Bob Dylan - Modern Times
Bob Dylan (65) heeft zijn draai blijkbaar gevonden: bijna elke beschikbare avond optreden (daar lijkt het met de Never Ending Tour toch op) en om de vier, vijf jaar een nieuwe plaat maken. In schril contrast tot de wisselvallige concerten - de ene keer alles, de andere keer niks - durfden wij voor de opvolger van 'Time Out of Mind' (1997) en 'Love and Theft' (2001) de hand wél in het vuur te steken.
En yep, 'Modern Times', Dylans 44ste of daaromtrent, laat zich moeiteloos bijschrijven op zijn lange lijst meesterwerken. 't Is dat hij op 'Beyond the Horizon' en 'Netty Moore' een ietsje minder briljant is dan op de acht andere songs of wij hadden voor 'Modern Times' zelfs de (fictieve) vijf sterren bovengehaald! Voilà.
undefined
En wel hierom: wie weleens een aflevering van het succulente 'Theme Time Radio Hour' downloadt - een wekelijks radioprogramma met Bob Dylan als samensteller en presentator - zal niet verbaasd opkijken bij de muziek op 'Modern Times'. Dylan gaat terug naar zijn wortels, naar de country-blues, de rock-'n-roll, de swing, de blues, de folk, de fifties-pop. En doet dat nog aanstekelijker dan op 'Love and Theft', toch ook geen plaat van een chagrijnige kniezer. Dylan voelt zich vandaag de dag goed in zijn vel, da's duidelijk. Zie trouwens ook zijn amusante commentaren tijdens de 'Theme Time Radio Hour'-uitzendingen.
'Modern Times' zou dus een ironische titel moeten zijn - back to the roots - maar op verschillende gedachten hinken is altijd al een favoriet spelletje van Dylan geweest, en dus is er nog een andere verklaring. Zoals Chaplin in de gelijknamige film uit '36 wil hij graag het 'moderne' Amerika hekelen, dat op sociaal vlak een zware prijs betaalt voor het wanbeleid van Bush. U ként Dylan, hij zal dat niet met zoveel woorden zeggen, maar bij tekstflarden als 'Shame on your greed/Shame on your wicked schemes/I'll say this/I don't give a damn/About your dreams' (uit 'Thunder on the Mountain' ) moet geen tekeningetje. En zijn indrukwekkende rewrite van de Merle Haggard-klassieker 'Workingman's Blues' (hier: 'Workingman's Blues # 2', van hetzelfde kaliber als 'Blind Willie McTell') staat niet voor niks centraal op de plaat. Maar toch is bitterheid of woede hier niet het hoofdthema. Dylan lijkt tussen alle drukke bezigheden door ook de tijd voor een nieuw lief te hebben gevonden - anders zingt een mens niet zo schalks, frivool en blijmoedig over l'amore - en dat maakt van 'Modern Times' één van zijn meest opgewekte platen. Ouwe mannen en 't zot!
Maar genoeg over de inhoud, want was het Baawb zelf niet die al in 1966 de draak stak met beschouwingen over zijn teksten, met de legendarische woorden: 'Of course I know what my songs are about. Some are about four minutes. Some are about five. And some, believe it or not, are about eleven or twelve'? Op 'Modern Times' klokt het kortste nummer af na net geen vijf minuten en doet het langste er zo'n negen minuten over. Maar zoals dat met aanraders van platen gaat: alle nummers hadden gerust nog een stuk langer mogen duren.
Neem bijvoorbeeld de opener, de onstuimige rocker 'Thunder on the Mountain', opgetrokken rond een Chuck Berry -riff: duurt bijna zes minuten en is tóch te snel voorbij. Dylans alter ego (producer 'Jack Frost') laat de muzikanten alle ruimte, en daar maken ze gretig gebruik van: het plezier spát ervan af. Voor 's mans livegroep van de voorbije jaren is strak en hecht samenspelen natuurlijk geen moeite, de heren kennen elkaar intussen door en door. En wat ook meteen opvalt: Dylan/Frost heeft dit keer extreme zorg besteed aan de opname van zijn stem, die nooit eerder zo prominent en verstaanbaar aanwezig was. Bob Dylan die men zonder tekstboekje woord voor woord kan volgen: moeder, er zijn geen zekerheden meer.
'Modern Times' is volgens de strakke wetmatigheid van de amateur-radiomaker opgebouwd - een uptemponummer wordt steevast gevolgd door een ballad - en dat werkt prima. Het lieflijke, onbestemd fiftiesachtige 'Spirit on the Water' gedijt uitstekend tussen de rockende opener en 'Rollin' and Tumblin'' , een vette bluesrocker waar Jon Spencer of The Black Keys een arm voor veil zouden hebben. Het countrygetinte 'When the Deal Goes Down' en het kleine-man-epos 'Workingman's Dead # 2' mogen het woeste 'Someday Baby' omzwachtelen, en op een kolkend 'The Levee's Gonna Break' (over recente en eerdere overstromingen, zoals in New Orleans, maar vooral ook: over dijkbreuken in uw, ons en Dylans leven) kán niet anders dan het afsluitende, imponerende anthem 'Ain't Talkin'' volgen, één van Dylans beste songs of all time . De éne keer dat die wetmatigheid veronachtzaamd wordt, stokt het: op het luchtige liefdesliedje 'Beyond the Horizon' volgt de folkballad 'Nettie Moore', en dat haalt heel even de angel eruit.
Maar da's uiteindelijk kommaneukerij. Met 'Modern Times' heeft Dylan zijn allerbeste moderne plaat tot nu toe gemaakt, en na de vorige twee toppers wil dát wat zeggen. 'In de hemel is geen Dylan, daarom draaien wij hem hier' , zingt De Nieuwe Snaar . Reken maar. Dylan is ten kastele P. opnieuw over Johnny Cash gewipt: een prestatie om Tia Hellebaut tegen te zeggen!
