Bob Dylan - Together Through Life

Wat Bob Dylan (volgende maand 68) betreft zijn er twee dingen waar wij tegenop zien: de bespreking van een nieuwe cd van 'm, omdat de kans op een vadermoord altijd om de hoek loert, en - er spoken soms vreemde muizenissen door het hoofd van een mens! - dat hij zou heengaan tijdens onze termijn als TTT-pief. Dat laatste niet omdat wij vrezen bij zijn verscheiden om woorden verlegen te zullen zitten, maar omdat wij op dat moment ongetwijfeld alléén zullen willen zijn, van de wereld los, niet geacht condoléances bijeen te sprokkelen in een kantorentoren middenin een onpersoonlijk business park.

Want van alle geliefden, familie en vrienden, zo mijmerden wij onlangs op de fiets een eind weg, is hij degene die al het langst op eenvoudig verzoek onmiddellijk beschikbaar is, letterlijk vlakbij - onze dierbaren hebben intussen met zijn aanwezigheid leren leven. Sinds de komst van de iPod-oortjes zit hij nu zelfs regelmatig diréct in ons hoofd.

Soit. Dylan leeft nog - vorige week was-ie kicking in Vorst Nationaal - én hij heeft een nieuwe studioplaat uit. 'Together Through Life' heet deze drieëndertigste. Een titel die nog klopt ook: zie de inleiding hierboven. Tot een vadermoord zal deze bespreking niet leiden, maar een meesterwerk in het verlengde van le trio infernal 'Time Out of Mind' (1997), 'Love and Theft' (2001) en 'Modern Times' (2006) is het evenmin. Eerder: een accidentje dat al bij al goed uitpakt.

We verklaren ons nader: voor de film 'My Own Love Song' van regisseur Olivier Dahan schreef Dylan de song 'Life Is Hard', en dat ging hem zo goed af dat hij er meteen een complete cd aan breide, die nog het best te vergelijken valt met een doorsnee aflevering van zijn 'Theme Time Radio Hour'-radioprogramma. Met dien verstande dat hij geen plaatjes van anderen draait en van spitante commentaar voorziet maar zélf de blues (en de neefjes bluesrock en countryblues), tex-mex, country en een enkele r'n'r-stomper neuzelt. Met een stem die sinds 'Modern Times' nog wat meer krast & kraakt. Als het waar is wat Dylan in 'I Feel a Change Comin' On' zingt - 'They tell me I have the blood of the land in my voice' - staat zijn thuisland de VS er niet goed voor, en dringt een transfusie zich op. Grijns.

Terloops: bij de luxe-uitgave zit naast een dvd met een Roy Silvers-interview ook de cd 'Friends & Neighbors', ofwel aflevering 17 van 'Theme Time Radio Hour' - helaas zonder Dylans aan- en afkondigingen. (De teller van TTRH staat inmiddels, en wellicht definitief, op honderd.)

Het is in zekere zin over die vrienden en buren dat Dylan zingt op 'Together Through Life'. Een uitzonderlijke keer over de VS zelf, en de toekomst van het land in deze donkere tijden, maar toch vooral over de mensen die er wonen en er zich staande proberen te houden: het is over hún liefdes, lust en leven dat Dylan als chroniqueur vertelt. Monkelend, hekelend, begripvol, afstandelijk, zoals dat uitkomt.

De hoesfoto van een vrijend koppeltje op de achterbank (uit het fotoboek 'Brooklyn Gang' van Bruce Davison uit '59) balt het americanagevoel van de plaat in één beeld samen. De protagonist kan een dronkaard zijn, of een venijnig wijf ('My wife's hometown is named Hell') of ene Jolene, al naargelang, en hun verhaal wordt afwisselend cryptisch, meermaals poëtisch of - Dylan blijft tenslotte Dylan - gewoon rijmelend ('I'm your king, you're my queen, Jolene') verteld: men is er naar goede D-gewoonte meerdere beluisteringen mee zoet om telkens nieuwe woordspelinkjes of taalvondsten te ontdekken.

Onbeschaamd sarcastisch klinkt hij dan weer in de afsluitende, machtige boogie 'It's All Good', waarin elke onheilstijding met een sardonisch 'It's all good' wordt beantwoord. Deprimerend mag het nu en dan ook zijn: in het felle 'Shake Shake Mama' - titel en song swingen als een tiet - klinkt het bijvoorbeeld: 'I'm motherless, fatherless and almost friendless too'. Niet om vrolijk van te worden.

Fraai dus. Maar wat er dan wel scheelt aan 'Together Through Life'? De muziek, de liedjes, missen de urgentie van hun voorgangers. Het klinkt leuk maar het is soms belegen, en nieuwe doelen worden er niet gesteld, de veiligheidspal gaat niet af. De trekzak van David Hidalgo (Los Lobos) bepaalt in belangrijke mate de marsrichting van de songs (tex-mex, norteño, ouwe Doug Sahm), terwijl blues de andere poot is waarop 'TTL' staat. In het geval van 'My Wifes's Home Town' zelfs letterlijk: het is een kopie van 'I Just Wanna Make Love to You' van Muddy Waters uit '54, maar Dylan is wel zo eerlijk schrijver Willie Dixon zijn credits te gunnen.

'Together Through Life' is geen uitschieter in het oeuvre van Dylan, wél een plaatje dat lekker wegluistert. Wij hebben daar vrede mee. En Bob Dylan? Hem weze nog een lang leven gegund!