Bobbejaan - Bobbejaan

Bobbejaan? Dat was voor ons de bestetsonde baas van een pretpark, de held van een hilarisch album van Jommeke - 's morgens wisselde Bobbejaan een ijskoude douche af met een gloeiend hete: zoiets maakte indruk op een tienjarige - en natuurlijk de zanger van 'Ik zie zo gere mijn duivenkot'.

Maar daar stopte het. En dus waren wij niet lichtelijk verbaasd toen Dead Man Ray op instigatie van Rudy Trouvé een klein decennium geleden een nieuwe soundtrack bedacht bij 'At the Drop of a Head', een hilarische film met Bobbejaan in de hoofdrol en een handvol van zijn liedjes op de klankband.

Sinds dat eerbetoon is Bobbejaan (né Modest Schoepen) hip in Belgische rockkringen. En met de hulp van een stel muzikanten die zijn (klein)kinderen hadden kunnen zijn (gitaristen Lars Van Bambost en Fritz Sundermann, drummer Karel De Backer) en een reeks gasten (Geoffrey Burton, Steven De bruyn, maar tot onze verrassing geen Trouvé) heeft Bobbejaan, die vorige week 83 geworden is, een nieuwe langspeler opgenomen. Zijn eerste sinds de Guldensporenslag!

Met de hulp van de uiterst wendbare band presenteert hij een mooie, overtuigende dwarsdoorsnede van zijn kunnen, van het bluesy 'Ik geloof' over een handvol Franse ballades ('Le temps des cerises' met Geike Arnaert, 'Je me suis souvent demandé' met Axelle Red) en country ('In de schaduw van de mijn', het ingetogen 'Een koude wind waait') tot levensliederen ('De lichtjes van de Schelde', 'Flowers of Shanghai', waarvan hij de zangpartij verrassend genoeg aan Daan overgelaten heeft). Zijn stem verraadt natuurlijk zijn leeftijd, en dat mag, maar 'La novia' lijkt nét iets te ambitieus voor zijn mogelijkheden, zeker in contrast met de backings van Nathalie Delcroix.

Bobbejaan-de-zanger mag dan in het collectieve geheugen leven als een vrolijke jodelaar, deze cd bevat opvallend veel weemoed (zelfs in het gefloten 'On a Carousel'). Doch niets kan de luisteraar voorbereiden op de slotsong, het ijzingwekkende, aan Johnny Dowd herinnerende - memento mori! - 'Verankerd'. Met de stem van een man die de dood in de ogen gekeken heeft, en die helaas meer dan eens met de zijne heeft moeten knipperen, zingt hij: 'Als je oud bent, als je ziek bent / Geen toekomst meer, je bent verankerd / Te dragen, te verwerken / Geen lever meer, uitgekankerd'. Gelukkig sterven cowboys nooit.

Toptrack: 'Verankerd'