Blonde Redhead - 23

Voor een plaat waarvoor de opnames door de band zelf als 'intens en zenuwslopend' getypeerd werden, klinkt de zevende van Blonde Redhead op het eerste gehoor bijzonder mooi.

Wendbare gitaren, energieke percussie en een halve garage vol melancholische keyboards bouwen samen rollercoasters van songs, die door de opvallende zangstemmen van Kazu Makino en Amedeo Pace langs duistere afgronden meegesleept worden naar de hoogste pieken van indiepopland.

'23' ligt in dezelfde lijn als de weelderige, majestueuze voorganger 'Misery Is a Butterfly' uit 2004, maar klinkt gestroomlijnder en minder zwaar: alsof de plaat drie jaar lang is gezandstraald in een woestijn. We moesten denken aan Blondie met een acute neiging tot shoegazen ('Silently'), of aan het sensueelste van Sonic Youth, geremixt door My Bloody Valentine-studionerd Kevin Shields (onze favorieten '23' en 'Spring and by Summer Fall'). Ook nieuw: het scifi-sprookje 'Heroine', dat Kazu's stem ongestraft door een vocoder haalt; 'Top Ranking', waarin de meisjeskoortjes weggeplukt lijken uit een lievige Japanse popsong; en de blazers die 'SW' onverwacht netjes doormidden knippen.

Tegelijk worden de onderste regionen van '23' gedomineerd door donkere, atmosferische ondertonen en sfeervolle distortion. Ze doen de droompop van dit New Yorkse trio zinderen, en vormen het perfecte canvas voor de hypergeconcentreerde, koortsige emotie in gitaren, stemmen en melodieën. We horen flarden van verhalen over verlies, we voelen hoe Kazu en Amedeo elkaar afstoten en weer aantrekken, hoe ze eerst hard zijn voor elkaar ('I love you less / Now that I know you') en hun stemmen daarna samen laten opkringelen in een buitenaards mooi refrein. Drieënhalve ster dus, en hoog tijd om meer plaats vrij te maken in het vakje Lichtjes Onaardse Schoonheid in onze platenkast: tegenwoordig zit de sound van Blonde Redhead even dicht bij de etherische pracht van Cocteau Twins als bij die van Sonic Youths beste, 'Evol'.