers worden gevangengehouden.’ Maar nee, de volgende ochtend – ik had van de angst geen oog dichtgedaan – bleken ze allemaal lief. Viviane, het meisje dat me had meegenomen, nodigde me ook uit bij haar familie in Rio. Ik heb dankzij haar een heerlijke tijd in Brazilië doorgebracht. We hielden nog een tijdje contact, maar een paar jaar later ben ik een paar keer van computer en gsm veranderd en ben ik haar contactgegevens kwijtgespeeld.

»Acht jaar later kreeg ik via onze website een e-mail waarvan onze manager, Cathy, zich afvroeg of ik het meisje dat hem verstuurd had écht kende. En ja, het was Viviane, die ondertussen in een club in Rio een Australiër uit Tasmanië had leren kennen. Via hem had ze onze muziek ontdekt, en zo hebben we elkaar teruggevonden. We hebben elkaar opgezocht en ondertussen ben ik bruidsmeisje geweest op haar huwelijk.»

HUMO Is het al gebeurd dat iemand een verband legde tussen een mijlpaal in z’n eigen leven en één van jullie songteksten?

Julia «Een man die ons in het begin erg heeft geholpen, vertelde dat zijn zoon één of andere allergische reactie had waarbij hij niet meer kon slikken of ademen. Hij reed als een gek naar het dichtstbijzijnde hospitaal terwijl zijn zoontje langzaam stikte. Op de radio kwam onze song ‘Mango Tree’ voorbij, en die gaf hem het gevoel dat alles goed zou komen, de tekst en de melodie kalmeerden hem. Voor hetzelfde geld was het niet goed afgelopen en zou hij ons natuurlijk vervloekt hebben. Maar het liep goed af.»

Angus Stone «Julia heeft meegespeeld in ‘Sirens’ en…»

HUMO De Australische film ‘Sirens’, met Hugh Grant en Sam Neill? Die film is minstens twintig jaar oud.

Angus «Klopt. Julia speelde één van de jonge zusjes van Elle Macpherson, die de vrouwelijke hoofdrol had.»

Julia «Ik was toen 9 jaar oud. En ik had géén crush op Hugh Grant, voor je dat vraagt. Hoe dan ook, twintig jaar later spelen we op Werchter en zie ik op de vijfde rij plots een vrouw die een groot bord omhooghoudt waarop staat: ‘I WAS YOUR SISTER IN SIRENS!’ Twintig jaar later! In België, of all places!»

HUMO Heb je ooit te maken gehad met mensen of bedrijven die zich met jullie wilden associëren, waarbij je dacht: ‘Hoe kómen ze erbij?’

Angus «Het Spaanse leger (lacht). Iemand daar had besloten dat onze muziek zeer geschikt was voor een promotiecampagne voor een nieuwe recruteringsactie of zo.»

Julia «Ik heb me laten vertellen dat heel wat paaldanseressen hun act opvoeren op onze muziek.»

HUMO Paaldanseressen? Dat had ik niet verwacht.

Julia «Ik hoop in elk geval dat ze hun nek niet breken. Ik heb ook eens een filmpje gezien van iemand die z’n marter wast terwijl onze muziek speelt. Een marter is een bizar huisdier, maar het beest heeft tenminste goede smaak (lacht).»

HUMO Noem eens muziek waar je ooit dol op was, terwijl je nu vlucht als iemand ze opzet?

Julia «Toen ik puberde, vond ik de Spice Girls, Nelly Furtado en Mariah Carey geweldig… En een jaar of tien later nog altijd! (lacht) Vooral omdat ik graag danste en gek deed. Nu zou ik dat thuis nooit meer draaien. Toch niet vrijwillig.»

HUMO Dan volgt altijd één artiest die voor de overgang van kitsch naar goede smaak heeft gezorgd. Wie was dat in jouw geval?

Julia «De eerste wiens muziek een openbaring was, was Jeff Buckley. Ook al omdat ik zijn muziek leerde kennen toen ik voor de eerste keer echt liefdesverdriet had. Jeff begréép me (grinnikt). Toen zag ik beelden van een optreden van hem en wilde ik desnoods naar het einde van de wereld reizen om hem live te zien... Tot ik ontdekte dat hij al dood was. Een ijskoude douche. Vervolgens bleek dat iedereen hem al lang kende en dat ik zowat de laatste persoon op de planeet was die met hem dweepte.»

HUMO Is er van alle reacties op de asociale media één die je graag van de harde schijf in je hoofd zou willen wissen?

Angus «There’s this one guy… Hij schrijft ons massa’s odes, lieve, positieve berichten en complimenten, maar altijd zo bizar en vergezocht en weird geformuleerd dat ik toch denk: blij dat ik niet in zijn hoofd woon. En dat hij niet weet waar ik woon.»

Julia «We hebben eens naar z’n website gesurft en het blijkt een zware jongen te zijn, een louche figuur. Dus ons management volgt het op.»

HUMO Op YouTube schreef een fan over ‘Big Jet Plane’: ‘My dad used to beat me to this song’.

Julia «Oh. My. God. Méént hij dat? Die formulering suggereert dat zijn vader het ritme van ‘Big Jet Plane’ ook wel lekker vond om er de afranseling op af te stemmen.»

Angus (sarcastisch) «Ik zou nooit iemand afslaan op de maat van dat nummer, ik zou iets vrolijkers kiezen.»

undefined

undefined

'Wij kibbelen over álles. En als we er echt niet uitkomen, gooien we kop of munt.'

HUMO Waarom heet jullie song ‘Sylvester Stallone’ eigenlijk zo? Die song is subtiel, sfeervol en kwetsbaar – alles wat Stallone níét is.

Angus «Daarom (lacht). Hoe gaat de tekst ook weer? Sorry, ’t is een nieuwe song, ik ken hem nog niet uit het hoofd. (Zingt) ‘We’ll meet at the beach…’»

Julia (valt in) «…just like Sylvester Stallone, you’re slurring your speech… Zij is dronken, en daardoor klinkt ze een beetje als Sylvester Stallone.»

undefined

Nonkel Michelangelo

HUMO Waarover ging jullie laatste discussie?

Julia «In verband met onze muziek, of in ’t algemeen? Want wij kibbelen over álles. De langste recente discussie ging over de nieuwe cd: we raakten het maar niet eens over de volgorde van de songs. Het is al gebeurd dat we zo lang en zo verhit over iets discussiëren dat we uiteindelijk het lot moeten laten beslissen door kop of munt te gooien.»

HUMO Eén van de nieuwe songs heet ‘Who Do You Think You Are?’ Dat is ook de titel van een programma op de BBC waarbij bekende Britten hun stamboom opstellen.

Julia «Mijn grootouders hebben zich daar ooit mee beziggehouden. Blijkbaar zijn wij verre familie van Michelangelo. Geen grap. De familie van mijn moeder kwam deels uit Rome, deels uit Venetië. Toen ze naar Australië voeren, strandde hun schip op één van de eilanden voor de Australische kust. Toevallig waren onze voorouders de enige overlevenden. Langs vaderskant gaan de annalen terug tot de eerste ladingen gevangenen die door de Engelsen in de 18de eeuw naar Australië werden verbannen. Die voorouders heetten Smalls, dus wie weet zijn we familie van die ándere rapper, Biggie Smalls (lacht).»

HUMO Ik druk nú op een knop en jullie zijn een week lang lid van een andere rockgroep. Welke kies je?

Angus (zonder aarzelen) «The Band. Tijdens hun hoogdagen. Ik hou van het pure, authenthieke van hun muziek. ’t Is rock, maar je hoort er de natuur in. En ’t is verfijnd, maar niet gepolijst, niet klinisch, niet steriel. Hun muziek is echt hout, het hout van een nobele oude eik. Dat ambieer ik ook met onze muziek.»

Julia «Doe mij maar Talking Heads. Ik ben te jong om hen ooit live gezien te hebben. Ik hoop op een reünie.»

HUMO Noem een onverwachte ontmoeting backstage op een festival waar je blij mee was.

Angus «We waren ergens in Amerika biljart aan het spelen en plots kwam Nick Cave voorbij. Hij speelde één frame mee en liep verder. Cool.»

Julia «Ik heb één keer drie uur gepraat met de zanger van Future Islands. Hij kwam druipend van het zweet van het podium, ik maakte één beleefde opmerking over hun show, hij bedankte me en voor we het wisten, was het drie uur later. Bleek dat we hetzelfde sterrenteken hebben… en in hetzelfde jaar geboren zijn… op dezelfde dag… en hetzelfde uur.»

HUMO In ‘Yellow Brick Road’ zing je ‘‘Heart of Gold’ came on the stereo, Mr. Young made me cry’. Weet Neil Young dat?

Angus «Niet dat ik weet, en ik betwijfel of hij ervan wakker ligt.»

HUMO Hebben andere artiesten al op jullie muziek gereageerd?

Julia «Er is een Australische film die ‘Candy’ heet, met Geoffrey Rush en Abbie Cornish. Toen we in Hollywood optraden, was Abbie er ook – net als Mel Gibson, trouwens. Ze was heel emotioneel omdat Heath Ledger, die ook in ‘Candy’ had meegespeeld, die week net gestorven was.»

HUMO Ik associeer jullie muziek met warmte en passie en goedheid, dus ik was gechoqueerd door de gewelddadige, negatieve clip bij ‘Heart beats slow’.

Angus «Eh… We hebben ons wat laten meeslepen, vrees ik. We hadden net ‘Pulp Fiction’ nog eens bekeken, en we zaten in onze eigen pulp fiction trip zone.»

Julia «We hebben een nogal donker gevoel voor humor.»

Angus «Maar het resultaat ziet er inderdaad minder lollig uit dan wij bedoelden.»

HUMO Mijn complimenten: jullie spelen het zo goed dat het écht lijkt.

Angus «Dank je. Het had niet veel gescheeld of ik was zelf neergeschoten… door de politie. In de laatste scène vluchtten wij zogenaamd op een motor. In werkelijkheid was niet Julia de bestuurder maar een stuntman. En die reed in de laatste take een heel eind door, omdat het de bedoeling was dat wij aan de horizon zouden verdwijnen. Maar er was slechts één straat afgezet voor onze shoot, en de politie was niet verwittigd dat de motor met de twee zogenaamde overvallers nog een kilometer door zou rijden. Een patrouille kreeg ons in het oog, en vermits ik het geweer nog in m’n hand had, zag onze vlucht er in de ogen van die agenten verontrustend echt uit. Plots hoorde ik een sirene. Oops (lacht). Ik wilde het geweer niet weggooien, want dan zou het eruitzien alsof ik me van het moordwapen wilde ontdoen. Maar het geweer blijven vasthouden was natuurlijk nog stommer. It was a fuckin’ mess. Uiteindelijk zijn we gestopt en ik ben meteen op de grond gaan liggen, het geweer ver van me af en de armen gespreid. Net op tijd, bleek later, toen de agenten ons uitlegden wat hun volgende zet geweest zou zijn.»

‘Snow’ van Angus & Julia Stone komt op 15 september uit bij PIAS. Angus & Julia Stone spelen op 12 oktober in Vorst Nationaal.