Bob wordt 75: Marc Didden over Dylan

Op 24 mei wordt Bob Dylan 75, een gebeurtenis die ze op Radio 1 vieren met een feestelijke Dylan-dag. Zwaartepunten vallen in ‘Ayco’ en ‘Wonderland’, waar Marc Didden een handje gaat toesteken.

undefined

Bob Dylan 75 - Radio 1 - dinsdag 24 mei

Marc Didden «Zoveel ga ik niet doen. ’s Middags loop ik eens langs bij Ayco, daarna hoop ik gratis warm eten te krijgen in de bedrijfskantine van de VRT. ’s Avonds neem ik in de studio plaats naast Ronald Verhaegen. Ik heb er een goed gevoel bij, al heb ik wel nachtmerries van de gedachte dat ik daar vier uur lang op een kruk ga moeten zitten en daarna nog in het donker over die akelige VRT-parking moet lopen.

»Ik ben in overleg wat gaan grasduinen in mijn echte en virtuele platencollectie en heb daar een heleboel mooie en zelden gehoorde songs geselecteerd die ofwel van de hand van Dylan zijn, of covers van anderen die hij zelf brengt, of songs die je bijvoorbeeld Dylanesk zou kunnen noemen. We gaan ook de klassieke hits niet uit de weg, al zul je die soms in een alternatieve versie tegenkomen. Of in een live-uitvoering. En op mijn verlanglijsten staan ook twee woordeloze Dylannummers die ik tot mijn favorieten reken: ‘All the Tired Horses’ en ‘Wigwam’.»

HUMO Vier je elk jaar Bobs verjaardag of gaat-ie weleens onopgemerkt voorbij?

Didden «Beste Jurgen, ik vier niet eens mijn eigen verjaardag! Elke vorm van idolatrie is mij trouwens van nature vreemd. Ik vind Dylan een uitermate intrigerende man, maar als ik niet van zijn muziek zou houden, zou zijn personage me geen barst interesseren. En ik vind ook veel mannen die niet Dylan heten intrigerend: Jan Bakelants, bijvoorbeeld, en Benito Raman. En Wim Helsen en Hugo Matthysen. Om er maar een paar te noemen.»

HUMO Heb je een favoriete Dylanplaat?

Didden «Dat durft al eens te veranderen, al staat het buiten kijf dat ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blood on the Tracks’ makkelijk weer en wind doorstaan, alsook mijn wisselende gemoedstoestanden. De afgelopen weken heb ik weer vele malen naar ‘Desire’ geluisterd, en naar ‘Planet Waves’, een onderschatte lp die me, telkens als ik ze hoor, bij de keel grijpt. Er wordt gezegd dat Dylan op ‘Blood on the Tracks’ zijn emotionele zak heeft leeggeschud, maar ik denk dat alles wat hij ooit over menselijke relaties heeft willen zeggen, ook in ‘Wedding Song’ doorklinkt. Andere vergeten topper: ‘Hard Rain’, eigenlijk een punkplaat.»

HUMO En de plaat die hij van jou niet had hoeven te maken?

Didden «Hij mag maken wat hij wil, maar ik kan niet zeggen dat ik ooit kapot ben geweest van ‘Knocked Out Loaded’. Al is ‘Brownsville Girl’ daarop, dat hij samen met auteur en acteur Sam Shepard heeft geschreven, iets dat wel onder je huid kruipt als je het vaak genoeg draait. Een echte stinker is ‘Dylan & The Dead’, maar zijn vaak verguisde gospeltrilogie staat dan weer vol parels.»

HUMO Je beste Dylan-anekdote?

Didden «Ik ken er een paar. Omdat ik een paar mensen ken die Dylan kennen. Maar die zeggen dan weer dat het de bedoeling is dat iedereen die Dylan kent, doet of hij ’m niet kent. Omerta, ja. Ik weet dat hij soms van zijn hotel in het centrum van Brussel naar Vorst Nationaal fietst, in het geval hij daar optreedt. Hij verkleedt zich dan in Annemie Turtelboom, al heb ik dat laatste niet uit een zeer betrouwbare bron.»

HUMO Tot slot: waar blijft ‘Chronicles Vol. 2’?

Didden «Ja, godvermiljaardedju! En die vijfde van de Traveling Wilburys? Ik ken een troostmethode: ‘Chronicles Vol.1’ herlezen. Het beste muzikantenboek dat ooit verschenen is.»