Boards of Canada - Tomorrow's Harvest
Acht jaren liepen door het afvoerputje van de tijd tussen het verschijnen van ‘The Campfire Headphase’, de vorige plaat van Boards of Canada, en ‘Tomorrow's Harvest’, hun nieuwe. Acht lange jaren waarin de aarde alsmaar sneller rond haar as tolde – of zo leek het toch –, dictators van hun voetstuk donderden en psychopaten in maatpak staatswaarborgen cadeau kregen, onze scalp vijftien tinten grijzer werd en ons nageslacht van een knikkebollende baby ontpopte tot een luid kwetterende bengel die Lambik en Kraantje Pappie citeert.
In de schutkring van de Schotse broers Mike Sandison en Marcus Eoin lijkt de tijd dan weer te hebben stilgestaan: de wereld die ze in 1995 opriepen in hun debuut ‘Twoism’, verschilt niet zo gek veel dan die van ‘Tomorrow's Harvest’: er zit hoogstens een andere filter voor hun fotolens.
Nu ja: al hun platen – uitschieters: ‘Music Has the Right to Children’ en ‘Geogaddi’ – triggeren beelden waarover een waas van nostalgie hangt: de korrelige magie van Super 8-films, de herinnering aan zomers waarin de zon nooit onderging en winters waarin je urenlang in de sneeuw speelde, heimwee naar het verwoeste Arcadië van je kindertijd, maar ook de onbestemde angst om de volwassenheid te betreden zonder dat je de spelregels hebt kunnen doorgronden.
‘Gemini’ begint met een zotte elektronische klaroenstoot, de opmaat naar een retrofuturistische wavesynth-sleper. Waarna het tweetal nog eens zestien muzikale variaties bedenkt op de woorden ‘onbehagen’ en ‘onbevangenheid’. ‘Reach for the Dead’ sluipt dicht over de koude grond, als de kwade kracht in de slotscène van ‘The Evil Dead’. ‘White Cyclosa’ gaat verder op hetzelfde elan: tintelende synths, slepende beat, er valt zo een scène uit ‘The Walking Dead’ bij te denken.
De puzzelstukken van ‘Jacquard Causeway’ – een slome hiphopbeat, wat ijl synthgetoeter – passen minutenlang nét niet in elkaar, maar na afloop besef je dat je de hele tijd wezenloos voor je uit hebt zitten staren, bedwelmd door zoveel schoonheid. Tijdens ‘Split Your Infinites’ komen beelden aangewaaid van mensenmassa's die, have en goed op het dak van hun terreinwagen gebonden, in een slakkentempo over dichtgeslibde autosnelwegen kruipen, op de vlucht voor... ja, voor wat, eigenlijk?
‘Come to Dust’ scheert langs de hoogste toppen, daar waar oudere tracks als ‘Roygbiv’, ‘Sixtyniner’, ‘Chromakey Dreamcoat’ en ‘In a Beautiful Place Out in the Country’ door het zwerk zweven.
Geen kwaad woord over ‘Cold Earth’, ‘Sick Times’ of ‘Nothing Is Real’, behalve dat ‘Music Has the Right to Children’ of ‘Geogaddi’ uitpuilden met dit soort tracks; breek ons de bek niet open of het woord ‘overbodig’ valt er misschien nog uit. Dan liever een lans gebroken voor de korte en in sommige gevallen (‘Transmisiones Ferox’, ‘Collapse’ of ‘Uritual’) bijzonder effectieve mood-makers.
Overigens: wie enigszins thuis is in het oeuvre van elektronische pioniers als Wendy Carlos, Klaus Schulze en – vooral – John Carpenter, zou in ‘Tomorrow's Harvest’ een ode aan die grootmeesters kunnen ontwaren; zo niet mag u 'm gerust als vertrekpunt nemen: altijd prijs.
Sandison en Eoin behoren tot de invloedrijkste producers van hun generatie: we kunnen uit het blote hoofd tientallen songs opnoemen die nooit bestaan hadden zonder het lichtend voorbeeld van BoC.
Maar aan ‘Tomorrow's Harvest’ te horen, hebben ze zich geen seconde afgevraagd hoe ze dat leger acolieten en superfans in de pan konden hakken, maar besloten ze gewoon te doen waar ze goed in zijn: songs maken die u en ons doen dagdromen over les neiges d'antan én de donkere wolken die zich samenpakken aan een imaginaire einder.
