Blur - The Magic Whip
Fact: ten tijde van hun vorige plaat, ‘Think Tank’, twaalf jaar geleden, was Blurgeen écht grote groep meer. De singles werden niet langer platgedraaid op de radio, de tijden waren veranderd en Blur paste er slechts met veel duwen en trekken in, en de goede luim was er een beetje uit, niet alleen intern. Maar, zoals dat gaat, sinds de split is de groep weer uitgegroeid tot een postume juggernaut. Eerherstel komt vanzelf als er maar genoeg tijd voorbijgaat.
Na de zeer succesvolle reünieconcerten is er nu ook een nieuwe, achtste plaat. Ze is ‘The Magic Whip’ gaan heten, een titel die verwijst naar een type cornetto in Engeland, naar vuurwerk in China, en naar een fancy zweep in de rest van de wereld. Gitarist Graham Coxon is er, na jarenlang op gespannen voet met Damon Albarn te hebben geleefd, ook weer bij: ‘Het gaat terug prima tussen ons, nu. Voor mij en Damon is deze plaat vooral een wederzijdse sorry. Sorry for being such a pain in the arse.’
‘Lonesome Street’ is de single die u van de radio kent. Bij ons kwam hij aanvankelijk binnen als een wat haperende, te gewilde poging om als Blur te klinken, maar sindsdien heeft hij het zich steeds gerieflijker gemaakt in onze bloemkooloren. ‘New World Towers’ klinkt daarna meer als The Good, the Bad & the Queen 2.0 dan als Blur, maar een reden tot klagen, it ain’t.
‘Thought I Was a Spaceman’: het best te omschrijven, zeker in zijn eerste drie minuten, als een melancholische monoloog van Albarn, met een stemmig streepje soundscape eronder. De song is er vooral om één van de centrale thema’s van de plaat extra in de verf te zetten: ‘Albarn kijkt vanop een afstand naar onze aardbol en schudt mistroostig het hoofd, teleurgesteld om zo veel geweld en wantoestanden.’ De andere rode draad: Azië.
Op ‘My Terracotta Heart’ is gitarist Coxon hoorbaar blij dat hij nog eens mag spelen op een plaat die ook in ruimere kring beluisterd zal worden. Half pathetisch van nostalgie, maar prachtig opgebouwd en filmisch. En ‘There Are Too Many Of Us’ toont dat Albarn nog steeds de licht gestoorde auteur van de aanstekelijkst stotterende popsongs is.
Vervolgens, humor voor gevorderden: een track ‘Pyongyang’ noemen, naar de hoofstad van het kille Noord-Korea, woorden als ‘Temperature keeps falling’ zingen, en de song in zijn eerste minuut laten klinken als een cover van ‘Cold’, een wereldsong van The Cure. Een gestripte, van zijn winter-, lente- én zomerdepressie ontdane versie, ja, maar toch onmiskenbaar: ‘Cold’. Ja, wij vinden dat grappig. En: een mooi nummer.
De meest typische, instantherkenbare Blur-song? Dat zal ‘Go Out’ wel zijn, een half grimmige, half brallerige meezinger die met zijn ‘To the local / To the lo-o-o-o-cal’-refreinen om grote podia vraagt.
Over ‘The Magic Whip’ wordt hier en vooral daar gezegd dat ze nauw zou aansluiten bij de allervroegste Blur-periode, die van ‘There’s No Other Way’. Dat klopt echter alleen voor wie cornetto’s in zijn oren heeft steken. Qua sfeerzetting en klankkleur heeft het gros van de tracks meer weg van de stijl die Albarn de laatste jaren in zijn andere projecten hanteert: de Albarn met de stem die alle zonden der wereld draagt, de melancholische ‘we leven in bescheten tijden, maar we kunnen niet weg’-Albarn. Zélfs in het huppelende ‘Ong Ong’, dat hier toch het ‘Country House’ van de plaat komt verbeelden.
‘The Magic Whip’ is een plaat met een oude ziel, krakende gewrichten en rimpels in zijn gat, maar ze hebben er wel mooie liedjes op gezet.
