Bob Mould - Patch the Sky

Sinds Bob Mould begin dit decennium het manuscript van zijn autobiografie ‘See a Little Light: The Trail of Rage and Melody’ naar de uitgever stuurde, is hij opnieuw even bestendig als gitaargedreven aan de slag.

Bestendig omdat ‘Patch the Sky’ (na ‘Silver Age’ en ‘Beauty & Ruin’) het derde bommetje is dat hij samen met bassist Jason Narducy en Superchunk-drummer Jon Wurster gelost heeft. Gitaargedreven omdat Mould zijn elektronica-apparatuur voorgoed links heeft laten liggen. Terecht, want kraken en bliepen ging de ex-frontman van Hüsker Dü en Sugar gewoon níét af.

Mould presenteert ‘Patch the Sky’ als de donkerste van de trilogie, maar ook als die met de meest catchy melodieën. In zijn woorden: ‘De plaat had bijna ‘Brighter Darker’ geheten, maar dat is me iets té Nick Drake.’ Opener ‘Voices in My Head’ voorspelt alvast geen zorgeloze drie kwartier, is de enige song met een akoestische gitaar erin, en bevat de zin ‘I can play the victim / or go on with life instead’. De song had op Moulds tweede soloplaat ‘Black Sheets of Rain’ kunnen staan, en het aansluitende ‘The End of Things’ op ‘Beaster’, de tweede van Sugar.

Nummer drie, ‘Hold On’, is zwaarmoediger, maar na de derde beluistering wil je het nog zeven keer horen. ‘Losing Sleep’ springt er het meest uit, omdat het vanuit een fantastische bas de geestverruimende ‘Autobahn’ op draait. Het moet voor Mould – een grote My Bloody Valentine-fan – ook wat geweest zijn om de veellagige psychedelica in ‘Black Confetti’ licht op te kloppen. In ‘Hands Are Tied’ is te horen waarom Dave Grohl ooit zei: ‘No Hüsker Dü, no Foo Fighters.’ ‘Pray for Rain’ flitst voorbij als de Hüsker-classic ‘Makes No Sense at All’, herschreven voor een klein stadionnetje. ‘Losing Time’ klaart de klus in twee heerlijke minuten. Afsluiter ‘Monument’ blijft veel langer donker: mocht u aan het eind ervan de nieuwe dag de eerste keer niet horen, spoel gerust terug. Naar het begin van ‘Patch the Sky’, bedoelen we. Straffe plaat!